Mimo wszystko
Monika Sawicka

„Żyj normalnie. Wszystko przed tobą, teraz czekasz na jego ruch, ale to twoje życie. Sama dla siebie bądź oparciem, bądź swoim przyjacielem i przyjmuj pogodnie i z pokorą to, co los ci zsyła.” str. 87

 

Wydawałoby się, że dziesięć dni w skali roku to tak niewiele. Jednak w dziesięć dni można całkowicie odmienić swoje życie. Można zakończyć jeden związek i rozpocząć kolejny. Można również przemyśleć wszystko i po dziesięciu dniach wrócić do swojego byłego. W dziesięć dni można się zakochać. Można zdziałać naprawdę wiele. Właśnie o dziesięć dni poprosił Natalię jej partner, którego określała mianem MMŻ (Miłość Mojego Życia). Mężczyzna był od niej dziesięć lat starszy, miał żonę i dzieci, ale przez ostatnie pięć lat romansował z Natalią. Jednak czując się przytłoczonym, nieszanowanym i traktowanym instrumentalnie postanowił odpocząć od Natalii, chciał dać sobie i jej czas, przemyśleć wszystko. Jednak mężczyzna stawia kilka warunków, otóż przez ten czas mają się w żaden sposób ze sobą nie kontaktować. Natalia przystaje na to, bo co innego ma zrobić, jedynie definitywnie zakończyć ten związek ale tego nie chce. Duśka przyjaciółka Natalii postanawia podnieść ją na duchu i zmusić aby zapomniała o wszystkim chociaż na pewien czas. Dlatego zabiera przyjaciółkę na krótki urlop do Zakopanego. Tam obie kobiety poznają Karima i Jakuba. Jak potoczą się dalsze losy bohaterów książki?

 

„(…) miłość nie stawia warunków.” str. 159

 

Kilka lat temu czytałam Szeptem autorstwa Moniki Sawickiej i szczerze powiedziawszy nie do końca byłam tą lekturą zachwycona. Dlatego nie wiedziałam czego mogę się spodziewać po Mimo wszystko. Cieszę się, że moje obawy się nie sprawdziły, bowiem historia, którą przedstawiła autorka w swej powieści jest bardzo interesująca.

 

Muszę przyznać, że książkę czyta się bardzo szybko, ułatwia to duża czcionka, lekki język i ciekawa fabuła. Emocje głównych bohaterów przemawiają do czytelnika, ale zabrakło mi opisów związanych z ich wyglądem zewnętrznym. Sawicka wplata kilka pięknych wierszy Wojaczka, nad którymi czytelnik przystaje na moment i wręcz delektuje się nimi. Oprawa graficzna książki bardzo mi się podoba i gdyby nie fakt, że książkę już posiadam to z pewnością zwróciłabym na nią uwagę w księgarni.

 

Lektura pomimo, że zawiera zaledwie 216 stron, to niesie ze sobą wiele ciekawych przemyśleń dotyczących naszego życia oraz stawianych sobie priorytetów. Autorka przedstawia wyrywek jedynie dziesięciu dni z życia Natalii i pokazuje jak na przestrzeni tego czasu może się całkowicie odmienić czyjeś życie, nie tylko głównej bohaterki ale również jej bliskich.

 

„To przerażające, że ty umierałeś przy mnie, a ja umieram bez ciebie.” str. 89

 

Przedstawiony został niesłychanie dokładny profil przyjaciela, osoby, która jest nam bardzo bliska, z którą można miło spędzić czas, która podniesie na duchu, ale również powie kilka gorzkich słów prawdy i wszystko to robi dla naszego dobra i zupełnie bezinteresownie.

 

Mało co zapomniałabym napisać, że pomiędzy nostalgicznymi przemyśleniami głównej bohaterki autorka wplotła również sporą dawkę humoru z czego bardzo się cieszę, bo lubię książki, które niosą ze sobą jakieś przesłanie ale dodatkowo można się podczas czytania pośmiać.

