Na psa urok
Kevin Hearne

,,Na psa urok" to książka, która ciągle była mi polecana. W końcu uległam namowom i wzięłam się za jej czytanie. Czy jestem zachwycona tą pozycją? No nie do końca. Ogromny plus należy dać postaciom. Wiekowy druid nie jest debilem i nie jest kolejnym ,,wiecznie żywym człowiekiem", który zachowuje się jak... jak się to teraz mówi.... gimbaza. Bogowie tam występujący są dość dziwni, ale jak na Bogów przystało, to bardzo dostojne istoty z zawyżonym swoim ego. Co należy zaliczyć do minusów? Matko kochana, autor uwielbia chyba opowiadać historie. Nieważne czy dana opowieść jest istotna czy też nie i tak ją musisz przeczytać. Skąd ten przymus zapytacie. Bo to bardzo ciekawie opowiedziane historie. Tłumaczyłam ten zabieg tym, że jest to pierwszy tom opowieści, więc wprowadzenie musi być.

Na początku gubiłam się w tych opowieściach. Stanowczo za dużo nazwisk, miejsc i przedmiotów do zapamiętania, jak na pierwsze wejście. Dochodzi do tego sposób wymawiania niektórych wyrazów. Owszem mamy słowniczek, ale po pewnym czasie postanowiłam skorzystać z rady pisarza i zaczęłam je wymawiać na własną modłę. Miłym akcentem jest konwersacja głównego bohatera ze swoim psem. Każdy kto posiadał lub posiada futrzanego przyjaciela wie, że do zwierząt się gada. Nie ma w tym nic wstydliwego moi drodzy. Można się takiemu kumplowi wypłakać, poskarżyć, obejrzeć film, wyjść na spacer i takie tam. Zazdrościłam druidowi, bo u niego nie był to monolog tylko dialog. Cała historia zawarta w książce, tworzyła spójną całość. Nie ma tam miejsca na niedomówienia, albo znaki zapytania - wszystko ma swoje racjonalne wytłumaczenie. Nie trzeba się obawiać, że po skończeniu pierwszego tomu jesteśmy zmuszeni do sięgnięcia po kolejny. Nikt nie uciekł, nikt nie zniknął, nikt nie zapadł w śpiączkę itd. Także jeżeli martwicie się, że w razie ,,W" utkwicie w kolejnej serii, którą czytacie tylko po to, żeby dowiedzieć się jak coś się skończy, to nie musicie. Jeżeli ,,Na psa urok" nie przypadnie wam do gustu, to spokojnie możecie tę przygodę skończyć na tej książce.

Chwile spędzone z książką były bardzo ciekawe, pełne zwrotów akcji i ,,wysłuchałam" niesamowicie porywających historii. Jednak mam nadzieję, że tom drugi oszczędzi mi tylu danych, bo ten natłok informacji nie jest konieczny. Po skończonej lekturze jestem w stanie wymienić mniej niż połowę istot, imion, miejsc oraz przygód w niej zawartych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sięgając po książkę „Na psa urok” nie spodziewałam się czegoś takiego. Byłam pewna, że to kolejny paranormal, a tu taki szok!!! Czułam się jak rażona piorunem, pochłaniając kolejne strony tak cudownie skrojonej historii. „Na psa urok” to pierwsza część serii „Kroniki Żelaznego Druida” napisanej przez Kevina Hearna. Głównym bohaterem jest Atticus O'Sullivan. Rudowłosy, przystojny i ostatni druid stąpający po ziemi. Młody to on z pewnością nie jest, ponieważ ma dwadzieścia jeden- nie lat, a wieków. Jak się można domyślić podczas tak długiego życia, Atticus zyskał spore grono wrogów jak i kilku przyjaciół. Bardzo dawno temu skradł miecz- Fragrach, celtyckiemu bogowi miłości. Od tamtego czasu krąży po świecie i ukrywa się przed Aenghusem Ógiem. Młody Irlandczyk mieszka w spokojnym miasteczku w Arizonie, gdzie prowadzi sklep. Kiedy w Tempie zaczynają pojawiać się nieoczekiwani goście i dybią na jego życie, odkrywa, że został odnaleziony. Jego obawy potwierdza Morrigan- bogini śmierci, z którą łączy go niepisany sojusz. Atticus wpada w tarapaty i jest poszukiwany przez policję. Powinnam raczej zaznaczyć, że to jego pies, ogromny wilczarz, imieniem Oberon złamał prawo. Druid robi wszystko aby ocalić jego i siebie, a ścigający go bogowie nie ułatwiają sprawy. Druid czerpię moc z ziemi a tatuaże, które posiada łączą go z nią. Zawiązuje kilka umów np. z polskimi wiedźmami. Bohaterowie są barwni, ciekawi i z całą pewnością niepowtarzalni. Wiedźmy, wilkołaki, wampir- prawnik, istna mieszanka wybuchowa! Przepełniona jest nie tylko celtyckimi bogami, ale również bóstwami z inny religii. Nie mogę określić jednoznacznie bohatera negatywnego. Autor stworzył postacie złożone, które budzą mieszane uczucia. Ich postępowanie często było okrutne i bezwzględne, jednak nie pałałam do nich odrazą. Bardzo polubiłam sąsiadkę naszego Irlandczyka – wdowę MacDonagh, upijała się przed pójściem do kościoła, aby nie słuchać tych wszystkich bredni, hi hi – fajna babka z niej. Jej weranda była pewnego rodzaju azylem dla Atticusa i często do niej wracał. Narracja pierwszoosobowa, prowadzona jest z perspektywy Atticusa. Okazało się miłą odmianą dla przesłodzonych historyjek, które przepełniają nasz rynek. Przez pierwsze kilka stron, ciężko było mi się wczuć, natłok nowych informacji i trudnych imion, mnie przeraził, lecz po jakimś czasie nie zwracałam na to uwagi. Więc jeśli ktoś ma jakieś wątpliwości, to niech je pożuci i zacznie czytać. Książka jest skierowana do starszej młodzieży. Seksu może w niej nie ma, ale są sugestie, które nie pozostawiające wątpliwości. A do tego wiele wulgaryzmów. Szczerze przyznam, że uwielbiam tego typu książki. Nie zaznacie w niej nudy, akcją pędzi w zawrotnym tempie i jest nieprzewidywalny. Przesycona intrygami, rozbrajającymi dialogami i ostrymi tekstami, dosłownie usidla czytelnika. Świetne Urban fantasy, które pochłania się jednym tchem. Polecam 5+/6 http://ksiazkimoni.blogspot.com/2013/03/na-psa-urok-kevin-hearne-recenzja.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pomysł z potencjałem, ale zepsuty... właściwie przez wszystko. Ot, zwykłe czytadło na plażę, tyle że w fantastyczno-mitologiczno-irlandzkim szafażu. Plus za gadającego psa i polskie wiedźmy oraz za to, że książka jest krótka. Tym, co mnie raziło przede wszystkim, była kreacja głównego bohatera - czego to on nie ma, jakich to czarów nie używa, jakież ma zdolności, znajomości wśród bogów (a zwłaszcza bogiń!) i pseudo-ciętą odpowiedź na wszystko. Fabuła niby pełna akcji, a jednak nie miała w sobie żadnego smaczka, żadnego naprawdę dobrego pomysłu. Ponieważ główny bohater jest w typie, którego nie lubię, niezbyt chętnie śledziłam jego losy i zdecydowanie nie jestem ciekawa kontynuacji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)