Maskarada
Terry Pratchett

Długo bałam się sięgnąć po Pratchetta przez całą legendę, którą w mojej głowie obrosła ta postać. Ile to książek ma jego najpopularniejszy cykl Świata Dysku? Chyba około 40. To bardzo dużo stron do nadrobienia! No i komediowa fantastyka? Co to w ogóle jest? W dodatku jego fani, których dotąd spotykałam wydawali mi się jacyś dziwni (bez obrazy, haha), mieli taki niepokojący blask w oczach, kiedy w rozmowie wypływało nazwisko pisarza, a jak jeszcze dowiedzieli się, że ktoś nie zna cyklu, to wołali "czytaj to! Czytaj to! CZYTAJ TO!".

Po "Maskaradzie" w zasadzie przestałam im się dziwić. Powstrzymuję się ostatkiem sił, żeby nie podsunąć książki mężowi pod nos, tylko zachęcić go odrobinę delikatniej. To było po prostu... takie dobre! Nie przeszkodził nawet fakt, że do zapoznawania zabrałam się od tyłka strony, bo ten tomik jest numerem 8 z aktualnie wydawanej Wielkiej Kolekcji, 18 z poprzedniej oraz częścią 5 podcyklu o czarownicach z Lancre. Powieść została tak dobrze skonstruowana, że nie miałam najmniejszych problemów ze zrozumieniem uniwersum. Każda z postaci jest tak charakterystyczna, że od razu można je od siebie odróżnić, zapamiętać, a następnie wyglądać ich powrotu w kolejnych tomach.

"Maskarada" to humorystyczne odtworzenie historii znanej z "Upiora w operze". Wszystko jest tutaj takie w sam raz - odpowiednia ilość żartów, rozłożenie akcji, zbudowane postacie. Po kilku stronach poddałam się z zaznaczaniem najśmieszniejszych fragmentów albo trafionych cytatów (bo dużo tutaj też życiowej mądrości pomiędzy wersami), po prostu było tego za dużo. Najlepiej chyba przeczytać to jeszcze raz.

Polecam książkę nawet osobom, które nie miały z autorem wcześniej do czynienia. Ja czuję się po niej lekko, to była dobra zabawa. Widziałam opinię, że to jedna z gorszych części... W takim razie nie mogę się doczekać najlepszej!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ciekawa, dość dramatyczna, poplątana historyjka. Akurat te o czarownicach lubię najbardziej. Czarownice pełne mocy z poczuciem humoru.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ha! Nowa wersja "Upiora w operze". Smakowity kąsek dla takiej fanki, jak ja:) Miałam frajdę w poszukiwaniu roznic i podobienstw do ksiązki Gastona Leroux'a. Upiór Pratchetta zasiada w loży nr 8 (a nie loży 5, jak w oryginale), Christine jest piekna, ale śpiewać nie umie za grosz, a główną bohaterką jest Agnes, która woli imię Perdita. Ale nadal opowieść ma czar i swoisty urok, może nawet większy gdyż Upiorów jest tu dwóch:P To chyba najlepsza z książek Pratchetta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Babcia do spółki z nianią powoli obniżają loty. Nadal co prawda bywa śmiesznie, a Terry Pratchett ma jeszcze świetne momenty, to jednak bohaterki zaczynają stawać się nieco nudnawe.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przedstawienie musi trwać. Nawet gdy trup się ściele, solistka nie potrafi śpiewać, a po operze grasuje upiór. Agnes Nitt wyrusza na podbój Ankh Morpork, żeby tylko wyrwać się z Lancre, a Babcia Weatherwax i Niania Ogg podążają za nią w przekonaniu, że muszą kimś zastąpić Magrat, skupioną na byciu królową, oraz odebrać tantiemy nagromadzone u wydawcy nietypowej książki z przepisami. Podróż dyliżansem w towarzystwie Greebo będzie niezapomnianym przeżyciem dla woźnicy i współpasażerów. A na miejscu wszystko okaże się inne niż być miało, czyli w dyskowej normie. Kolejna doskonała powieść Pratchetta przybliża nam środowisko operowe, oczywiście w krzywym, przerysowanym zwierciadle. Szczególnie smakowite są nawiązania kulturowe, głównie do ,,Upiora w operze", którego chce się od razu przeczytać albo chociaż obejrzeć. Niezapomniane są kreacje bohaterów, nie tylko Babci i Niani, ale i tych, wydawałoby się, mniej znaczących, które okazują się tak istotne, że bez nich nie byłoby nic: Agnes, zwanej Perditą, uczłowieczonego Greebo, tajemniczego Waltera... I tradycyjnie już, nikt nie może oprzeć się planom zdecydowanych i nieomylnych wiedźm, wkrótce więc można będzie wznieść znany w Lancre okrzyk: ,,Rychłoż się zejdziem znów?"; bo ,,trzy to naturalna liczba dla czarownic".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książki Terry'ego Pratchetta w księgarniach biorę już na ślepo. Nigdy się nie zawiodłam, za każdym razem rozbawił mnie do łez. Perdita X. Nitt nie należy do najpiękniejszych, jest gruba ALE ma wspaniały charakter no i niezłe włosy. Pewnego dnia postanawia zmienić swoje życie i wyjeżdża z swojej rodzinnej małej wioski do Ankh- Morpork. Zgłasza się na przesłuchanie i zostaje przyjęta do opery! Ale w operze źle się dzieje, nie dość że właścicielem jest teraz człowiek produkujący ser (myślał, że w porównaniu z branżą serów, opera będzie miłym odpoczynkiem) to jeszcze w operze zdarzają się tajemnicze mordy dokonywane przez nikogo innego jak Upiora. Prócz tego za Perditą przyjeżdżają dwie czarownice babcia Weatherwax i niania Ogg. Rozpoczyna się dochodzenie kim tak naprawdę jest Upiór. Jest to humorystyczny kryminał, świetny humorystyczny kryminał. Co pięć sekund zdarza się coś nowego, sprawia to że nie można po prostu się przy niej nudzić. Prócz tego odsłania tajemnice o czym tak naprawdę są wzruszające do łez opery: "Te przeklęte drzwi się zacięły! Te przeklęte drzwi się zacięły! Zacinają się, cokolwiek robię, do diabła! Napisane jest "Ciągnąć" i rzeczywiście ciągnę. Może powinien tu być napis "Pchać"?"

