Papugi z placu d'Arezzo
Éric-Emmanuel Schmitt

piękna, jak zwykle napisana stylem wymagającym skupieniu o człowieku i jego namiętnościach, które często mylone są z miłością.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

po jakichś 200 stronach nie dałam rady to pierwsze taka książka schmitta nie chodzi o objętość czy bohaterów tylko o pewien rodzaj treści który do mnie nie dotarł, jedna zbiorowość a tyle skrajności naraz i to erotyczno-społecznych, oczywiście że w życiu tak jest często, ale dziwność rozwoju akcji mnie powaliła, czyta się szybko. tyle książek na mnie czeka... nie mogę przebrnąć może kiedyś spróbuje jeszcze raz....... Wielkie Nie z mojej strony

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ze względu na dużą ilość bohaterów, na początku miałam wrażenie, że czytam zbiór opowiadań. Ale wszystkie te historie zazębiają się, tworząc spójną całość. Trzeba tylko odpowiednio się skupić. Jest to powieść o ludzkiej naturze, namiętnościach, uczuciach, dążeniu do osiągnięcia szczęścia, skrywanych potrzebach i próbie radzenia sobie z nimi we współczesnym świecie. Otrzymujemy bogaty wachlarz ludzkich zachowań. Wachlarz tych zachowań od razu skojarzył mi się z wachlarzem z okładki. Schmitt porównał tę powieść do encyklopedii. Gdyby się tak zastanowić, to jest to najwłaściwsze określenie. Bowiem mamy tu różne odcienie miłości - od tej tradycyjnej, damsko-męskiej, matczynej, młodzieńczej, po homoseksualną. Autor w sposób brutalny i bez żadnych zahamowań opisuje związki, a raczej ich ludzką seksualność, nieokiełznaną namiętność, perwersję, uczuciową pustkę, którą każdy z nas skrywa gdzieś głęboko w sobie. Niezwykle frapowało mnie, kto jest autorem tajemniczych miłosnych listów wysyłanych do mieszkańców kamienic usytuowanych przy brukselskim placu d'Arezzo. "Piszę tych kilka słów po prostu po to, by Ci powiedzieć, że Cię kocham. Podpisane: Ty wiesz kto". Niezwykle intrygujące! Tytułowe papugi mają tu symboliczne znaczenie, bowiem jak sam autor twierdzi - papuga jest jak "rozpalony mężczyzna. Prezentuje pozory ucywilizowania. Na powierzchni ptak układa zdania, w rzeczywistości chce konsumować. Pod tym świergotem wyraża się naturalna dzikość, która narzuca się, stanowi zagrożenie, niezależnie od tego, jakie wyrafinowane formy przybiera." Mimo ogromnej objętości, to zaskakująco szybko mi się czytało. Po przeczytaniu tej książki, odnoszę wrażenie, że Schmitt zna duszę każdego człowieka, z jego uczuciami i rozterkami.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lubię Schmitta za jego książki dające radość, nadzieję. Są dobrze napisane, wartościowe. W stosunku do jego najnowszej książki mam mieszane uczucia. Jest to z pewnością coś całkiem innego w porównaniu do całej jego dotychczasowej twórczości. I chodzi nie tylko o to, że większość jego książek jest niewielka rozmiarami lub są to zbiory krótkich opowiadań, a ta liczy prawie 800 stron i jest sporym "tomiszczem". "Papugi z placu d'Arezzo" przepełnione są wątkiem seksualnym. Każda z postaci ma w jakiś sposób problem z nim, liczne są dewiacje, różne konfiguracje. Są lesbijki, homoseksualiści, zdrady, nieplanowana ciąża, uzależnienie od seksu, sponsoring, gwałt, domy publiczne, orgie. Za dużo tego, trąci trochę niesmakiem. Do książki podchodziłam wiele razy. Bohaterów jest multum i początkowo trudno się połapać o kim znów jest mowa. Niby całość spaja się ze sobą i wątki są ostatecznie dokończone, ale czytając miałam wrażenie, że ten pisarz, sama nie wiem, chce wyjść poprzez tej książkę z szafy albo rzuciło mu się coś na głowę (kryzys wieku średniego?). Z pewnością osoby zaznajomione z jego twórczością czeka pewien szok. Rozumiem, że może chciał spróbować czegoś nowego, ale uważam jego książki poprzednie za stanowczo lepsze. Ta książka ocieka seksem w taki sposób, że aż głupio będzie mi ją pożyczyć własnej matce, która czytała większość jego książek. Inne jego książki wnosiły coś przyjemnego do życia, opowiadały piękne historie, chwytały za serce. W tej jest dużo zła, kłamstwa, brudu. Poprzednie w jakiś sposób budowały, niosły nadzieję w stosunku do ludzkiego gatunku, ta natomiast przeraża. Daję czwórkę choć naciąganą, opartą raczej na nostalgii z przeszłości. Plusem jest to, że pooglądałam w internecie brukselski plac d'Arezzo i potwierdziłam, że rzeczywiście żyją tam sobie papużki. Czekam jednak na kolejne książki, mam nadzieję, że porzuci tę drogę jaką obrał w "Papugach...".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Oto treść listu na żółtych kopertach, który jednego dnia otrzymali mieszkający przy placu d'Arezzo w Brukseli. Każdy zinterpretował otrzymaną wiadomość na swój sposób. Niektórzy zmienili swoje dotychczasowe życie pod wpływem tej wiadomości. Te skreślone kilka słów burzy względny spokój obdarowanych osób. Anonimowe wyznania miłosne zaskakują, prowokują, dają nadzieję. Za ich sprawą opadają maski. Podobno jest takie miejsce w Brukseli, gdzie mieszkają papugi wszelkiej maści i gatunków, od afrykanek senegalskich po żako i kakadu. Wszystkie, bez wyjątku gadatliwe, roztrzepane i hałaśliwe. Dlaczego wybrały właśnie to miejsce? Ponoć jest kilka wersji, ale autorowi najbardziej spodobała się ta o ambasadorze Brazylii, który musiał szybko opuścić Belgię. Nie mógł wrócić do domu tak jak przyjechał, czyli statkiem, a na pokład samolotu nie wolno było mu wziąć swoich ulubionych papug. Egzotyczne ptaki zostały więc na wolności, w centrum dużego miasta. Od tej pory zamieszkują plac d'Arezzo, tworząc pstrokaty harmider i ponoć świetnie wpisują się w istniejący krajobraz... Więcej na - http://monweg.blog.onet.pl/2014/12/17/papugi-z-placu-darezzo/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieści Schmitta czyta się z wielką łatwością, ponieważ jego bohaterowie z reguły zostają umiejscowieni „tu i teraz”, obok nas, są zwyczajni, mają podobne potrzeby i – czasem tego nie wiedząc – pragną miłości. Krótkie formy autora mistrzowskiego „Oskara i pani Róży” są skondensowanymi przypowieściami o życiu, najczęściej opierają się na dopracowanym koncepcie i zaskakują czytelnika. Ty razem wiele równoległych historii łączy jeden list, a każdy ruch bohaterów jest jakoś związany z miłością – albo ją gonią, albo przed nią uciekają. Z wielką uwagą śledzimy ich losy i co najważniejsze, nie ma ani chwili na nudę. Osobiście cenię książki francuskiego pisarza głównie za tę zaletę – pochłania się je z radością. Serdecznie polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)