Ofiara
Pierre Lemaitre

Lemaitre to pisarz doskonały! Wciąga w swoje opowieści od pierwszej strony i nie sposób książki odłożyć, a jeśli zajdzie taka konieczność, nie sposób przestać myśleć o tym, kiedy będzie można ponownie zanurzyć się w świat inspektora Camille'a Verhoevena, który płaci ogromną (najwyższą) cenę jako strażnik francuskiego prawa... Polecam całą trylogię z Verhoevenem w roli głównej. Mam jednak żal do polskiego wydawcy, że nie określił jednoznacznie, w jakiej kolejności należy książki czytać. Pierwszą część wydał jako ostatnią, na dodatek umieścił na jej okładce wprowadzającą w błąd informację "Kolejna część trylogii o bezkompromisowym komisarzu paryskiej policji"... Kupiłam całą trylogię, ułożyłam w kolejności podanej przez wydawcę i ogromnie się rozczarowałam, bo okazało się, że zaczęłam czytać od drugiej części, potem przeczytałam trzecią, a gdy pełna emocji sięgnęłam po ostatnią, okazało się, że to pierwsza... Byłam ogromnie rozczarowana, bo dzięki poprzednim tomom wiedziałam, jak się skończy... Każda część trylogii z całą pewnością pogrywa na nerwach odbiorcy, ponieważ opisy zbrodni są bardzo plastyczne, momentami - jak dla mnie - aż za bardzo... Polecam gorąco trylogię z komisarzem Verhoevenem w roli głównej i podaję poprawną kolejność, według której należy ją czytać: 1. "Koronkowa robota" 2. "Alex" 3. "Ofiara" Lemaitre pisze obecnie najlepsze kryminały i tu całkowicie zgadzam się z Zygmuntem Miłoszewskim, dzięki któremu sięgnęłam po książki tego francuskiego autora :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzecia część cyklu kryminalnego francuskiego autora, który bardzo przypadł mi do gustu. "Ofiara", tak jak wcześniejsze tomy, to dość mocny, brutalny kryminał, trzymający w napięciu do samego końca. Znów życie prywatne komisarza Verhoevena przeplata się z prowadzonym przez niego śledztwem, znów musi naginać przepisy, działać nie do końca legalnie. Znakomita powieść! Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Z ludźmi tak już jest, że jak wypadek, to wszyscy biegną i patrzą. Dopóki będzie choć jeden radiowóz albo plama krwi, dopóty będzie chętny, żeby patrzeć"

 

Chapeau bas panie Lemaitre, kolejna intryga kryminalna wymyślona po mistrzowsku. Ma pan doprawdy szalone pomysły, ale przy tym jakie ciekawe i intrygujące.

 

Możemy odetchnąć z ulgą, bo nasz dobry znajomy komisarz Camille Verhoeven w końcu otrząsnął się po tragicznej śmierci swojej ciężarnej żony i...znowu się zakochał. Lecz los bywa przewrotny i kolejna wybranka niskiego policjanta ląduje w szpitalu ciężko pobita. Obrażenia są naprawdę dotkliwe, a autor nie szczędzi nam szczegółów w ich opisaniu. Camille jest zdruzgotany, lecz zrobi wszystko dosłownie wszystko, by odnaleźć sprawców tego bestialstwa. Nawet jeśli miałoby to skutkować oszukiwaniem przełożonych, przyjaciół i siebie samego...

 

W tej części bardziej zwróciłam uwagę na specyficzne poczucie humoru pisarza. Miałam wrażenie, że mruga do mnie porozumiewawczo okiem i mówi mi na ucho: "no już dobrze, nie przejmuj się tak, to tylko taka gra, tylko tak groźnie wygląda", ale jak się nie przejmować, kiedy to, co "przydarzyło" się Anne Forestier, ukochanej komisarza, wygląda naprawdę okropnie i groźnie. Specyficzny humor, nienachalny jednak "szpileczkowy" trochę łagodził napięcie, zwłaszcza zdania typu:

 

"W dzisiejszych czasach z policjantami jest jak z politykami, im niższy wzrost, tym wyższe stanowisko. Tego akurat glinę wszyscy znają, co się dziwić, z takim wyglądem" [...] "Widzą, jak staje w wejściu do pasażu. Nie pokazuje legitymacji, poniżej metra pięćdziesięciu nie jest to konieczne."

