Marzyciele i Pokutnicy
Krzysztof Spadło

"Marzyciele i pokutnicy" - przestroga dla marzycieli

Jaka jest cena naszych marzeń? Czy nie jest ona zbyt wygórowana? Na te pytania odpowiada zbiór "Marzyciele i pokutnicy" Krzysztofa Spadły.

Na pewno każdy zna powiedzenie: uważaj, o czym marzysz, bo może się spełnić. Marzenie mogą obrócić się przeciwko nam. Przeistoczyć się w coś, czego tak naprawdę nie chcieliśmy. Pewien człowiek marzył o nowym samochodzie, jednak nie miał 60 tysięcy złotych. Pragnął tego tak usilnie, że los mu postanowił pomóc. Pewnego dnia, jego żona zginęła w wypadku. Okazało się, że miała polisę na życie właśnie na kwotę, która była potrzebna na zakup samochodu. Jak można się spodziewać, nie tego chciał ten mężczyzna. Jak widać, zdarza się, że musimy słono zapłacić za nasze marzenia. Jak jest ich cena, dowiedzieli się bohaterowie antologii Krzysztofa Spadły.

"Marzyciele i pokutnicy" to zbiór 10 opowiadań z kilku gatunków fantastyki (horror, fantasy, science-fiction), obyczajówki oraz thrillera. Tematyka jest różnorodna, ale jeden motyw przewodni - marzenia, za które trzeba odpokutować. Choć opowiadania te dzieją się we współczesnej Polsce, to skrywają w sobie mroczne oblicze świata.

Najbardziej spodobało mi się opowiadanie "Piękno Morfeusza". Głównym bohaterem jest sfrustrowany mąż i ojciec, który prowadzi pamiętnik i opisuje w nim swoje nieszczęście. Nie jest zadowolony z rodzinnego życia, ze swojej pracy, pragnie zmian. Jednak, gdy jego marzenie się spełnia, nie do końca potrafi sobie z tym poradzić... Jawa miesza się ze snem, a namiętność z obłędem. Zakończenie jest niezwykłe i przerażające.

Innym opowiadaniem, które zapadło mi w pamięć są "Kopacze", które można zaliczyć do gatunku grozy. Głównymi bohaterami są dwaj przyjaciele Kicha i Ptaku, których łączy nie tylko miejsce urodzenia, wspólne szkoły, lecz także pasja, jaką jest... kopanie w piachu. W szkole średniej dołącza do nich Rudy, który lubi zbierać starocia. Ta znajomość nie przyniesie niczego dobrego... Dużym walorem są dialogi napisane gwarą młodzieżową, dzięki czemu stają się bardziej wiarygodne oraz potęgowanie napięcia. Zakończenie jest dość tajemnicze, gdyż niektóre elementy nie zostają dopowiedziane. Czytelnik musi polegać na własnej wyobraźni i snuć domysły.

Do refleksji skłoniło mnie opowiadanie "Szczęściarz", które można uznać za obyczajówkę. Główny bohater i zarazem narrator osiągnął zawodowy sukces. Ma własną, dobrze prosperującą firmę, nowy samochód, duży dom, daczę na Mazurach. Ale czy jest tak naprawdę szczęśliwy? Odpowiedź na to pytanie znajduje za sprawą pewnego człowieka, którego spotyka na swojej drodze...

Natomiast najbardziej zmęczyło mnie opowiadanie "Oczy", w który pokazane, jest jakie mogą być skutki noszenia okularów z antyrefleksem. Jak dla mnie utwór ma przydługi wstęp opisujący badania okulistyczne oraz wybór oprawek. Być może na moją ocenę wpływa fakt, że dla mnie nie jest to nic pasjonującego, raczej to konieczność, którą przechodzę od 22 lat. Tym bardziej dziwi mnie niesamowity entuzjazm bohatera, że będzie nosił okulary. Zachowuje się podobnie, jak osoby, które nie mają problemów ze wzrokiem, ale noszą zerówki, by wyglądać atrakcyjniej/poważniej/modnie (według uznania). Na szczęście pod koniec coś zaczyna się dziać, pojawiają się zjawiska nadprzyrodzone. Plusem jest narracja pierwszoosobowa, która sprawia, że możemy poznać przemyślenia bohatera na temat nieprawdopodobnej i nieco przerażającej historii, jaka go spotkała. Trzeba przyznać, że zakończenie jest zaskakujące.

Jak na debiut jest naprawdę dobrze, choć oczywiście poziom opowiadań jest różny. Niektóre czyta się jednym tchem, inne bardzo się dłużą, ale tak zazwyczaj bywa z antologiami. Język jest lekki i bardzo plastyczny, w niektórych miejscach należy się przygotować na mocne opisy. Co więcej, autor zastosował mowę potoczną (np. bite pół roku, podpucha, klamoty), która sprawiają, że historie stają się bardziej wiarygodne (szczególnie, gdy narracja jest pierwszoosobowa). Polecam ten zbiór miłośnikom opowiadań z elementami paranormalnymi, a także z gatunku horrorów, fantasy oraz science-fiction.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opowiadania są różne, jedne zaczynają się leniwą fabułą, która w pewnym momencie przemienia się w coś tak ciekawego, że nie można przestać czytać i czytelnik powtarza sobie w myślach ,,jeszcze kilka stron, jeszcze tylko kilka stron i...", a inne od samego początku intrygują do tego stopnia, że adrenalina zaczyna dominować nad innymi hormonami. Nie będę streszczała tych opowiadań, bo zbyt dużo zajęłoby mi to miejsca, tym bardziej, że przy każdym z opowiadań musiałabym się zatrzymać na dłużej, i w końcu mielibyśmy konspekt opowiadań Krzysztofa Spadło, a to już leży w kwestii samego autora. Co mnie jednak urzekło w tych niesamowitych, graniczących między jawą a snem opowieściach? Autor ma wyjątkową lekkość w pisaniu zarówno o zjawiskach paranormalnych jak i w opisywaniu zjawisk przyrodniczych czy też samej przyrody. Ma również lekkość w używaniu ,,pospolitego słownictwa", ale ta wulgarna gwara dodaje tylko autentyczności fabule. Detaliczne często opisy ludzi, czy ich zachowania są chwilami nużące, ale bardzo często pozwalają na dokładniejsze umiejscowienie w opowieści punktu fabuły czy osoby. Autor używa wielu metafor i ma skłonność do bardzo obrazowych opisów. Kiedy pisze na przykład o zatłoczonej ulicy, to robi to w taki sposób, że czytelnik wręcz słyszy gwar i widzi bezbarwną masę ludzi przesuwającą się po chodnikach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)