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cudowna parodia "Upiora w operze" w wersji Świata Dysku :D

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam "Upiora w operze". A to jest Pratchettowska wersja. I jak uwielbiam oryginał, to tą wersję uwielbiam jeszcze bardziej. W tym tomie ponownie spotykamy Babcię Weatherwax I Nianię Ogg. Magrat odeszła. Została królową. Czarownice potrzebują kogoś nowego na jej miejsce. Sęk w tym, że nie ma odpowiedniej kandydatki. Jedna może by się znalazła. Jednak ta zdecydowanie nie chce być czarownicą. Mowa o Agnes , która pojawiła się w "Panach i damach". Agnes jako Perdita X rozpoczyna karierę w operze w Ankh-Morpork. Tylko, że tu dzieje się coś dziwnego. Pojawia się upiór i giną ludzie. Agnes podejmuje się wyjaśnienia sprawy. A do tego dostaje bardzo niechciane wsparcie czarownic z Lancre.

Masa humoru. I to naprawdę dobrego. Wszystko trzyma się kupy i czyta się naprawdę dobrze. W trakcie czytania cały czas brzmial mi w głowie muzyczny motyw przewodni z "Upiora w operze ". Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tą powieścią Sir Terry zaprasza czytelnika do magicznego świata opery.

Tutaj wszystko może się zdarzyć - bandyta okazać bohaterem, a dawno wyczekiwany syn siostry Twojego przyjaciela... No tak. Trudno to opisać, zwłaszcza wtedy, kiedy żyrandol majestycznie chwieje się na głową publiczności przyjmując zakłady na to, kto tej nocy stanie się celem legendarnego upiora albo i zgrai skrytobójców.

 

Autor umiejętnie żongluje odwołaniami do wielu dzieł operowych, które w powieści posiadają nieznacznie zmienione nazwy. Trzeba przyznać, że sięgnął i po te bardziej, i te mniej znane szerokiej publiczności utwory, puszczając oczko do koneserów tego rodzaju sztuki. Smaczki znajdą tu także miłośnicy musicali - głównie ,,Upiora w operze", ale i kilku innych, które zostają w pewnym momencie wspomniane w powieści.

 

Czy Sir Terry wyśmiewa operę jako sztukę? Nie bardziej niż jakikolwiek inny aspekt życia społecznego. Pomiędzy groteskowymi obrazami przedstawień, wyśmiewa jednak przede wszystkim komsupcjonizm, snobizm czy kwestię finansowania instytucji publicznych. Porusza też wiele ważnych tematów, dotyczących relacji międzyludzkich, a motywem wiodącym jest nakładanie metaforycznej maski, którą prezentuje się innym ludziom.

 

Jedna z moich ulubionych powieści Mistrza. Cudownie było do niej wrócić po latach, po obejrzeniu na deskach teatrów wiele dzieł operowych. Odszukiwanie powiązań stanowiło dla mnie prawdziwą czytelniczą ucztę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)