Rekin z parku Yoyogi
Joanna Bator

Po raz kolejny Joanna Bator zabiera nas w magiczną podróż do Krainy Kwitnącej Wiśni. Autorka odkrywa dla nas prawdziwe oblicze Japonii, nie tylko świata gejsz i samurajów, ale również świata przesyconego plastikową tandetą i betonowych ulic. W dziele możemy znaleźć opisy popularnego lasku samobójców, święta płodności i wiele więcej. Za co kocham Bator? Za to, że historie nie są przerysowane i wcale nie trzeba znać japońskiego czy wydawać pieniędzy na samolot. Wystarczy po prostu zatrzymać się na chwilę, zanurzyć się w lekturze i przenieść się setki kilometrów na Daleki Wschód, łamiąc prawa fizyki. Najbardziej spodobał mi się ustęp traktujący o Godzilli, jako symbolu powojennej traumy, która zamiast wyleczona była próbowana pogrzebana w szybki rozwoju ekonomicznym. Nie jest przyjemne gdy dowiadujesz się, że twój dziadek walczył na frońcie II wojny światowej po złej stronie. Za co walczyli żołnierze japońscy na wysepkach Pacyfiku co przyszło z ich śmierci? Autorka zachwyca się również tym jak mieszkańcy Kraju Wschodzącego Słońca radzą sobie z podnoszeniem po katastrowch, którzy inni nie dali by rady ścierpieć. Japonia wyszła obronną ręką z okupacji Amerykańskiej, ataku nakluearnego na Hiroshimę i Nagasaki czy wielkiego tsunami, które spowodowało wybuch w elektrowni w Fukushimie. Książka posiada jeszcze jeden siny punkt w postaci opisu zjawisk społecznych, które w niedalekiej przyszłości mogą stać się również naszym udziałem. Mowa tutaj o otaku. Ludzi uzależnionych od Interneu, gier komputerowych. Dochodzi także do przypadków gdy ludzie chcą wziąć ślub, którą znają wyłącznie z portali społecznościowych. Polecam kązdemu kogo chociaż odrobinę interesuje Japonia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rzuciłam się jak głodny Japończyk znęcony plastikowym żarciem ze sklepowej wystawki. W książkę wchodziłam z niezwykle rozbudzonym apetytem, czując w ustach efekt wzmożonej pracy ślinianek, chwilę później dotarło do mnie, że napaliłam się na atrapę, a to, co podano na talerzu nie wygląda tak ładnie i nęcąco jak wystawka, ale i tak zjadłam wszystko z talerza, i momentami nawet mi smakowało. Bardzo lubię Joannę Bator, ale ten zbiorek nie przekonał mnie tak jak wcześniejszy, którym wachlowałam się z wielką przyjemnością.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

4-

Książka podzielona jest na napotkane w Japonii niesamowitności, próby odnalezienia podobieństw oraz różnic w kulturze polskiej a kończy się heterotopią, czyli dziwnym miejscem, w którym to co zwykłe odbija się w krzywym zwierciadle, ukazując nową twarz.

Joanna Bator w sposób czasam przystępny bardziej, czasami zrozumiały głównie dla siebie pokazuje SWOJE widzenie kraju,do którego lubi wracać. Dużo tu analiz. Analiza prozy Murakamiego, analizy subkultur. Być może też analizy... samej siebie. 

Trakujcie książkę jako opowiadania/eseje inspirowane Japonią, nie jako przewodnik. Bo nie ma tu w ogóle miejsc odwiedzanych i popularnych.
Osobiście podobała mi się bardzo na początku (bo lubię powieści Murakamiego), a na końcu nieco ją przemęczyłam.

 

Recenzja książki pod linkiem
http://swiatwslowachiobrazach.pl/index.php/2019/03/16/rekin-z-parku-yoyogi-joanna-bator/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)