Madonny z Bari
Renata Czarnecka

Dalsza część przygód Izabeli Aragońskiej. W pierwszym tomie została podstępnie pozbawiona tronu Mediolanu po śmierci męża przez Ludwika Sforzę, który też zabrał jej ukochanego synka Fryderyka.
Z dwiema córkami tułała się po dworach, aż osiadła w Bari. Bona zapowiada się na piękność, jest też bystra, ciekawa świata i ma silną osobowość. Ippolita zaś to bardziej wyciszona i ułożona. Czas jest niepewny, armia francuska miała się zjawić u bram Mediolanu, co by było korzystne dla wyzutej ze swojego dziedzictwa księżnej. Ludwik XII jednak lekceważy kobietę. 
Więzi przyjaźni z Lukrecją Borgią osładzają Izabeli pobyt na prowincji i brak rozrywek. Planuje ona korzystnie wydać Bonę za mąż, no i odzyskać syna. Lukrecja rodzi syna Rodriga, ale jej mąż Alfons d'Este przestaje podobać się jej ojcu i Cezarowi Borgii. W końcu zostaje skrytobójczo zamordowany, a Lukrecja znów jest przehandlowana kolejnemu zalotnikowi. Zostaje księżną Ferrary. 
Duża zażyłość Izabeli z Joanną królową Neapolu. Kobiety wzajemnie się wspierają, jak i królowa Katarzyna i starają się inteligentnie kierować lokalną polityką. W świecie zdominowanym przez Borgiów, rozrywanym konfliktami i wojnami, zamachami skrytobójczymi trzeba wykazać się sprytem i trzeźwością osądu. 
Wydarzenia historyczne mieszają się z innymi fikcyjnymi zdarzeniami, autorka celowo przesuwa niektóre wydarzenia, jak np.. śmierć córki Hipolity, ale fabułę da się śledzić z zainteresowaniem. Dobrze odtworzono stosunki polityczne, skomplikowane zmieniające się alianse i sojusze, zmienne koleje losu księżnej i jej córek. Podsycała ambicje Bony, lobbowała za poślubieniem przez nią Herkulesa Sforzy. Bona czuła żal do matki, że tylko syn Fryderyk był jej oczkiem w głowie, nawet śmirc córki nie wstrząsnęła nia tak bardzo jak wiadomość o zgonie syna w 1512 r. 
Krwawa epoka Borgiów wraz z niuansami została doskonale uchwycona. Wiele osób z najbliższego otoczenia Izabeli ginie gwałtowną śmiercią, a to podczas obrony zamku, a to w wyniku działań wojennych. Postaci Izabeli i Bony połączone specyficzną relacją są osobami z krwi i kości, mają swoje słabostki. Bona interesuje się ziołolecznictwem , ale i zakazaną wiedzą, w popularnej tradycji jako królowa Polski była nielubiana, bo postrzegano ją jako trucicielkę. O ironio sama zmarła prawdopodobne w wyniku otrucia. Ciekawym wątkiem jest sprawa młodzieńczej miłości Bony i Hectora Pignatellego, który umarł w niewyjaśnionych okolicznościach. Prawdopodobnie ich związek zniszczyłby szanse na dobre zamążpójście Bony. Fascynujący wycinek historii, mam nadzieję że doczeka się kontynuacji gdy już Bona dotrze na polski dwór i zrobi swoje porządki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pisarka w kontynuacji losów bohaterek "Księżnej Mediolanu" - Izabeli Aragońskiej i jej córki, Bony Marii Sforzy, po raz kolejny odkrywa przed czytelnikami fascynujące dawne dzieje. Księżna i jej córki żyły w niespokojnych czasach- wojny o władzę, nieuchwytne cienie szpiegów, kruche przymierza, ciężki pobyt w Neapolu, gdzie zawita cicha śmierć, dopiero spokojną przystanią stało się dla nich Bari. Izabela utraciła syna- matczynej rozpaczy nic nie ukoi, wielkie nadzieje wiąże z francuskim królem, ale spadnie na jej rodzinę ogrom niebezpieczeństwa. Cały czas myśli o odzyskaniu tronu w Mediolanie, bo ,,tu jest moje miejsce, a Mediolan należy do mnie". W tym się nie zmieniła, jest pełna odwagi i determinacji, zaczną ją jednak dręczyć wyrzuty sumienia i nadal drży o własny los. A jaka jest Bona? W przeciwieństwie do swojej starszej siostry, śmiała, czasami zuchwała. Wyrasta na piękną księżniczkę, w którą matka sporo inwestuje, by lśniła jak klejnot. Powoli musi odnaleźć się w świecie pozorów, rywalizacji na dworze, odbierając hołdy uwielbienia i nie zawsze szczere pochlebstwa. Bona była spokrewniona z Borgiami (tak, z tą rodziną, wokół której narosło wiele legend i plotek), tak więc przeszłość jej krewnych to bagaż, który musiała dźwigać całe życie. Wraz z bohaterkami udajemy się do Rzymu, gdzie jest jak w mrowisku, gdzie niebezpiecznie wkładać kij, widzimy skryte groźby papieża, rozpustę, zakazane romanse, uwikłanie w związki bez miłości, Lukrecja Borgia lawiruje między bratem a mężem (bratem Izabeli), ale mimo, że ubrana w piękne suknie, musi milczeć i być im posłuszna. ,,W Watykanie pod pozorami życzliwości ukrywane są prawdziwe intencje, gdzie w zakamarkach pałaców tkają się bezlitosne intrygi, a noc jest płaszczem dla zbrodni." Powieść kończy się w momencie, gdy Bona jedzie do Polski jako żona króla Zygmunta. Mam nadzieję, że wkrótce poczytamy o dalszych losach Bony, tym razem na polskiej ziemi. Teraz zaś sympatykom pełnokrwistych portretów kobiecych sylwetek z dawnych lat oraz bogatego polityczno- obyczajowego tła serdecznie polecam ten tytuł. Dla miłośników historii to gratka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)