Pan Ibrahim i kwiaty Koranu
Éric-Emmanuel Schmitt

Nic odkrywczego, z dwojga złego wolę zbiory opowiadań niż cieniutkie wydawnictwa, jest parę rzeczy nad którymi warto się zastanowić tutaj, ale gdybym miała kupić sobie tą książkę, to mówię - NIE

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Pan Ibrahim i kwiaty Koranu" to kolejna powieść Erica-Emmanuela Schmitt'a, która zagościła w mojej biblioteczce. Lecz odnoszę wrażenie, że "Oskar i pani Róża" stał się taką książka w jego karierze, której żadna jego powieść już nie przebije. I tak jest również z tą. Nie zafascynowała mnie, nie wciągnęła i nie zauroczyła. Kilka fragmentów było nawet wręcz irracjonalnych, może celowo? Lecz bez znaczenia czy był to umyślny czy naumyślny zabieg wyszedł dość kiczowato i nie przypadł mi do gustu. Pomimo licznych wad książka posiada jednak swoje zalety, przede wszystkich dwuznaczność praktycznie każdego zdania, tak charakterystyczna dla pana Schmitt'a. Jednak ja wole inne jego powieści a tą zostawię dla wielbicieli tego typu utworów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ot taka sobie powiastka, choć można nawet rzec - przypowieść o szczęściu. Twórczość momentami symboliczna (to plus), naiwno-radosna, a fabuła - jak to w przypowieściach bywa - uproszczona. Wielbicielom Schmitta jednak powinno się spodobać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo przyjemna opowieść, momentami wręcz słodka i przywołująca uśmiech na twarzy. Zaczyna się przykuwającym uwagę zdaniem, czymś na wzór: "Miałem jedenaście lat, gdy rozbiłem świnkę skarbonkę i poszedłem na dziwki". Mały chłopiec Mojżesz nie czuje się kochany. Gdy był mały, odeszła matka. Potem ojciej, zimny i wymagający, też go zostawia i popełnia samobójstwo. "Momo" jak go nazywają poznaje jednak pewnego sklepikarza, jedynego muzułmanina na żydowskiej dzielnicy. Przeradza się to w głęboką więź. Po zostaniu sierotą, to pan Ibrahim, człowiek spokojny, żyjący w zgodzie z Koranem, opiekuje się chłopcem. Mimo, że wkrótce ginie w swym nowym samochodzie, to wydźwięk książki jest pozytywny - umiera w zgodzie z sobą, w otoczeniu adoptowanego syna i dokładnie tam gdzie chciał. Wkrótce chłopiec, który wszystko odziedziczył, sam zasiada na sklepowym taborecie i prowadzi szczęśliwe, proste życie, zakładając rodzinę. Książka krótka choć dzieje się tak wiele. Świat widziany oczami dziecka, które nie czuje się kochane. Opowieść dająca nadzieja, rozjaśniająca serce.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Éric-Emmanuel Schmitt słynie z tworzenia scenariuszy teatralnych, powieści, jak i krótkich opowiadań. Jednym z takich opowiadań z morałem jest "Pan Ibrahim i kwiaty Koranu:.
Głównym bohaterem jest 11-letni Zyt Mojrzesz, do którego wszyscy mówią Momo. Zaprzyjaźnia się on z panem Ibrahimem, na którego wszyscy mówią Arab , choć nim nie jest.  Mimo tego, że zauważa, iż Momo wykrada konserwy z jego sklepu, nie odprawia chłopca, a okazuje mu coraz więcej serca. Widzi w Momo samotnego, zagubionego chłopca, którego trzeba ukierunkować na właściwe tory.
Warto wspomnieć, że Ibrahim nie jest ideałem. Regularnie chodzi "na dziwki", ale widzi w tym duchowy cel. Momo natomiast czuje się odrzucony. Matka odeszła od jego ojca do innego, a ojciec, który cieszy się poważaniem adwokata pewnego dnia znika....
Opowiadanie jest proste i nieskomplikowane. Choć pisarz używa mało słów, a postaci są ledwo dwie, to przesłanie, jakie kryje się w metaforach i naukach "Araba" są wielkie. Jest to opowieść o dojrzewaniu, szukaniu własnej tożsamościi radzeniu sobie z przeciwnościami losu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Pan Ibrahim i kwiaty Koranu" to przypowieść, która powinna nieść morał, głębszy sens. Mnie jednak nie oczarowała.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tym razem Schmitt opowiada historię chłopca, który bardzo potrzebuje ojca i pewnego mężczyzny, który bardzo chce mieć syna. Sprzedawca o którym wszyscy mówią Arab choć nim nie jest i chłopiec porzucony przez rodziców, który podkrada mu konserwy. Ich los splecie się i zmieni ich życie. Magiczna opowieść o tym co na prawdę znaczy być ojcem. I jak ważne dla chłopca jest czuć się synem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Krótka metaforyczna opowiastka o wewnętrznym dojrzewaniu i odnajdywaniu siebie.. Ukazuje, iż można w pewnym sensie zamknąć za sobą przeszłość poprzez pogodzenie się z nią.... Zwraca również uwagę na niezwykłą moc tkwiąca w ludzkim uśmiechu...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Już pierwsze zdanie zaciekawia ("Kiedy skończyłem jedenaście lat, rozbiłem swoją świnkę i poszedłem na dziwki") Ale książka wcale nie opowiada o zboczonym dzieciaku, ma głębsze przesłanie. Czujący się odrzucony przez rodziców (mama zostawiła go z ojcem gdy Momo był malutki, a ojciec nie zwraca na niego niemal uwagi) zaprzyjaźnia się ze starym sklepikarzem. Dopiero z nim może porozmawiać o życiu, uczuciach...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Krótka metaforyczna opowiastka o wewnętrznym dojrzewaniu i odnajdywaniu siebie.. Ukazuje, iż można w pewnym sensie zamknąć za sobą przeszłość poprzez pogodzenie się z nią.... Zwraca również uwagę na niezwykłą moc tkwiąca w ludzkim uśmiechu... Bohaterami opowiadania są 11-letni Żyd Mojżesz, na którego wszyscy mówią Momo, oraz pan Ibrahim (właściciel sklepu), którego wszyscy nazywają Arabem, chociaż nim nie jest... Z biegiem akcji obydwaj poznają się ze sobą... Momo odkrywa prawdy życiowe pana Ibrahima, nazywane przez niego kwiatami Koranu... Czytając książkę sami możemy skorzystać z tych nauk... Mimo krótkiego tekstu jest całe morze treści... Wiele można się nauczyć, tak jak nauczył się Momo...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Szału nie było, przeczytałam bardziej jako ciekawostkę. Nie przepadam za tak krótkimi opowidaniami, ale...

historia małego chłopca, który zaprzyjaźnił się z Panem Ibrahimem, który z czasem stał się dla niego przybranym ojcem i po którym odziedziczył sklep... 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Kiedy skończyłem jedenaście lat, rozbiłem swoją świnkę i poszedłem na dziwki."

Uwielbiam to zdanie.
I uwielbiam książki Schmitta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)