Monument 14. Wściekły wiatr
Emmy Laybourne

Młodzież i dzieci z supermarketu szczęśliwie (choć nie wszyscy cali i zdrowi) trafiają do obozu dla ocalonych, niektórzy nawet odnajdują swoje rodziny. Jednak nie są w komplecie, brakuje Josie. Niko chce ją odnaleźć, wie że trafiła do obozu, dla osób z grupą krwi 0, w którym wszyscy są traktowani jak więźniowie. Ponieważ wszystkich niepokoi zainteresowanie lekarzy ciążą Astrid, ona, Dean i Jake też postanawiają opuścić obóz.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatnia część trylogii Monument 14. Cudem uratowani w poprzedniej części bohaterowie opuszczają strefę przeznaczoną do zniszczeń, zmierzając do Kanady, gdzie lądują w obozie dla uchodźców. Okazuje się jednak, że Josie, z którą stracili kontakt żyje i przebywa w specjalnym obozie na terenie Stanów. Zakochany w niej Niko postanawia spróbować ją z niego wyciągnąć, a wraz z nim w niebezpieczną podróż podążają: ciężarna Astrid, która obawia się ewentualnych eksperymentów, jakimi rzekomo są poddawane kobiety w ciąży, które były narażone na działanie toksyny, Dean oraz Jake. Tymczasem w obozie Josie wybuchają zamieszki, czy grupa zdąży na czas i będzie miała możliwość uratowania jej z obozowego koszmaru? Jak zwykle ciekawie wykreowane postacie, może momentalnie zbyt infantylna fabuła, jednak przebrzmiewające tu i ówdzie echa problematyki eksperymentów na ludziach, segragacji itp. generalnie ratują tą część.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatnia część serii "Monument 14" nie wciągnęła mnie w 100% tak jak poprzednia część, ale spokojnie mogę powiedzieć, że nie była to duża różnica. Stało się tak pewnie dlatego, że konstrukcja 2 i 3 części była bardzo podobna - przeplatana narracja, dwa ciekawe wątki pod koniec się ze sobą łączące w kulminacyjnym, pełnym napięcia momencie. A potem happy end... Jednak fabuła w ogóle nie była powtarzalna, czytałam tę książkę z zapartym tchem. Ogólnie cała seria bardzo m isię podobała, tym bardziej, że ostatnio gustuję w dystopiach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatnio byłam już nieco zmęczona lekturami z wątkami postapokaliptycznymi, którymi wręcz bombardują nas autorzy książek. Coraz trudniej było mi zauważyć plusy takich utworów. Stałam się w stosunku do takich pozycji bardziej krytyczna. Dostrzegałam w nich więcej wad niż zalet. Seria "Monument 14" różnie była oceniona w blogosferze i dlatego poczułam, że muszę osobiście się przekonać o jej wartości. Przyznam się szczerze, że całość mnie nieco zaskoczyła. Nie spodziewałam zbyt wiele po książce skierowanej do młodzieży. A jednak... Zatem przechodzę już do oceny poszczególnych części, aby dłużej nie trzymać Was w niepewności...

Grad. Wypadek autobusu szkolnego. Wiele ofiar. Tylko czternaściorgu z dzieci udaje się przeżyć i schronić w supermarkecie. Niestety zostają tam uwięzieni, a tymczasem na zewnątrz dochodzi do katastrofy biochemicznej. Co gorszego może się im jeszcze przydarzyć?

Surowy realizm apokaliptycznej wizji i prawdopodobieństwo wydarzeń sprawiają, że ta seria wyróżnia się w morzu postapokaliptycznych lektur. Sytuacje opisane przez autorkę są wielce prawdopodobne. To co przydarzyło się naszym bohaterom może spotkać również i nas. Ten realizm wydarzeń przeraża. Umiejscowienie akcji na zamkniętej przestrzeni stworzyło odczucie klaustrofobii. W ekstremalnej sytuacji poznałam inną twarz każdego z głównych bohaterów.

