Pani komisarz nie czuje się w klubie jak w raju
Georges Flipo

Nie czytałam, co prawda pierwszej części książki autorstwa Pana Georges Flipo o pracy Komisarz Viviane Lancier z III Wydziału Kryminalnego Policji, ale można wiele wywnioskować, kiedy zapoznaje się z początkowymi wątkami umieszczonymi w tej kryminalnej niezwykle zaprezentowanej powieści.

Komisarz Viviane Lancier jako główna bohaterka kryminału autorstwa Pana Georges Flipo pt. ''Pani komisarz nie czuje się w klubie jak w raju'' skrywa w sobie bardzo dużo wad i zalet. W sprawach zawodowych jest na ogół zasadnicza, pracowita, spostrzegawcza, dokładna. Bawiły mnie jedynie w trakcie czytania te momenty jej zachowania, kiedy robiła zakupy. Odnosiłam wrażenie, że nie lubi ich wykonywać, gdyż często podczas nich jest zamyślona.

Nie ukrywam, że kiedy zapoznawałam, się z całościową treścią tego kryminału to zastanawiałam, się czemu Pani komisarz, zamiast myśleć, pod względem miłosnym to zbyt często fantazjowała, nadając przy tym zbyt dużą liczbę cech charakteru pracujących z nią podwładnymi.

Zwróciłam uwagę na tutaj na charakter podejścia pracy pani komisarz, która nie była zadowolona od samego początku, że musi wyjechać i działać w nowej sprawie zabójstwa jako incognito.

Trudno było mi tak naprawdę rozszyfrować jej nietypowe zachowania, gdyż ona sama była dla mnie największą zagadką oraz charakter pracy, z którym musiała się na ten czas zmagać.

Być może autor chciał tutaj jej osobę przedstawić, że jako kobieta nie jest łatwo, gdyż kręcą się wokół niej koledzy z pracy, którzy mogą jej zazdrościć lub życzyć źle.

Najbardziej podobał mi się porucznik Willy, który bardzo się stara być pracowity i pomysłowy. Nie poddaje się i wciąż szuka nowych rozwiązań zagadki, a przy okazji stara się stworzyć w trakcie wykonywanej pracy odpowiednią atmosferę.

Poznajemy tu mocne i słabe charaktery bohaterów, ale nie ukrywam, że nie brakuje tu opisanych sytuacji bardzo zabawnych, które dla co poniektórych zachowania bohaterów drugoplanowych są dla mnie nieco niezrozumiałe.

Przyznam, że wyjątkowo autor utrudniał, kim kto ukrywa się pod maską prawdziwego mordercy, a to daje wiele do myślenia, gdy zapoznajemy się z główną jej treścią tematyczną.

Oficynie Literackiej Noir sur Blanc dziękuję za podarowanie mi do zrecenzowania egzemplarza książki autorstwa Pana Georges Flipo pt. ''Pani komisarz nie czuje się w klubie jak w raju''

Polecam przeczytać ten kryminał.

Powieść Georgesa Flipo to druga część kryminalnego cyklu z przymrużeniem oka. Czego tym razem dowiemy się o pani komisarz?

Komisarz Viviane Lancier z III Wydziału Kryminalnego Policji w Paryżu zostaje przydzielone nowe śledztwo. Tym razem musi polecieć na Rodos, by w wakacyjnym Rajskim Klubie rozwikłać zagadkę śmierci szefa wioski, zwanego Kingiem. Problem w tym, że prezesem tego przybytku jest wysoko postawionym obywatelem Francji. Z tego powodu śledztwo musi być prowadzone w tajemnicy przez grecką policją, by uniknąć skandalu.

Pani komisarz musi więc przybyć tam incognito, nie jako policjantka, tylko scenarzystka gromadząca materiały do filmu. A towarzyszyć ma jej porucznik Augustine Monot, z którym mają udawać parę. Jednak, nic nie idzie po jej myśli, a na miejscu okazuje się, że to dopiero początek jej zmartwień. Wkrótce zaczynają ginąć kolejne osoby... Czy mimo trudności uda jej się rozwiązać zagadkę?

Panią komisarz miałam już okazję poznać w poprzedniej części - "Pani komisarz nie znosi poezji". Ta dobiegająca czterdziestki kobieta budzi mieszane uczucia. Z jednej strony jej sposób bycia jest irytujący, z drugiej - zabawny. A mimo to wprost nie sposób jej nie lubić. Do tej pory dowiedziałam się, że nie lubi ona młodych ludzi, sędziów, paryskiego życia, a także Francji. A teraz okazuje się, że źle czuje się w klubach.

W dodatku uwielbia strofować swoich podwładnych i czerpie z tego niemałą satysfakcję. Może to dlatego, że wciąż trafiają się jej niedoświadczeni policjanci? Najpierw Augustine Monot, który bardziej niż na prowadzeniu śledztwa znał się na literaturze. A teraz Willy Cruyff, który bardziej zna się na sporcie?

"Pani komisarz nie czuje się w klubie jak w raju" jest dobrze napisaną powieść kryminalna, okraszoną humorem. Jednak jest go zdecydowanie mniej niż w pierwszej części, nad czym trochę ubolewam. Choć zdarzają się zabawne scenki, przy których trudno zachować powagę. Jak choćby w tych fragmentach, stanowiących wymianę zdań Viviane z Willym:

- King ostrzega Turka, że zabije kota, jeśli znów go zobaczy w wiosce. Potem logicznie akcja i reakcja: King wiesza Syksyza, a żeby pomścić zwierzę, Turek wiesza Kinga. Pif! Paf!
Zaległa przerażająca cisza, którą wreszcie przerwała Viviane:
- Brawo! Znakomite dochodzenie. Porucznik Willy Cruyff znalazł winnego; możemy wracać do Paryża. Napisze pan raport dla Wszechmocnego, nie zapominając o końcowym pif! paf!

- (...) Jeden z nich wszedł na drabinę, żeby przymocować sznur. Potem po cichutku wyszli i hop!
- Brawo poruczniku! Dochodzenie robi postępy. Poprzednio było pif, paf!, a teraz jest hop!

Rajski Klub na Rodos to miejsce pełne kontrastów. Ludzie tworzą zamkniętą społeczność, więc wydawać by się mogło, że się dobrze znają. A mimo to nie pada ani jedno imię. Oprócz żony Kinga - Irene, nazywanej Reine (królowa). Goście nazywani są Kochasiami, zaś animatorzy - kokosiami, a animatorki kikami. Dodatkowo, King, aby ich odróżnić, wprowadził pseudonimy odpowiadające funkcjom swoich pracowników, np. Anim to kokoś od animacji, Strzykawka - pielęgniarka, a Rondel - kucharz. Są jeszcze, o zgrozo, hejtytami (bo King wołał na nich hej, ty tam!). Moim zdaniem autor trochę przesadził z przedstawieniem relacji między pracownikami. Jeszcze mogę zrozumieć, że szef może nie pamiętać imion swoich podwładnych, ale oni powinni zwracać się do siebie po imieniu. Jakoś sobie tego nie wyobrażam w rzeczywistości. A może autorowi chodziło o  groteskowy efekt?

Powieść czyta się szybko z uwagi na lekki i zabawny język. Autor umiejętnie buduje napięcie, wprowadzając nagłe zwroty akcji oraz dozując informacje istotne dla sprawy. Dzięki temu trudno domyślić się zakończenia, które jest zaskakujące i trochę kontrowersyjne. Autor po raz kolejny udowodnił, że można wymyślić misterną intrygę z przymrużeniem oka. Polecam tę książkę miłośnikom powieści kryminalnych z dozą humoru.