Paryż
Edward Rutherfurd

Jestem zachwycona! Książka wspaniała, warta swojej ceny. Głównym bohaterem jest Paryż ukazany od średniowiecza, kiedy mieszkali w nim w swojej twierdzy Templariusze, a obok toczyło się życie zwykłych ludzi usytuowane przy bagnistych brzegach Sekwany. Jesteśmy świadkami etapów powstawania wieży Eiffla, przemierzamy Wersal poznając jego mieszkańców i ich buduarowe tajemnice, odwiedzamy Montmartre i poznajemy problemy i tajniki związane z budowaniem monumentalnej bazyliki Sacré-Coeur, jesteśmy świadkami rewolucji francuskiej oraz dwóch wojen światowych. Przeżywamy te wszystkie wydarzenia poruszając się po ulicach Paryża wraz z bohaterami powieści, członkami czterech rodzin, których perypetie poznajemy poruszając się w dziejach miasta. Wydarzenia nie są ułożone chronologicznie, dlatego np. z XVIII wieku przenosimy się nagle do średniowiecza. Powieść trzeba czytać uważnie, żeby nie pogubić się w identyfikacji bohaterów - członków poszczególnych rodzin i łączących ich koligacji. Miasto jest tłem do przedstawienia perypetii bohaterów, nie narzuca się swoją obecnością, a jednocześnie staje się bohaterem pierwszoplanowym. Książka piękna. Polecam szczególnie tym, którzy chcą poznać historię tego magicznego miasta, ale nie w sposób nudny, lecz pasjonujący. Nie jest to przewodnik, ale świetna powieść z historycznym tłem. Jeśli ktoś był w Paryżu, to wraz z bohaterami po raz kolejny odwiedzi zakątki, którymi sam się przemieszczał. Książka gruba, licząca ok. 950 stron, ale czyta się znakomicie. ZACHĘCAM DO LEKTURY!!!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak tylko w zapowiedziach wydawniczych ukazał się nowy tytuł Szmaragdowej serii, bez zastanowienia stwierdziłam, że muszę ją poznać. Już notka wydawnicza mówiąca, że na tle historii miasta ukazane są dzieje czterech rodów dziejące się w Paryżu spowodowała szybsze bicie serca. Edward Rutherfurd z pochodzenia Anglik. Kształcił się na uniwersytetach w Cambridge i Stanford w Kalifornii, pracował w księgarniach i wydawnictwach. W końcu porzucił karierę w handlu książkami w 1983 roku, i wrócił do domu swego dzieciństwa by napisać Sarum, powieść historyczną, oraz sześć następnych tytułów. Wymyśla fikcyjne rodziny i opowiada historie ich potomków. Korzystając z tej ramy, wplata swoich bohaterów w sytuacje historyczne, gdzie zachodzą interakcje nie tylko ze sobą, ale także z istotnymi postaciami historycznymi. Paryż to tak naprawdę fabuła sięgająca XIX wieku po wydarzenia sięgające II wojny światowej. Są również wzmianki dotyczące czasów średniowiecza. To historia opowiedziana z wielkim rozmachem, gdzie jej wydarzenia umiejscowione są na ulicach miasta i pomimo dość dużej rozpiętości czasowej dotyczą bohaterów, których wiele łączy. Mnogość bohaterów może początkowo przytłaczać i powodować dość spore zagubienie w lekturze, jednak autor tak prowadzi narrację, zazębia wydarzenia, że z czasem wszystko układa się w spójną całość. Początkowe zagubienie w fabule powodowały u mnie lekką irytację, na szczęście postanowiłam sobie, że będę kończyć każdą książkę bez względu na to czy mnie już na początku porwie lub nie. Ten zamysł jest dość dobry, gdyż jak się okazało po skończeniu lektury, jestem nią zachwycona, przez duże Z. Edward Rutherfurd zabiera nas w podróż ulicami Paryża, pozwala zajrzeć nam w najbardziej niebezpieczne uliczki, poznawać etapy