 

Podsumowując, po ostatnim nie do końca udanym spotkaniu z twórczością autorki po lekturze Mimo wszystko jestem usatysfakcjonowana. Otrzymałam książkę z dużą dozą humoru ale również lekturę, która zmusza czytelnika do refleksji. W tej krótkiej i wydawałoby się, że banalnej historii otrzymacie odpowiedź na pytanie jak i w czym szukać sensu swego istnienia, jak przewartościować swoje życie i czego można dokonać w dziesięć dni jak również dostrzec, że każdy koniec jest nowym początkiem. Polecam ją osobom, które stanęły w swoim życiu na etapie, w którym pierwszym nasuwającym się pytaniem jest: i co dalej? Polecam. 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pierwsze spotkanie z twórczością Moniki Sawickiej upłynęło mi pod znakiem zaskoczenia. Najpierw zadziwiła mnie objętość tej książeczki: niewiele ponad dwieście stron i to znaczną czcionką. Następnie zaskoczyło mnie to, że tak krótka historia potrafiła mnie zmęczyć. Pod względem warsztatu czy też pióra, jakim posługuje się autorka, książka może się podobać. Czyta się lekko i szybko, żadnych przydługich opisów, fajne dialogi. Tym bardziej byłam zaskoczona, jak bardzo nie przypadła mi do gustu ta książka. Być może to zasługa irytującej bohaterki, z którą trudno się identyfikować. Być może tego, że nie przemawia do mnie pomysł, że w dziesięć dni można aż tak zmienić życie i samą siebie. Nie aż tak, nie wyjechać w zupełnie inny region Polski, poznać mnóstwo nowych ludzi, kupić dom, wyremontować dom i jeszcze przyjąć pod nowy dach rodzinę, która sprzedała dotychczasowe mieszkanie. W moim odczuciu zabrzmiało nieprawdopodobnie, może Wy ocenicie inaczej. Mimo wszystko jest powieścią obyczajową, ale znajdziecie tutaj także przebłyski świetnego humoru. Dzięki temu książka zyskuje na lekkości, historia staje się bardziej optymistyczna. Trudno mi o niej pisać, trudno mi ją oceniać - uczyniła na mnie słabe wrażenie, nie wzbudziła emocji, nie wciągnęła, wypadła dość blado. Nie będę jednak odradzać - przekonajcie się czy Mimo wszystko warto przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Babcia mi zawsze powtarzała, że mężczyzna powinien swoją kobietę na rękach nosić". Wolność w związku dwojga ludzi to rzecz istotna, bez której trudno o udaną i trwałą relację. Nie można bowiem mieć kogoś na własność przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, wysysając z niego siły witalne niczym wampir energetyczny. Czy w związku z tym potrafilibyście przez dziesięć dni nie kontaktować się ze swoją drugą połówką? Po lekturze książki "Mimo wszystko", zaczęłam się nad tym pytaniem głęboko zastanawiać. Monika Sawicka to absolwentka stosunków międzynarodowych, z wykształcenia i zamiłowania dziennikarz. Jest żoną przedsiębiorcy oraz matką dorosłej już córki Karoliny, posiada dwa psy, dwa koty, dystans do siebie oraz sporo pokory. Autorka znana jest z takich książek jak "Kruchość porcelany", "Demi Sec", "Gra wstępna" czy "Kolejność uczuć". Uwielbia wracać do powieści Williama Whartona pt. "Spóźnieni kochankowie". "Mimo wszystko" to książka, która została wydana po raz pierwszy w 2007 r. Natalia zostaje porzucona. Porzucona na 10 dni, w czasie których ma nie kontaktować się z mężczyzną jej życia. Bohaterka za namową przyjaciółki Duśki wyjeżdża do Zakopanego, by tam przetrwać najokropniejsze chwile w jej obecnej egzystencji. Dziewczyny na miejscu poznają dwóch atrakcyjnych mężczyzn - Apollo i Amira. Czas spędzony w górach zmienia niemal wszystko. W