Maryna. Polka na carskim tronie cz.3 Wyspa straceńców
Paulina Sarnowska

#paulinasarnowska, #polkanacarskimtronie #maryna #videograf #materiałreklamowy #materiałreklamowy #współpracareklamowa

#Tom3 #Powieśćhistoryczna #Polska #Rosja

paulinasarnowska, #polkanacarskimtronie #maryna #videograf #materiałreklamowy #materiałreklamowy #współpracareklamowa

#Tom3 #Powieśćhistoryczna #Polska #Rosja

Maryna Polka na carskim tronie - Paulina Sarnowska - Wyspa Straceńców 

Dziękuję wydawnictwu Videograf za możliwość przeczytania tej książki.

" Tylko dziewięć dni Maryna Mniszchówna siedziała na rosyjskim tronie, ale przez dziewięć lat - od 1605 do 1614 roku - była centralną postacią swej epoki."

Oto nadszedł finał trylogii o Marynie, która została wplątana w sidła władzy na kartach historii.

Gotowi na kolejną lekcję historii?

Ten tom trochę się różni od pozostałych części, uzupełnienia i przypomina pewne fakty z drugiego tomu. Są tu zdania typu jak: "pamiętacie z tomu drugiego". Spodobał mi się ten zabieg, bo nawet jeśli ktoś zacznie czytać dopiero od tego tomu, to się nie pogubi w pewnych faktach.

Takie zimy jakie były kiedyś, to aż ciężko mi to sobie wyobrazić. Nasze zimy od wielu lat są praktycznie bardzo łagodne, a jak już coś chwyci, to nie trwa to dłużej niż przed tydzień. To jak kończyły się wszelkie zapasy żywności, to mogę zrozumieć, ale... Jaki głód musiał przemawiał przez ludzi, aby dopuścić się kanibalizmu...? To aż ciężko przychodzi mi myśleć jakie to były czasy... To jak ludzie psychicznie się zmagali z problemami głodu i jaki to musiał być mocny instynkt, ten pierwotny, aby przeżyć. Szok...

Realia, gdzie na pierwszym miejscu były tylko władza, mord, pierwotne rządzę, nienawiść i podziały...

Mamy tu bardzo dużo informacji, które łatwo przyswoić. Można wiele zrozumieć oraz trochę zmienia się nastawienie do niektórych postaci w historii.

Gorąco polecam całą trylogię wszystkim przyszłym czytelnikom.

Moja ocena 10/10

Cytaty z książki: 

"Moskwa była polska. Była twierdzą i zarazem pułapką, bo za murami Kremla i Kitajgorodu stały nieprzewidywalne w swym ogromie wojska Kuźmy Minina i kaiazia Dymitra Pożarskiego, jak wilki czekające na chwilę, gdy zatopić będę mogły kły w ciele Lachów." 

"Był to czas procesji i przemarszów świętych oraz hetmanów cuchnących obłudą i agonią, płomiennych przemówień, w których wszyscy kłamali i wszyscy mieli rację, czas wierności i czas zdrady. W zatrutym powietrzu wisiały wściekłość i nienawiść, które doprowadziły jednych i drugich do mordowania się w imię różnych haseł i w imię różnych barw na ich sztandarach. Były to lata, kiedy dojrzewało się szybko, a dzieci, które ledwo odrosły od ziemi, miały już spojrzenie starych ludzi."

" 'Rzeź tam była wielka, wielki napór z obu stron, pospolicie okrutne jeden na drugiego kierując kopie swoje i rażąc śmiertelnie powalając; świszczą strzały w powietrzu, kruszą kopie, pada trup, martwych gęsto." 

"Pierwsze gwiazdy wysypały się na stygnące niebo i pierwsze nietoperze bezszelestymi pętlami oplotły niknące w mroku domy Moskwy. Blady księżyc zaświecił nad drzwiami, uśmiechając się do swojej podobizny, która błyszczała na wąskiej w tym miejscu, lecz dosyć głębokiej toni rzeki. Dookoła panowała głucha cisza."

"Z jednej strony uwodzicielski i owładnięty namiętnością, z drugiej - pełny w owym czasie przemocy, zabarwionej krwią..."

"Widziano i widzi się nadal usprawiedliwienie wszystkich aktów przemocy, których Rosjanie przez trzy stulecia dopuszczali się wobec Polaków..."

"Chyba nadszedł wreszcie czas, aby na nowo odkryć ważny moment polskiej chwały, bo historia Polski to nie tylko dzieję klęsk i upadków, lecz również wielkie zwycięstwa i tryumfy."

Dzisiaj mam dla Was recenzję trzeciego i zarazem ostatniego tomu serii „Maryna. Polka na carskim tronie” Pauliny Sarnowskiej. Jeśli jesteście ciekawi, jakie ważne wydarzenia historyczne opisuje „Wyspa straceńców”, czyli trzecia część tej serii, to zapraszam na recenzję!

„Wyspa straceńców” opowiada o tragicznych losach Maryny Mniszchówny, która doświadczyła wielkiej miłości i krótkotrwałej władzy. Książka ta opisuje też wojnę z Moskalami. Podczas trwania walki o koronę carów nie brakuje wrażeń. Garnizon polski, któremu coraz trudniej jest zapanować nad sytuacją, nadal stacjonuje na Kremlu, a Rosjanie robią wszystko, aby odzyskać stolicę. Z kolei za murami Kremla stoją ogromne wojska Kuźmy Minina i kniazia Dymitra Pożarskiego. Polska załoga, która jest oblężona, zmaga się z głodem, z ostrą zimą i szerzącymi się chorobami. Król popełnia wiele kluczowych błędów, w dodatku nie wypłaca żołnierzom żołdu. Brak żołdu oraz wsparcia ze strony władcy doprowadza do buntu żołnierzy. Kiedy Sapiecha i Chodkiewicz próbują dostarczyć żywność, dochodzi do krwawych starć, przez co obie strony ponoszą wielkie straty. Tak więc, z dnia na dzień sytuacja pogarsza się... 