I tak dotarłam do trzeciej i zarazem ostatniej części tej trylogii. To tu autorka ukazała obraz niepokojących i bardzo wiarygodnych reakcji otaczającego nas świata. I tym razem historia jest opowiedziana z dwóch perspektyw. Pisarka wybrała do roli narratorów Deana i Josie. Niestety w zachowaniu chłopaka zaszły znaczne, negatywne zmiany. Kierują nim uczucia niższe. Popadł w obsesję. Natomiast punkt widzenia dziewczyny jest jakby równoważący. Mimo trudnego losu Josie próbuje żyć normalnie. Jej siła i stawiany opór względem ciemiężycieli są niezwykłe.

Mimo, że nastolatki próbują postępować słuszne odniosłam wrażenie, że autorka chciała ukazać ich z bardziej negatywnej strony. Poznałam ich liczne wady. Zauważyłam rysy na ich wizerunkach. Na tym tle wyróżnia się charakterystyka Josie. Pisarka przedstawiła ją jako silną, umiejącą opanować emocje, nie do końca odgadnioną.

Książka okazała się momentami dość makabryczna. Obrazy tu nakreślone kojarzyły mi się z obozami koncentracyjnymi. I oczywiście nie jestem w stanie przemilczeć faktu, że i tym razem rząd amerykański próbował ukryć swoje błędy. Nie pierwszy raz i zapewne nie ostatni. I pisarka to dosadnie tu podkreśliła.
Niestety niektóre wątki wydały mi się trochę zbędne, jakby były pisane przymusowo. Momentami odnosiłam wrażenie przesytu problemów, z którymi muszą zmierzyć się nasi bohaterowie. Wydaje mi się, że każdy człowiek jest w stanie wiele znieść, ale jednocześnie wytrzymałość psychiczna każdego z nas ma swoje granice. Na szczęście nowe, zaskakujące wydarzenia i dynamizm bohaterów poprawiał odbiór całości.

Przygnębiające sceny sprawiły, że trudno było mi sobie wyobrazić szczęśliwe zakończenie. Dlatego koniec zaproponowany przez autorkę wydał mi się zbyt cukierkowy. Zbyt szczęśliwy. Spodziewałam się czegoś bardziej wstrząsającego. Mniej przesłodzonego. Odniosłam wrażenie jakby został napisany w pośpiechu. Ponadto kończąc czytać ostatni tom tej serii miałam nieodparte wrażenie jakby autorka planowała jeszcze jedną część serii. Wiele wątków zostało do wyjaśnienia. Sporo do przemyślenia. Może jednak pisarka kiedyś pokusi się o dalszy ciąg?

Podsumowując. "Monument 14" nie jest z pewnością najlepszą trylogią postapokaliptyczną. Nie jest też pozbawiona wad, ale mnie ta lektura zainspirowała do wielu przemyśleń i sprawiła, że miło spędziłam przy niej czas. A przecież to ważne.

