Pod kołami
Hermann Hesse

Głębia, która płynie z tej lektury, jest dla mnie nie do opisania. Kwintesencją fabuły stał się obraz utraconej młodości. Stanowi ona spowiedź samego autora, który przestawia system edukacji, jako instytucję pełną obłudy i terroru. Tu wyznacznikiem autorskiej biografii stał się Hans, młody człowiek, w którym pokładano ogromne nadzieje. Wychowywany przez ojca, wspierany przez mieszkańców wsi z pełnym zaangażowaniem piął się na szczyt, by zdobyć miejsce w seminarium. Okazuje się jednak, że wypełniał rolę narzuconą mu przez innych. W Seminarium odkrywa, że istnieje coś więcej, niż ciągła nauka i czuje, że świat zabrał mu młodość, a on w żaden sposób nie może jej odzyskać. Popada w melancholię, która coraz bardziej zbliża go do samobójstwa.

Zakochałam się w piórze autora. Ta książka była tak pięknie napisana, tak poetycko, że poruszała mnie samymi opisami. Postać Hansa jest tu bardzo wymowna. Wiele osób może się z nim utożsamić. Sukces nie jest wyznacznikiem szczęścia. Sukces może zabrać nam z życia tak wiele, że w chwili przebudzenia zostajemy puści w środku. Myślę, że każdy z tej lektury wyniesie inne przesłanie, znajdzie drugie dno, w zależności od własnych doświadczeń. Ja osobiście jestem zachwycona obrazem tego młodego człowieka i języka, jakim posługuje się autor. Polecam przeczytać każdemu, kto lubuje się w literaturze pięknej.