Piąte dziecko
Doris Lessing

Przeczytałam ostatnio zdanie pewnej młodej mamy o macierzyństwie: "lukrowane macierzyństwo spotyka się tylko w reklamach". To proste stwierdzenie stało się dla mnie kwintesencją powieści D. Lessing . Dzieje rodziny Lovattów na początku nie przedstawiają się dramatycznie. Harriet i David poznają się w burzliwych latach 60-tych, czyli w czasie, gdy świat cenił sobie seksualną swobodę... Ale nie oni... Harriet i David byli konserwatywni, a centrum ich świata miała być rodzina. Kupili ogromny dom w małym miasteczku pod Londynem i zaplanowali dużo dzieci. Sielanka trwała. Dzieci rodziły się jedne po drugim i pomimo zmęczenia matki wszyscy byli szczęśliwi. Dom zawsze był otwarty, ciągle było w nim pełno gości i gwaru dziecięcych zabaw. Wszystko zmieniło się, kiedy Harriet po raz piąty była w stanie błogosławionym. Ta ciąża, jak żadna inna, była dla niej trudna, dziecko ją męczyło. Po urodzeniu okazało się, że Ben jest inny niż wszyscy. Jest jak mały potworek. I pomimo, że w badaniach lekarskich "nie odbiegał od normy" wszyscy wiedzieli, że nie jest to zwyczajne dziecko. To dziecko odrażało, Narodziny piątego dziecka były przełomem dla rodziny Lovattów. Dom stawał się coraz bardziej pusty, bo nikt nie chciał już tam spędzać czasu. Ben był aspołeczny. Starsze dzieci bały się brata, co skutkowało tym, że izolowały się od rodziny. Sielanka rodzinna rozpadła się na kawałki...., rodzicielstwo przestało być cukierkowe.. Tylko matka trwała uparcie przy Benie, wciąż pokonując jego inność... Książka przerażająca - jak dla mnie - niekonwencjonalna, ale też na wskroś prawdziwa. Nie kończy się zdaniem "...i żyli długo i szczęśliwie..." Warto przeczytać! A ja niedługo zabieram się za drugą część!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Harriet i David założyli rodzinę o jakiej oboje marzyli. Zamieszkali w ogromnym domu na wsi i na przekór wszystkiemu postanowili mieć, jak to określali, "mnóstwo dzieci". Ich dom z roku na rok zapełniał się rodziną, nowymi niemowlętami. Ciepły, gwarny roześmiany. Wszystko zmienia się wraz z piątą ciążą Harriet. Jest trudna. Dziecko rodzi się przedwcześnie i od początku widać, że jest inne. Ben dorasta i choć żaden lekarz nie chce przyznać tego wprost, jest niedorozwinięty. Sprawia wiele problemów. Rodzina zaczyna się rozpadać...Książka wciągająca i magnetyczna. Jednocześnie przeraża i fascynuje.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zadaję sobie pytanie po co wybrałam tę książkę...Wiedząc mniej więcej o czym jest... Po przeczytaniu jestem zdruzgotana. Takie historie nie zdarzają się tylko w filmach, tylko w książkach. One dzieją się naprawdę i nikt, kto decyduje się na dziecko nie powinien mieć poczucia, że jest bezpieczny, że jemu na pewno nie przytrafi się nic złego. Choć każda kochająca się para ma optymistyczną wizję przyszłości, czasem, bez niczyjej winy, ta wizja obraca się w proch... Wracam do naszych traumatycznych początków, widzę podobieństwa (na szczęście w skali mikro) i sporo różnic. Jedno dotkliwie boli- odsuwanie się ludzi, którzy wyczuwają inność i ze strachu przed nią uciekają gdzie pieprz rośnie. Tak jak goście wielkiego domu Harriet i Davida stopniowo odchodzą do swojego przewidywalnego świata. Matka jest w tym wszystkim zupełnie sama. Bohaterka cierpiąca z powodu walki płodu w swoim brzuchu, czująca się winną z powodu tego, że urodziła tak inne i przerażające w swojej dzikości dziecko, nie potrafi go jednak porzucić i wydać na pewną śmierć. Ryzykując utratę pozostałych czworga dzieci i męża trwa przy Benie obserwując, jak mimo jej starań schodzi na złą drogę. Jest w tym wszystkim tak rozpaczliwie samotna... Historia nie ma happy endu i to dosłownie mrozi krew w żyłach. Czasem w życiu nie ma happy endu, a niezawinione cierpienie pogrąża człowieka na samym dnie rozczarowania i rozpaczy. Autorka oddała doskonale i angielską obyczajowość, i klimat grozy, i wewnętrzne rozterki bohaterów. Z sielanki przy ogromnym stole wszystko zmierza ku ostatecznemu pogrzebaniu nadziei. Nie wiem czy znajdę odwagę, by sięgnąć po kolejną część. Jeśli już, to by dostać dowód, że się myliłam i poświęcenie Harriet miało sens, że Ben odnajdzie się w świecie, w którym przyszło mu żyć. Zwróciłam jeszcze uwagę na cytat: ,,Arystokraci, owszem, oni mogą rozmnażać się jak króliki, tego się też spodziewają, ale mają na to pieniądze. Biedacy mogą mieć dzieci, z których połowa umiera, ale oni tego się spodziewają. Jednak ludzie jak my, pośrodku, muszą przywiązywać wagę do tego, ile mają dzieci, żeby móc się o nie troszczyć...". Dokładnie się z tym zgadzam, odpowiedzialność przede wszystkim, a parze bohaterów wyraźnie jej brakuje, gdyż żyją na koszt rodziny, a dzieci powołują na świat jedno po drugim, nie zastanawiając się jak sobie dadzą radę z opieką. Zresztą pod tym względem też wykorzystują najbliższych. W głowie zostaje mi pytanie- jak przedstawiona w książce symboliczna sytuacja świadczy o nas, jako o społeczeństwie? Wiele się zmieniło jeśli chodzi o akceptację inności, o edukację, o metody pracy z niepełnosprawnymi i zaburzonymi ludźmi. Jednak czy aż tak wiele? Czy nie żyją w nas odwieczne atawizmy, które kazały Spartanom zrzucać "odmieńców" ze skały w przepaść? Porażająca w braku szafowania emocjami przez autorkę książka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Piąte dziecko" to historia o tym, jak strudno spełnić piękne marzenia pomimo podstawy w postaci obopólnej miłości dwojga ludzi. Plany o dużej rodzinie w dużym pięknym domu wichrzą problemy finansowe, bo w prozie życia wiara w to, że będzie dobrze - nie wystarcza. Trzeba jeszcze rodzinę i dom utrzymać. A cóż dopiero, gdy rodzi się dziecko... tak inne niż inne. Z jednej strony straszne, ale przecież to dziecko. Dziecko matki, która nosiła go w łonie. Trudna książka - historia widziana z perspektywy kobiety dokonującej trudnych wyborów. Jak wielka może być miłość macierzyńska i jednocześnie jak słaba? Z jakimi problemami musi się borykać? Czy łatwo jest kochać? Podobnież między nienawiścią i miłością (nawet macierzyńską) jest bardzo cienka granica.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Hmm... trochę inna pozycja, ale wciąga podczas czytania!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka wciąga jak narkotyk, zaczynasz czytać i chcesz wiedzieć jak sie zakończy. Obraz rodzinnego szczęścia, w które wkrada się zło pod postacią nowego człowieka. Później problemy i same kłopoty. Trudna miłość, aćwyrzeczenia. Warto przeczyt