Laybourne nie boi się drastycznych rozwiązań, więc sięgając po tą serię bądźcie przygotowani na wszystko. To opowieść o tragedii, ale także historia o ludzkim harcie ducha i woli przetrwania. Dzięki stylowi autorki stałam się jej częścią. Współodczuwałam emocje bohaterów. Brnęłam i brnęłam coraz głębiej w jej zakamarki. I wnet (jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki) powróciłam do rzeczywistości. Niestety książka się skończyła. Wszystkie emocje powoli zaczęły opadać. Ogarnęło mnie uczucie jak po przejażdżce rollercoasterem. Tego z pewnością nie można przegapić. To jedna z bardziej przerażających historii, jakie miałam okazję przeczytać. Dlaczego? Ponieważ może się wydarzyć każdemu z nas...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pamiętam ten moment, gdy skończyłam czytać serię Gone autorstwa Michaela Granta. Pamiętam, jaka ogarnęła mnie wtedy pustka, ta świadomość, że to już koniec tej wspaniałej historii. Pamiętam także, jaki ciężki start miałam z tym cyklem, bo nie potrafiłam się "wbić" w nietypową wyobraźnię tego pisarza. Zapewne myślicie sobie, że te moje wywody nie mają najmniejszego sensu, bo ja przecież nie chcę pisać o Gone, tylko o innej serii, mianowicie o Monumencie 14 Emmy Laybourne. W moim odczuciu NIE są to podobne opowieści, jednak są z pewnością utrzymane w takim samym niepokojącym klimacie wszechobecnego zagrożenia. Co więcej, nie tylko fani twórczości Granta zakochają się w Monumencie 14, ale także i czytelnicy, którym wydaje się, że nie lubią książek takiego typu. Uwierzcie mi, Emmy Laybourne sprawi, że polubicie. TO JUŻ KONIEC. Dean, jego brat Alex oraz ich przyjaciele w ostatniej chwili opuszczają przeznaczoną do zniszczenia strefę i trafiają do obozu dla uchodźców w Kanadzie. Panuje tam spokój i wydawałoby się, że najgorsze już za nimi - to jednak tylko pozory, bowiem pewnego dnia Niko natrafia na w gazecie na zdjęcie swojej dziewczyny... Nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, iż wszyscy myśleli, że Josie nie żyje. Ale ona żyje i przebywa w miejscu przypominającym bardziej więzienie niż obóz, przeznaczonym dla osób z grupą krwi zero, czyli tą "najgorszą". Wszyscy posiadający tę grupę krwi wpadają w morderczy szał mając styczność z chemikaliami. To jednak nie powstrzymuje Nika i za wszelką cenę chce on odnaleźć Josie. Tymczasem Astrid odkrywa rzeczy, które zaczynają ją coraz bardziej przerażać. Mianowicie wojsko zabiera kobiety w ciąży, które były narażone na działanie chemikaliów. Dziewczyna jest coraz bardziej przestraszona i chce uciec... A wiadomo, że Dean pójdzie za swoją ukochaną wszędzie. "Monument 14. Wściekł wiatr" to trzeci, a zarazem ostatni tom nowej młodzieżowej serii. Jest tak emocjonujący, że nie da się go odłożyć aż do momentu przeczytania ostatniej strony. Jeśli myślicie, że pierwsza część była dobra, druga jeszcze lepsza, to trzecia wgniecie Was po prostu w fotel! Ze mną właśnie to dokładnie zrobiła. Szybko stukam palcami w klawiaturę, chcąc przekazać jak najuczciwiej i jak najrzetelniej to, jak bardzo mi się spodobała ta seria. I jak mi smutno, że to już koniec. Wiadomo jednak, że wszystko co dobre, szybko się kończy i mimo to się cieszę - Emmy Laybourne stworzyła historię rozpisaną na trzy tomy i koniec kropka, należy to tak zostawić. Musicie wiedzieć, że nie lubię (są pewne wyjątki), gdy pisarze rozwlekają niektóre wątki, chcąc stworzyć kolejne części i nie chcąc pożegnać się z bohaterami, których stworzyli. Według mnie ta pisarka podarowała swoim fanom idealne zakończenie. Ciekawe, a jednocześnie takie, które nie budzi w czytelniku negatywnych uczuć (co też często się zdarza). Ja generalnie wychodzę z tego założenia, że ciężko jest pisać zakończenia i chyba jeszcze ciężej jest je czytać, szczególnie gdy nie są satysfakcjonujące. Koniec Monumentu 14 w moim odczuciu jest naprawdę idealny. Zamyka prawie wszystkie wątki, a jednocześnie jest otwarte i pozwala na wyobrażanie sobie, co będzie dalej. Jak dalej ułożą się życia Deana i Astrid, czy Niko i Josie? Reszta serii toczy się w naszej wyobraźni, drodzy czytelnicy, a więc do dzieła! To, co spodobało mi się chyba najbardziej, to świetne odzwierciedlenie nie tylko osobowości bohaterów, ale także i ich ewolucję na przestrzeni każdego tomu. Pamiętam, jak w "Odciętych od świata" postacie, szczególnie nastolatków były dziecinne, takie średnio możliwe do polubienia. Natomiast już w sequelu, "Niebo w ogniu" dało się zauważyć zmianę, jaka w nich zachodziła. To zresztą chyba nic dziwnego - wszystkie doświadczenia, które przeszli przecież prawie samoistnie ich do tego zmusiły. Nie każdemu jednak pisarzowi udaje się tę zmianę uchwycić, a Emmy Laybourne się to udało. Jej kreacje osobowości są z krwi i kości, a wraz z kolejną częścią mężnieją i nabierają odwagi. Naprawdę będę za nimi tęsknić. Cieszę się, że mogłam poznać tak interesującą i tak świeżą serię. Monument 14 w wielu momentach był dla mnie zaskakujący, często wywoływał niemałe emocje. To z pewnością jeden z najlepszych młodzieżowych cyklów i jestem pewna, że w Polsce zyska jeszcze niemałe uznanie. Polecam! "(...) Moje serce jest zupełnie złamane. Czuję, że nie ma już w nim nadziei".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