 

Albo takie:

 

"Chodzą słuchy, że paserem jest były ksiądz. Camille nigdy tego nie sprawdził, lecz wcale go to nie dziwi, obie posługi wydają mu się dość podobne."

 

To tylko próbka tego co mnie bawiło, mimo że była to książka wcale nie z gatunku komedii. Fragmenty, które łagodziły napięcie, lecz nie niwelowały go do końca. Dość powiedzieć, że wyjaśnienie całej zagadki dopiero było niespotykane i wcisnęło mnie w fotel, z niemym zapytaniem w oczach...ale jak to...tak nie może być...!

 

Bardzo mi się podoba też fakt, że ten autor wie "kiedy ze sceny zejść", co w tym wypadku znaczy, że wie kiedy i w którym momencie zakończyć dany cykl. Nie ciągnąć go niepotrzebnie w nieskończoność wymyślając już prawdziwe cuda i nawet (wzorem pewnego naszego rodzimego pisarza) wskrzeszając co niektórych martwych już bohaterów.

 

Reasumując, powtórzę jeszcze raz, czapki z głów kochani. Ten francuski pisarz jeszcze mnie nie zawiódł żadną swoją książką i oby tak dalej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dawno nie czytalem kryminalu,czy thrillera,ktorego poczatek tak bardzo by na mnie odzialywal.Dalszy ciag nie jest juz tak swietny,ale zyczylbym kazdemu pisarzowi,aby dorownal Francuzowi.Mamy dp czynienia z dobra historia i co wazne,swietnie opowiedziana

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatnia książka trylogii z komisarzem Verhoevenem znów przeplata wydarzenia z życia osobistego i zawodowego komisarza. W niebezpieczeństwie znajduje się tym razem jego nowa życiowa partnerka. Żeby ją uratować, Camille musi nagiąć wszelkie przepisy, ryzykując całą swoją karierę zawodową. Komisarz jak zwykle okazuje się sprytniejszy, dostrzegając związki dla innych niedostrzegalne. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zakończenie trylogii o komisarzu Camillu Verhovenie jest powieścią poświęconą głównie Camille'owi. To on jest tu obecny na każdej prawie karcie i to jego emocje odgrywają tu najważniejszą rolę. Wrzucony w wydarzenia nad którymi kompletnie nie ma kontroli, przerażony możliwością powtórki z historii, kładzie na szalę całe swoje życie, by uratować kobietę, która jako jedyna, po śmierci żony dała mu nadzieję na odrobinę szczęścia.

Anne jest obecna w jego życiu od pół roku. W sumie niewiele o niej wie, liczy się raczej to, że dzięki niej znów poczuł się szczęśliwy. Skrzętnie ukrywa tę znajomość, o której nie mają pojęcia nawet jego współpracownicy. Kiedy Camille dostaje telefon ze szpitala, w którym znalazła się skatowana podczas napadu na jubilera Anne, on postanawia za wszelką cenę dostać tę sprawę. Zaczyna się wyścig z czasem, gdyż napastnik z napadu nadal zagraża życiu kobiety, a Camille zrobi wszystko, by ją ochronić. Jego zachowanie wzbudza niepokój wśród reszty policjantów, gdyż bardzo odbiega od jego normalnego zachowania. Camille kłamie, z nikim nie dzieli się efektami śledztwa i zwyczajnie robi co chce, wykorzystując dostępne mu środki i zaufanie przyjaciół. "Ofiara" to trzy dni szaleństwa, w jakie popada główny bohater, pogoń za cieniem i chwytanie się każdej możliwej metody.

Ta część całkowicie różni się od poprzednich. Narracja jest dosyć chaotyczna, podobnie jak wydarzenia. Czasami miałam przez chwilę problem z rozróżnieniem narratora, gdyż trzecioosobowa narracja nagle zamieniała się w narrację pierwszoosobową, i odwrotnie. Ten chaos odzwierciedla jednak świetnie uczucia, jakie targają komisarzem, jego strach, pośpiech i zdeterminowanie w rozwiązaniu sprawy.

Powieść rozpoczyna się mocnym akcentem a opis brutalnego zmasakrowania Anne zrobił na mnie duże wrażenie. Całość natomiast jest szczerze mówiąc średnia, choć czytało mi się bardzo szybko. Książka wzbudzała we mnie głównie smutek, gdyż od pewnego momentu wiadomo mniej więcej, jak to się skończy dla Camille'a. Autor mocno przykuł moją uwagę, lecz niczym specjalnie mnie nie zaskoczył.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)