Saga o ludziach ziemi. Wieczorne gody
Anna Fryczkowska

Znacie Sagę o ludziach ziemi Anny Fryczkowskiej? Mam nadzieję, że tak. A jeśli nie to szybko biegnijcie nadrobić poprzednie dwa tomy bo właśnie ukazał się trzeci "Wieczorne gody". Niestety już ostatni. Jest to historia o trzech pokoleniach rodziny Jóźwiaków mieszkających na Kujawach. Marianna to kobieta, która jest w małżeństwie ze starszym mężczyzną. Mężczyzna ten wraz ze swoją matką starają się zrobić z niej pokorną żonę, matkę i kochankę, która nie ma własnego zdania. Jedynym jej zajęciem ma być rodzenie dzieci i opieka nad domem. Mimo początkowej walki kobieta ulega mężowi. Ale do czasu. Gdy nagle zostaje wdową wszystko się zmienia. Postanawia żyć na własnych zasadach. Mimo braku wsparcia ze strony najbliższych ona super sobie radzi bez mężczyzny. Ale los jest przewrotny i na jej drodze stawia niepokornego chłopaka Staśka z rodziny Jóźwiaków. To będzie niezły duet. Świat pędzi naprzód i te zmiany chcąc nie chcąc zachaczają i mieszkańców spokojnej wsi. Fajne jest to, że autorka podobnie jak w poprzednich częściach przed każdym rozdziałem zamieszcza ciekawostki ze świata. Wyraziści bohaterowie dla których ziemia to rzecz święta, krajobraz pełen barw i zapachów. Autorka pisze tak, jakbyśmy byli na tej wsi. Do tego daje nadzieję i pokazuje, że warto walczyć o marzenia. Szkoda, że to już koniec. Ale wszystko co dobre szybko się kończy.

Premiera już jutro!

"Saga o ludziach ziemi. Wieczorne gody" to trzeci tom, w którym autorka świetnie opisuje życie ludzi żyjących u progu XX wieku. Ciekawie wykreowani bohaterowie. Silne i odważne kobiety, bohaterowie, którzy walczyli o wolność i przetrwanie. Malownicza kujawska wieś, a w jej okolicy pojawia się córka kiedyś wygnanej ze wsi czarownicy.
Gwarantuję , że emocji Wam nie zabraknie, a łezka zakręci się w Waszych oczach podczas czytania i docenicie to , co macie. Autorka pokazuje nam ponadczasowe wartości takie jak miłość i szacunek Jóźwiaków do swojej ziemi. Chociaż świat zmienia się to bohaterowie trzymają się tradycji.

Jeśli macie ochotę cofnąć się do przeszłości i poznać zachwycają trylogię to musicie przeczytać tę sagę.

Coś pięknego! Nie mogłam od niej oderwać się!

Polecam Wam tę przepiękną trylogię z całego serca!

BRUNETTE BOOKS

"Saga o ludziach ziemi. Wieczorne gody" to trzeci i ostatni tom tej niezwykłej serii. Inspiracją do napisania tych cudownych książek były pamiętniki dziadka i taty autorki, Anny Fryczkowskiej. Przyznam, że czytając posłowie, łezka zakręciła mi się w oku. Przywiązałam się do rodziny Józwiaków i miałam małą nadzieję, że jednak ten tom nie będzie ostatnim. Ale co zrobić? Takie życie, coś się zaczyna, a coś kończy, szanuję decyzję autorki, zwłaszcza że historie, które przelała na papier, są niesamowite pod każdym względem. Z reguły nie wracam do przeczytanych książek, ale ta seria zajęła w moim sercu wyjątkowe miejsce i jeszcze nieraz po nią sięgnę.

"Wieczorne gody" to kontynuacja losów kolejnych pokoleń rodziny Józwiaków. Tym razem historia skupia się głównie wokół Staśka. Chłopakiem targają wątpliwości dotyczące sensu życia, obwinia się o śmie*ć ojca, a przy tym pragnie poznać świat, zobaczyć morze i doświadczyć życia, jakie toczy się poza jego wsią. Jego wyjazd do Ameryki jest już prawie pewny, ale wtedy na jego drodze staje młoda wdowa, Marianna Betowa. Stasiek zaczyna dawać jej lekcje czytania, a następnie podnajmuje się w jej gospodarstwie jako parobek. We wsi zaczyna huczeć od plotek, bo jak to tak, wdowa i taki młodzik! Zdaje się, że tylko dla samych zainteresowanych różnica dzielących ich czterech lat, nie jest przeszkodą do nawiązania bliższej znajomości. Pytanie, co wybierze młody Józwiak: wyprawę do Ameryki, o której zawsze marzył, czy życie, które już dobrze zna, ale u boku kobiety, która go rozumie?

Kocham w tych książkach wszystko: piękny, barwny, stylizowany na dawną mowę polską, język, plastycznych bohaterów, opis wydarzeń, które po sobie następują, cudowny rozwój historii i widoczną przemianę zarówno bohaterów, jak i świata, który bez ustanku biegnie przed siebie. 

Te wszystkie elementy złożone w całość tworzą malowniczy obraz polskiej wsi, która ewoluuje wraz ze swoimi mieszkańcami i sprawia, że zatapiając się w ten literacki świat, czujesz, jakbyś był/a jego częścią.