okładce, wznowionej w grudniu powieści Moniki Sawickiej, nie sposób się nie zakochać - to bowiem istne, marketingowe mistrzostwo świata. Na szczęście, w tym przypadku, wrażenie spotęgowane okładką idzie w parze z treścią książki, która może stać się zarówno lekkim czytadłem na leniwe popołudnie, jak i utworem skłaniającym do głębokich przemyśleń, do swoistego rachunku sumienia. Jak bowiem pokazuje Monika Sawicka na przykładzie zaborczej Natalii, zbyt często ulegamy pokusie swoistego zagarniania przestrzeni życiowej osób nam bliskich. I co najgorsze - nie dostrzegamy tej zaborczości aż do momentu, gdy jest już za późno. Bohaterka bowiem początkowo nie potrafi przeżyć nawet jednej godziny bez myśli o ukochanym, bez telefonu do niego, bez rozmowy - i dopiero uświadamiając sobie ten fakt, stwierdza, iż nie jest to zdrowe dla jej umysłu i komfortu drugiej połówki. Myślę, że wiele czytelniczek historia Natalii skłoni do wewnętrznych przemyśleń oraz do analizy własnego zachowania. Mnie skłoniła i to dość głęboko. "Mimo wszystko" to jak wskazuje tytuł, mimo wszystko bardzo optymistyczna lektura, bowiem Monika Sawicka udowadnia, że człowiek nigdy do końca nie zna swoich możliwości dopóki nie zajdzie potrzeba ich użycia. Natalia bowiem w ciągu jedynie dziesięciu dni odkrywa w sobie pokłady niezliczonej energii, która odpowiednio wykorzystana, pomaga także innym. To optymistyczna lektura bo ukazująca także siłę przyjaźni oraz to, że warto pomagać innym, a dobro wróci do nas ze zdwojoną siłą. Optymistyczna, bo napisana z wielkim poczuciem humoru, potrafiąca rozbawić do łez. Krótka, mająca zaledwie trochę ponad dwieście stron, napisanych dość dużą czcionką. Monika Sawicka wplata w nieco banalną fabułę swojego dzieła, wiersze Rafała Wojaczka, wprowadzając tym samym nieco psychodelizmu w całą tę historię i równocześnie zaskakując w ten sposób czytelnika. "Mimo wszystko" to książka w swej banalności niebanalna. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ta niepozorna objętościowo książeczka niesie jak to zwykle bywa u autorki ogromny ładunek emocjonalny, który pozostaje w czytelniku na długi czas... Mogłoby się wydawać, iż jest to dosyć nieskomplikowana historia opowiadająca o przyjaźni dwóch kobiet oraz nieszczęśliwej miłości jednaj z nich... Jednakże pod płaszczykiem pewnego rodzaju banalności kryje się jak to zwykle bywa u Pani Moniki cała gama odczuć... Jest to opowieść o odkrywaniu własnego wnętrza oraz o przewartościowaniu życia, a co za tym idzie ponownym ustaleniu naszych priorytetów, które są dla nas najistotniejsze... "Mimo wszystko" to historia o nadziei, odwadze oraz poczuciu spełnienia, które niejednokrotnie czekają na nas tuż za zakrętem o ile zdecydujemy się po nie sięgnąć... Autorka nieodmiennie wzrusza i bawi do łez, a jej teksty skłaniają do refleksji... Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Natalia na dziesiec dni rozstaje sie ze swoim partnerem. W tym czasie nie moga do siebie nawet dzwonic. Przyjaciolka na te dni wyciaga ja na narty do Zakopanego. Po drodze lapia gume. Kolo pomaga zmienic im tajemniczy nieznajomy. Ksiazka napisana ze spora dawka humoru, ale przemyca calkiem powazne przemyslenia na temat zwiazku dwojga ludzi. Uswiadamia nam, ze nie warto trwac w toksycznej relacji i czasem trzeba rzucic wszystko i zaczac od nowa. podsumowujac: ksiazka calkiem niezla, chociaz czasem irytowala mnie naiwnosc bohaterki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)