budowy wieży Eiffla, czy podziwiać najpiękniejsze zabytki. Autor tak umiejętnie operuje językiem, że kreśląc fabułę, dałam mu się porwać w tę podróż pełną przygód, poznałam wiele słynnych postaci, postawionych naprzeciw zwykłym ludziom. Robi to w bardzo umiejętny i plastyczny sposób. Naprawdę trudno dostrzec, gdzie jest fikcja. Książkę poznałam w formie elektronicznej i już nawet tutaj przeraziła mnie jej objętość - prawie 900 stron. Pomimo wszystko bardzo szybko w nią weszłam i ciężko było odłożyć ją na jakiś czas. Niektórym mogą przeszkadzać liczne retrospekcje, jednak ta historia tworzy spójną całość i tak naprawdę nie wpływa na odbiór lektury. Jeśli macie możliwość sięgnięcia po ten tytuł, a do tego lubicie Paryż, to bardzo polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieści Rutherfurda uwielbiam, wciągają czytelnika w inny świat, pozwalają mu poczuć się ich częścią. Mając za sobą, Rosję, Irlandię, Dublin, w Paryż zanurzyłam się bez oporów. Jak każda jego powieść, wprowadza on czytelnika w początki kształtowania się danego miejsca. Ukazuje ludzkie historie, i splata je w niesamowity sposób na przestrzeni opisywanych setek lat. Paryż nie stanowi wyjątku. Poznajemy historię kilku ciekawych rodzin, nie tylko arystokratycznych, ale także robotniczych, kupiecki. Poznajemy tajniki prowadzenia domu publicznego. I co najbardziej interesujące, dowiemy się w jakich okolicznościach powstał największy symbol tego miasta i co go łączyło ze Statuą Wolności. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Grubość tej kobyły może przyprawić o zawrót głowy! Ponad 900 stron! Opasła powieść jest jednak świetnie napisana. Historia 4 rodów: małżeństwa z rozsądku, miłość, intrygi, nienawiść, w tle zarówno czasy niespokojne, jak i czasy twórców (np. Noc Św. Bartłomieja, budowa wieży Eiffla). Niektóre rozdziały są ciut przydługie, przegadane i według mnie mało wnoszące do atmosfery powieści, ale ogólne wrażenie baaardzo pozytywne. No i te opisy! Kocham Paryż!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pierwsza moja cegła w tym roku przeczytana, a jeszcze kilka, które dostałam w prezencie, w planach tegorocznych zostało. Czyżby mąż uznał, że potrzebna mi jest siłownia? No ale nic. Co do całości, to książka zrobiła na mnie spore wrażenie, chociaż pozostały we mnie po lekturze mieszane uczucia. Paryż, który trochę znam, wydał mi się całkiem znajomy. Autor tak dokładnie go opisał, że chwilami miałam wrażenie, że spaceruję po nim razem z bohaterami. Rozległość czasowa, opisy miasta, historii, pojedynczych bohaterów i całych rodów w sposób jasny i klarowny zasługuje na uznanie, po prostu trzeba mieć do tego talent. Z jednej strony mamy tu kronikarską dokładność, a z drugiej pokazanie żywych emocji, wobec których nie potrafiłam pozostać obojętna. "Paryż" czytał mi się szybko i lekko, mimo swojej objętości nie było miejsca na dłużyzny czy nudę, język był prosty, ale ładny i spójny. Niby same zalety, to gdzie te mieszane uczucia? Niby wszystko pięknie, nie ma się do czego przyczepić, książka ma swojego ducha, a jednak ku mojemu zaskoczeniu nie czuję, żeby była moją ulubioną. Nie widzę, żeby czegoś jej brakowało, a jednak oceniam na bardzo dobrą, bez większych fajerwerków. Nie zmienia to też faktu, że bardzo chętnie sięgnę po kolejne miasta z tej serii.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)