Autorka słowem namalowała obraz polskiej wsi, której mieszkańcy wiedzą co to ciężka praca, niejednokrotnie spotykają się z ostracyzmem czy niezrozumieniem, ale z drugiej strony ta polska wieś według Anny Fryczkowskiej stanowi taką bezpieczną enklawę, w której ludzie znają się już na tyle dobrze, że są w stanie wybaczyć sobie wiele, machnąć ręką na bajdurzenie innych czy po prostu podejmują próby zrozumienia tego, czego zrozumieć nie chcieli.

Wieś w “Sadze o ludziach ziemi” to bezpieczne miejsce, które mimo swojej surowości, daje dużo ciepła, zrozumienia i wybaczenia. To miejsce, które początkowo zdystansowane i sceptyczne w stosunku do nowego, w końcu powoli otwiera się na to, co przynosi życie i stara się iść z tym prądem.

Ta seria sprawiła, że poczułam się, jak pełnoprawna postać tych historii. I choć życie w józwiakowej rodzinie nie zawsze było łatwe, czasami okraszone łzami, czasami rozpaczą, to i tak zapamiętam ją jako tę kochającą się, pełną ciepła, wyrozumiałą i dającą drugie szanse.

Polecam Wam z całego serca tę sagę — to książki, od których nie da się oderwać i których nie da się zapomnieć. Będę tęsknić!

Wracamy ponownie do rodziny Józwiaków i ich historii życiowej. Chociaż na początku to poznajemy Mariannę Betową i jej sytuację. Ale drogi jej i Józwiaków szybko się połączą.

 Książkę czyta się migiem dzięki krótkim rozdziałom. Ogląd na całą historię mamy z punktu widzenia kilku osób. Ale historię, którą opowiedziała nam na początku Marianna nie była pozytywna. Kobieta opowiedziała nam jak jej źle było w małżeństwie zaaranżowanym przez ojca. Teściowa była okrutna i wszystko krytykowała, nic się jej nie podobało i nic nie było tak jak ona chciała i że odżyła dopiero jak zmarła jej teściowa, a później także i jej mąż. Wtedy to inni mężczyźni zaczęli brać ją na celownik, no bo jak to tak kobieta może żyć bez męża. Tak się nie godzi, bo przecież baba musi mieć chłopa, który będzie jej mówił co ma robić. Jakże Marianna jednak jest inna od mieszkańców wsi. Jako jedyna kobieta chciała nauczyć się czytać i szukała takiego męża, który by jej pomógł w nauce.

I wtedy dowiadujemy się więcej co myśli Stasiek Józwiak. Poznajemy jego dzieciństwo i prace, którymi musiałam się zajmować ze względu na to, że urodził się chłopcem.

Książka była naprawdę bardzo wciągająca, to co się wydarzyło było poruszające. Mimo historii, która została tutaj opisana, mimo smutku i bólu jaki z niej wyczuwamy, to historia mi się podobała. Bardzo. I naprawdę polecam tę serię. I aż nie wierzę, że to już ostatni tom serii. Tak dobrze się ją czytało. I ta historia jest prawdziwa ?. To wszystko naprawdę się wydarzyło, bo autorka posiłkowała się pamiętnikami. Cudowna historia. Naprawdę.

To najlepsza seria, jaką w tym roku przeczytałam. Bazująca na wspomnieniach rodzinnych saga o mieszkańcach wsi, w których trudy życiowe w naturalny sposób wplatają się wierzenia słowiańskie. Napisana w sposób niezwykle wciągający, a przy tym bardzo dobrze zredagowana - jak zwykle w przypadku tego wydawnictwa.

,,Wieczorne gody" to już niestety ostatnia część bardzo klimatycznej sagi o Ludziach Ziemi. Jest to opowieść o sile i odwadze kobiet żyjących i progu XX wieku. Nie zabraknie tu również piękny opisów przyrody, która również odgrywa tu dużą rolę.

Akcja książki dzieje się na kujawach. Bohaterów czeka wiele zmian. Ich życie pędzi do przodu i wśród codziennego zawirowania do głosu dochodzi nowe pokolenie Józwiaków. Autorka bardziej skupia się na Staśku, który zadaje wiele pytań i chce znaleźć na nie odpowiedzi. Jest bardzo ciekawą postacią. Bardzo kocha swoją rodzinę i wieś, ale pragnie również wyruszyć w świat i go lepiej poznać. Do Polski, która jest trochę do tyłu, dochodzą różne nowinki ze świata.

Autorka świetnie ukazała w tej części siłę kobiety w tamtym okresie. Pewna wdowa nie zważała na to co wypada jej a co nie i postanowiła żyć według swoich zasad. Jej największym marzeniem było nauczyć się czytać. Ale czy ktoś był chętny by ja tego nauczyć?

Jest jeszcze Iśka, która uważna jest dziwną osobę. Jest córką wygnanej kiedyś ze wsi czarownicy. Wątek ten nadaje całej historii nutki magi i widać w nim jak dawniej ludzie spostrzegali siły natury i jakie mieli obrzędy.

Książka napisana jest pięknym językiem. Autorka oddała wspaniale klimat XIX wiecznej, kujawskiej wsi. Opisy przyrody sprawiają, że od książki nie można oderwać się. Autorka posiada lekki styl pisania i przez książkę wręcz płynie się. Najbardziej spodobały mi się ciekawostki, jakie zamieściła Pani Ania przed każdym rozdziałem. Można z nich dowiedzieć się wielu interesujących rzeczy.

Szkoda, że trzeba rozstać się z bohaterami tej pięknej sagi. Jeśli ktoś jeszcze jej nie czytał, to bardzo polecam.