 

"Świat znów się skończył.., pochłaniając wraz ze sobą miliardy ludzkich istnień. Zginęli ludzie, zwierzęta, rośliny.., zaś wielkie miasta i malutkie miasteczka zamieniły się w bezkresne połacia skał, betonu i kamieni..Ocalali nieliczni, dla których od tej pory każdy kolejny dzień będzie nieustanną walką o przeżycie, o doczekanie kolejnego wschodu słońca, o danie sobie raz jeszcze naiwnej nadziei na lepszą przyszłość.." Tak w skrócie można by streścić 99% fabuły wszystkich powieści post apokaliptycznych, które zachwycają czytelników od lat na całym świecie. Zachwycają i zachwycać będą, gdyż nie można chyba wyobrazić sobie lepszego scenariusza dla pasjonującej i trzymającej w napięciu fabuły, niż walka o przetrwanie małej grupki bohaterów w świecie, w którym przetrwać nie mają prawa..Uwielbiam tego typu książki i z wielką radością witam każdy nowy tytuł spod tego gatunku, który trafia do polskich księgarni. Tym razem trafił w moje ręce trzeci tom cyklu "Monument 14", który nosi tytuł "Wściekły wiatr", zaś jego autorką jest Emmy Laybourne.

 

 Celem krótkiego przypomnienia głównych zarysów fabuły cyklu, zaznaczę iż głównymi bohaterami serii są nastolatkowe, którzy jako nieliczni przeżyli apokalipsę w roku 2024. Apokalipsa ta wywołana została katastrofami naturalnymi, a dokładniej rzec biorąc erupcją wulkanu i ogromnymi falami tsunami, które to doprowadziły do śmierci większości obywateli Stanów Zjednoczonych, zaś dzieła zniszczenia dopełniły trzęsienia ziemi, głód, choroby i wyciek broni chemicznej, która zamienia ludzi w przerażające twory..

 W trzecim tomie cyklu, główni bohaterowie starają się odzyskać równowagę psychiczną, po dramatycznych wydarzeniach z drugiego tomu. Alex, Niko, Astrid,  Dean oraz reszta  towarzyszy,  lądują w obozie dla uchodźców na terenie Kanady. Tam odnajdują względny spokój, starając się rozpocząć życie a nowo, na ile to w ogóle w tych warunkach jest możliwe. Wszystko ulega nagłej zmianie, gdy oto Niko odnajduje w jednej z gazet zdjęcie Josie, którą przyjaciele uznali już za zmarłą i ze śmiercią której zdążyli się już prawie całkiem pogodzić. Tchnięty nową nadzieją i motywowany miłością do dziewczyny Dean, postanawia udać się w niebezpieczną wyprawę celem odbicia przetrzymywanej dziewczyny z jednego z amerykańskich więzień. Towarzyszą Mu Dean, Jake i Astrid, dla których to owa podróż może okazać się najbardziej niebezpieczną w ich całym dotychczasowym życiu..