W książce narracja prowadzona jest w trzeciej osobie. Tak jak poprzednie części, nie należy ona do łatwych i lekkich. Podczas czytania trzeba się skupić, ale i tak książkę tę czyta się w miarę szybko. Akcja toczy się na początku siedemnastego wieku. Autorka bardzo się postarała, bo dokładnie i obrazowo opisała życie, jakie wtedy się toczyło. Bardzo zainteresował mnie wątek miłosny Maryny, która w końcu spotkała miłość swojego życia. Niestety jej tragiczne losy bardzo mną wstrząsnęły. Mocno zszokowały mnie też opisy głodu, jaki wtedy panował, szczególnie to, że głodujący ludzie jedli siebie nawzajem. Końcówka książki również mną wstrząsnęła, bo zakończyła się tragicznie, ale nie będę zdradzać szczegółów... Ogólnie ta część dostarczyła mi najwięcej wrażeń i emocji w porównaniu z pozostałymi częściami. Mimo szokujących scen czytałam ją w największym zainteresowaniem. 

„Wyspa straceńców” jest ciekawą powieścią historyczną, dzięki której można poznać historię, której nie uczono w szkole. Cieszę się, że dzięki tej książce mogłam dowiedzieć się o istnieniu Maryny Mniszchówny, której na końcu było mi bardzo mi szkoda. Tak więc, jeśli interesujecie się historią, to bardzo polecam Wam tę powieść, ale przed jej przeczytaniem, radzę zapoznać się z poprzednimi tomami.

Ostatnia z trylogii powieść o czasach i sytuacji w jakiej przyszło żyć Marynie Mniszchównie. W tej części nadal trwa zacięta walka o Krym, a Polscy żołnierze mocno trwają w postanowieniu utrzymania władzy. Jednak złe położenie, głód i utrata wiary w zwycięstwo skutkuje poddaniem się i oddaniem się w ręce wrogów. Na tronie zasiada pierwszy z dynastii Romanowów, car Michaił. Czas Wielkiej Smuty kończy się śmiercią małego synka Maryny, a ona sama...ginie w pożodze historycznych wydarzeń. 

Niewątpliwie cała trylogia będzie świetną lekcją historii dla tych,których ten temat interesuje. Osobiście, dowiedziałam się z tych powieści wiele ciekawych i właściwie nigdzie nie omawianych wydarzeń. Już mój tata wiedział o zdobyciu Smoleńska przez Żółkiewskiego i tym, że przez chwilę Rosja należała do Polski, a dla mnie była to nowość. Sama historia Maryny jest jakby tłem do historii  i właściwie dopiero teraz dostajemy namiastkę większych uczuć jakimi obdarzała innych. Niewątpliwie była kobietą odważną, pewną siebie i walczącą o to co się jej należało. Jednak w świecie mężczyzn, nie było to łatwe zadanie, cóż, właściwie było one niemożliwe. 

Na samym końcu w posłowiu dowiadujemy się jakie są poglądy polityczne autorki i widzimy jej  bunt przeciw wymazaniu tych ważnych wydarzeń. 

Na pewno pozostaje wiele niejasności, spraw nie do końca prawdziwie opisanych...czy jednak znając ludzką naturę, do kreowania rzeczywistości według własnych potrzeb, zamazywania niewygodnych faktów i bajdurzenia możemy mówić o prawdziwości wszystkich z opisywanych wydarzeń? Po tylu latach raczej już nie dojdziemy do "prawdy i tylko prawdy", ale jedno jest pewne. O własnej historii, nie tylko tej tragicznej ale i tej wyniosłej należy pamiętać.

Trwa prawdziwa walka o carski tron. Sytuacja zmienia się niczym w kalejdoskopie. Jednak jedno jest pewne... Sytuacja carycy Maryny jest tragiczna. Chce zawalczyć o tron dla syna, ale nie zdaje sobie sprawy, że jej dni zdają się być policzone...
Nie spodziewałam się, że ta książka do mnie dotrze. Po niezbyt udanych spotkaniach z poprzednimi częściami cyklu, do którego należy, nie aplikowałam po nią. A jednak przyszła... Głupio było mi jej nie przeczytać, chociaż nie oszukujmy się, szło mi jak po grudzie... Maryna. Polka na carskim tronie. Wyspa straceńców miała niemal takie same wady jak poprzednie części. Miałam wrażenie, że autorka jak zwykle jest w rozkroku pomiędzy beletrystyką a książką historyczną.  Jak zwykle skupiła się raczej na polityce i wojennej zawierusze, niż na pokazaniu życia Maryny. Jednak tym razem, co należy podkreślić główna bohaterka pojawiała się częściej.  Gdy dotarłam do ostatniej strony nie miałam dobrego zdania o cyklu. Nie lepiej było, jeśli chodzi o warsztat autorki. A potem zdecydowałam się przeczytać posłowie... I byłam w szoku... Tutaj okazało się, że autorka ma niezłe ,,gadane''. I nie jest w ciemię bita. Jest oczytana. Nie dała sobie wmówić ,,nowoczesnego'' pojmowania historii. Szczerze chylę czoła przed jej wiedzą. Może z cyklem Maryna. Polka na carskim tronie jest mi nie po drodze, ale autorkę szanuję za powody, dla których go napisała.