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moje pierwsze spotkanie z tą autorką. Nie wiedziałam czego się spodziewać, ale bardzo szybko dałam się wciągnąć tej opowieści. Ciekawa jestem innych jej książek.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo dobra książka. Narracja, zwłaszcza z początku, dość oszczędna, rzeczowa, co daje wrażenie czytania artykułu prasowego. Forma jednak idealnie pasuje do treści. Tempo jest zawrotne, szybko poznajemy głównych bohaterów, ich plany, marzenia, rozrastającą się rodzinę, dom tętniący życiem i niezliczonych gości zjeżdżających się trzy razy do roku. Gwarno, tłoczno, rodzinnie, i tak aż do pojawienia się tytułowego Piątego Dziecka - Bena.
Książka porusza ważne dylematy moralne. Czy możemy budować własne szczęście na pracy innych? Czy powinniśmy realizować marzenia za wszelką cenę? Czy możemy poświęcić jednostkę dla szczęścia ogółu? Czym jest odpowiedzialność i współodpowiedzialność?
Trudne pytania, gorzkie odpowiedzi... Obserwujemy stopniowy rozpad rodziny, więzi między rodzicami a dziećmi, zanik tak obiecującego uczucia między małżonkami.
Ben rodzi się z obniżoną sprawnością intelektualną i jednoczesną silną skłonnością do agresji oraz ponadprzeciętną siłą fizyczną. Niestety żaden z lekarzy nie chce postawić diagnozy, nazwać "przypadłości" Bena, co jeszcze bardziej utrudnia funkcjonowanie w tej sytuacji. Rodzina znajduje kontrowersyjne rozwiązanie, czy jednak rodzice dadzą radę zagłuszyć wyrzuty sumienia? Czy poświęcenie matki jest słuszne, a jego konsekwencje warte poniesionych przez nią, rodzinę oraz resztę społeczeństwa, ofiar?
Smutne. Bardzo smutne.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo fajna książeczka

(Kliknij aby rozwinąć opinię)