 

 Emmy Laybourne raz jeszcze serwuje Nam  opowieść pełną emocji, akcji, dramatycznych wydarzeń i fantastycznych scenariuszy, dla których to miliony młodych czytelników pokochały jej twórczość i wykreowanych przez Nią bohaterów. Ponownie towarzyszymy głównym postaciom w  ich post apokaliptycznym koszmarze, z którymi to przemierzamy pustkowia Kanady i Stanów Zjednoczonych, obserwując wszech panujące zniszczenie, śmierć i pustkę..Wyprawa ta, to nie tylko niezwykła okazja do ujrzenia skutków katastrof naturalnych, ale także na uzyskanie odpowiedzi na to, czy jeszcze kiedykolwiek uda się tym młodym ludziom powrócić do ich dawnego życia, pełnego beztroskiej zabawy, marzeń, planów na przyszłość..Mrożące krew w żyłach przygody, jakie to spotkają ich podczas podróży, czynią tę książkę nie tylko doskonałą pozycją spod znaku S-F, ale także i misternie skonstruowanego thrillera, a nawet i horroru. I tak jak poprzednie tomy przepełnione były niezwykle klimatyczną aurą walki i nadziei na ocalenie, tak tym razem przy lekturze towarzyszy Nam przekonanie o tym, iż wraz z każdą kolejna stroną zbliżamy się do finału zmagań tych młodych bohaterów, który może przybrać tylko jeden, jedyny obraz..Bez wątpienia jest to najmroczniejsza, najbardziej gorzka i najsmutniejsza część całego cyklu, co nie przeszkadza bynajmniej w niczym, by określić ją mianem najlepszej i najbardziej dojrzałej z nich..

 

  Rozgrywające się tutaj wydarzenia śledzimy dwutorowo - z perspektywy grupki poszukującej Josie, jak i również z pozycji samej dziewczyny. Zabieg ten jest bardzo korzystny dla samej lektury książki, gdyż umożliwia w ten sposób poznanie dwóch zupełnie różnych światów, w których żyją bohaterowie, a tym samym konfrontację tych wizji. Ponadto nic nie podkreśla tak atmosfery wyczekiwania, lęku i niedopowiedzenia, jak przenoszenie miejsca narracji w najbardziej emocjonującym i dramatycznym momencie, a takich chwil doświadczymy podczas lektury naprawdę nie mało. Samą fabułę książki można podzielić na dwie części - pierwszą skupiająca się na podróży do celu oraz drugą, w której ów cel zostaje osiągnięty. Pierwsza z nich toczy się dość powolnym rytmem, wprowadzającym niejako czytelnika w ów świat i prezentowaną historię. Druga część to już akcja pędząca z zawrotną prędkością, której spektakularnym zakończeniem jest niezwykle zaskakujący finał. I tak jak wspominałam powyżej, z pewnością jest to nieco inne spojrzenie na całą fabułę tego niezwykłego cyklu, które wraz z jej zakończeniem, uległo pewnej zmianie. Zmianie wymuszonej faktem, iż wszystkie rozpoczęte wątki musiały znaleźć tutaj swoje zakończenie, co zresztą w 95% stało się faktem. Nie wiem czy wszystkim fanom cyklu przypadnie równie mocno do gustu ta część, dla Mnie stanowi ona godne i bardzo rozsądne zakończenie serii.

