Makowa spódnica. Kamień w wodę
Zofia Mąkosa

Kilka lat temu zaczytywałam się w cyklu „Wendyjska Winnica”, polubiłam wtedy Autorkę za świetne łączenie historii i fikcji. W „Makowej spódnicy” to połączenie także udało się znakomicie.

Akcja powieści rozpoczyna się w połowie XVII wieku na polskiej wsi. Jedną z bohaterek jest Wiga – wiejska zielarka. Jej córka zaginęła w niejasnych okolicznościach, dlatego też Wiga sama wychowuje wnuczkę. Niełatwe życie miały wtedy zielarki, akuszerki, wszak zielarkę od czarownicy dzielił tylko krok. Łatwo było oskarżyć taką kobietę o złą wolę czy czary, a wtedy wiadomo… Ale „Kamień w wodę” to nie jest tylko rzecz o wiejskiej staruszce. To świetnie napisana powieść z całą plejadą ciekawych postaci i dużą dawką historii.

Zakończenie powoduje, że od razu sięgam po drugi tom. Polecam!

Zofia Mąkosa zaskarbiła sobie serca czytelników serią Wendyjska winnica, pokazując z jaką pasją, zaangażowaniem i miłością do słowa pisanego, można snuć opowieść, która przenosi w czasie, uczy historii i wrażliwości, zostawiając po sobie trwały ślad. Nowy cykl: Makowa spódnica rozpoczyna się w XVII wieku, stąd możliwość sięgnięcia po książkę z tak odległego okresu już samo w sobie zapowiedziało niezwykle intrygującą czytelniczą przygodę!
Kamień w wodę oddaje obyczajowy, mentalny i kulturowy obraz ludzi żyjących w Rzeczpospolitej, nieopodal Brandenburgii w Karge. Tutaj rytm życia wyznaczają pory roku, a nieszczęścia, choroby, czy klęski żywiołowe tłumaczone są skutkiem grzechów mieszkańców. Moc wierzeń ludowych i zabobonów przysłania wiarę w człowieka zamyka oczy i zatyka uszy na możliwość poznania jego prawdziwego oblicza i trudów życia z jakimi mierzy się każdego dnia. Niestety odmienne zachowania, ułomności, czy różnice w postawie nie znajdują akceptacji wśród ogółu i prowadzą do wytykania palcami, złorzeczenia, w końcu do samotności i wyosobnienia.
Autorka w staranny sposób odmalowała obraz XVII wiecznej wsi i jej mieszkańców, ukazując nierozerwalne połączenie człowieka z naturą. Nieoczekiwane zachwianie tych wzajemnych zależności, spowodowanych np. klęską żywiołową, czy chorobami rodzi niebezpieczeństwo i zagrożenie przetrwania. Jedyną drogą ratunku jest wzajemna pomoc i wymienianie się doświadczeniami, również między warstwami społecznymi.
Z powieści wynurza się obraz ludzkich pragnień, trudów i tęsknot do tego, co utracone, nieznane, znajdujące się w sferze marzeń. Podążając za śladami bohaterów dostrzegamy piękne oblicze przyjaźni i lojalności, odważnej i stabilnej w obliczu nieprzychylnych głosów innych. Przyjazne relacje trwają niezmiennie, pomimo zmieniających się pór roku i okoliczności. Mimo, że od tamtego świata dzielą nas wieki, poszukiwanie szczęścia i odpowiedzi na fundamentalne pytania, wciąż wyglądają tak samo.

Cóż mogę napisać?

Po pierwsze - jest świetna. Bardzo dawno nie czytałam książki, której akcja działa się w tak odległym czasie. A tu mamy lata wojny trzydziesoletniej i potopu szwedzkiego. Granice Królestwa Polskiego zupełnie nie przypominające dzisiejszych, wojny, walka o władzę, kościół, który próbuje zdominować rządy we dworze, zastraszyć ludzi i wyciągnąć od nich każdy grosz, kobiety, które są zdominowane przez mężczyzn, biednych ludzi, wierzących w zabobony.

A wśród tego wszystkiego mamy główną bohaterkę - Wigę, kobietę doświadczoną przez los, która, po zaginięciu córki sama wychowuje wnuczkę w chacie oddalonej od wsi. Mieszkają razem z kozami, zimą szron nie zchodzi ze ścian, nieraz głód i strach im do oczu zagląda.

Po drugie - kończąc ją czułam niedosyt. Ja chcę więcej takich pięknych i mądrych książek.

Po trzecie - polecam serdecznie.

A co do makowej spódnicy, to ona odegrała w książce kluczową rolę, ale nic nie zdradzę ?