Recenzja książki: Maskarada

Recenzuje: Vlip

„Maskarada” to kontynuacja „Rownoumagicznienia”, „Trzech wiedźm”, „Wyprawy Czarownic” i ksiązki „ Panowie i damy”, czyli cyklu o dwóch, opcjonalnie o trzech wiedźmach świata dysku. Agnes Nitt, vel Perdita X Nitt, vel Perdita X Dream jest…… no, jest……. , no sami wiecie, ale ma za to dobry charakter! Aha i niezłe włosy…. I dobry głos. Ten głos to moc szukająca ujścia, moc, dla której dwie czarownice (chuda i zgryźliwie inteligentna Babcia Weatherwax oraz rozpita, rozśpiewana, z twarzą jak przeżuta rodzynka Niania Ogg) upatrzyły sobie Agnes na trzecią czarownicę do lokalnego sabatu. Agnes zmienia wiec imię na Perdita, ( które to imię sugeruje raczej osobę szczupłą……. stanowczo szczuplejszą niż Agnes) i wyjeżdża w wielki świat szukać szczęścia. Nieszczęśliwie znajduje Ankh Morpork i, jakby tego było mało, trafia jako chórzystka do opery, w której grasuje upiór i producent sera…. Poznaje tam masę wspaniałych ludzi, jak Christine( również młodsza chórzystka, piękna i durna, ponadto durna, potrafi wykrzykiwać szeptem i jest durna), Andre ( tajny….. tfu, miałam nie mówić), Walter ( tajny...) i innych, drugoplanowych. Wkrótce potem, do Ankh-Morpork, najbardziej zasyfionego miasta wszechświata, przybywają Babcia i Niania, (bo przeszłość zawsze Cię odnajdzie, a kłopotliwi krewni wpadną na herbatkę nawet na końcu świata) i przedstawienie się zaczyna. „ Maskarada” to piękna opowieść o ludzkich marzeniach, to prześmieszny pamflet na współczesny, ostro porąbany świat i w końcu ( jak zwykle u Pratchetta) to mały traktat filozoficzno-socjologiczny. Znowu Pratchett, za arcydziełem humoru i wartkiej akcji, ukrywa kwestie warte podjęcia przez kogoś, kto ma dr przed nazwiskiem. Jestem tym, kim jestem czy tym, kim się stworzę? A może tym, kim stworzą mnie inni? Forma nadaje treść, czy treść formę? Czy można uciec przeznaczeniu?