 

 Jedną z największych zalet całego cyklu było to, iż przedstawia on świat post apokaliptyczny w jak najbardziej realistycznym świetle. Mam tutaj na myśli głównie postępowanie samych bohaterów, jak i również wszelkich ocalałych instytucji władzy, z rządem na czele. Trzeci tom cyklu "Monument 14.." chyba najdobitniej ukazuje ten atut pisarski Emmy Laybourne, który tym razem przyczynił się od ukazania bezduszności władz, zwłaszcza wobec więzionych osób o grupie krwi "0", ale także i względem Astrid i jej nienarodzonego dziecka, którym coraz bardziej interesuje się wojsko..To naprawdę ponury i bezduszny obraz ludzkich zachowań, dla których to dobro drugiego człowieka kompletnie się nie liczy. Ponadto owa wiarygodność uwidacznia się także w zachowaniu głównych bohaterów, a zwłaszcza u Deana, który z pewnością uległ największej metamorfozie spośród wszystkich bohaterów cyklu, stając się chyba po prostu bardziej "dorosłym" i zgorzkniałym, co z pewnością jest efektem jego tęsknoty do Josie. Dzięki temu chyba jeszcze bardziej wierzymy tym młodym ludziom, a tym samym życzymy im jak najlepiej i gorąco dopingujemy, by odnaleźli wreszcie choć odrobinę szczęścia i spokoju..

 

 Książka, podobnie jak i pozostałe dwie części cyklu, obfituje w dość liczne sceny przemocy, a nawet delikatne  fragmenty okraszone seksem. Mogłabym tutaj napisać, że to pozycja dla pełnoletniego czytelnika, ale tak naprawdę była byto chyba zwykła hipokryzja, gdyż nikt nie ma dziś już złudzeń co do tego, jakie treści czytają i oglądają polscy nastolatkowe. Dlatego też ograniczę się do stwierdzenia, iż jest to pozycja raczej dla czytelników w wieku +15..Dla Mnie osobiście owe fragmenty stanowią jak najbardziej ważną i uzasadnioną część fabuły, gdyż nie można pisać o prawie "końcu świata" w sposób łagodny, delikatny i dziecinny.

 W książce znajdziemy także pewną dawkę humoru, choć zdecydowanie mniejszą niż miało to miejsce w poprzednich tomach. Związane jest to, tak jak wspominałam już kilkakrotnie, z tym nieco innym charakterem całej opowieści, który dla Mnie jest bardziej dojrzały, mroczny, a nawet odrobinę filozoficzny. Jeśli zaś miałabym doszukiwać się, niejako na siłę, słabszych stron tej książki, to zdecydowanie wskazałbym na złożoność tematyczną i trudność odnalezienia się we wszystkich wątkach, jeśli nie czytaliśmy poprzednich części. Oczywiście zdaje sobie sprawę, iż jest to trzy częściowa seria fantasy, która siłą rzeczy musi być kontynuacją poprzednich odsłon fabuły. Tym niemniej mogę sobie wyobrazić sytuację, w której to np. lektura książki poprzedzona jest kilku stronicowym wprowadzeniem dla czytelnika, zwłaszcza dla tego stykającego się po raz pierwszy z tym cyklem. Taki krok z pewnością ułatwił by lekturę, a poza tym nie zaszkodziłby w niczym atrakcyjności książki.

 

 "Monument 14. Wściekły wiatr" to naprawdę solidne, rozsądne i atrakcyjne zwieńczenie całej serii, które z pewnością przypadnie do gustu wszystkim miłośnikom przygód młodych bohaterów. I tylko szkoda, iż wraz z ostatnią strona książki żegnamy się z tymi bohaterami na zawsze..Hmm, a może wcale nie? Może autorka za jakiś czas uraczy Nas jeszcze jedną odsłoną swojego post apokaliptycznego cyklu..? I proszę. Jedna, krótka myśl czytelnika, niepodparta żadnym merytorycznym argument, a od razu jakoś milej i weselej na sercu..:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)