MaddAddam
Margaret Atwood

"Ludzie w chaosie niczego się nie uczą. Nie potrafią zrozumieć, co czynią morzu, niebu, roślinom i zwierzętom. Nie dociera do nich, że zabijają wszystko dookoła i że koniec końców zabiją samych siebie."

Trzeci tom, podobnie jak poprzednie ("Oryks i Derkacz", "Rok Potopu") czyta się wyśmienicie, narracja płynnie i sugestywnie prowadzi po kolejnych rozdziałach, zachwyca niezwykłą wyobraźnią, umiejętnością angażowania czytelnika w przybliżaną opowieść, wzbudzania silnego pragnienia sięgania głęboko do istoty zawartych przekazów, przesłań i ostrzeżeń. Interesujący obraz świata, po głębokiej pandemii, która unicestwiła ludzkość, a była wynikiem destrukcyjnej skłonności gatunku ludzkiego, wyzwolenia podłości, bezmyślności, koncentracji na konsumpcji, swobodnej manipulacji osiągnięciami nauki, obojętności wobec narastających niepokojących sygnałów ze strony nieustannie zatruwanego środowiska naturalnego.

Trylogia skłania do zastanowienia się, dokąd zaprowadzi człowieka świat, w którym przekraczając etyczne granice tworzy się nowych idealnych ludzi metodą łączenia genów, masowo hoduje ludzkie narządy przeznaczone do transplantacji wykorzystując w tym celu transgeniczne świnie. To także orientacja na rosnące w siłę ugrupowania bioterrorystyczne, przeprowadzające ataki na znienawidzone korporacyjne służby bezpieczeństwa i niesprawiedliwą infrastrukturę władzy, poprzez wykorzystanie genetycznie zmodyfikowanych zwierząt i drobnoustrojów. Społeczne ruchy o podłożu ekologicznym i religijnym, bazujące na idealistycznych poglądach i ofiarnych postawach, ale w których również wiele mrocznych tajemnic i sekretów.

Inteligentne, wnikliwe i dalekowzroczne spojrzenie na kondycję gatunku ludzkiego, zagrożenia wynikające z masowych zdobyczy cywilizacji, frasobliwość w traktowaniu Ziemi. Przyjemnie jest zanurzać się w ciekawe tematyczne rozważania, przyglądać się losom bohaterów z nieco satyrycznej perspektywy, brać pod uwagę podsuwane przez autorkę kierunki do przemyśleń, analizować prawdopodobieństwo wysuwanych hipotez i przypuszczeń. W trzeciej odsłonie cyklu widzimy, że świat materialny nie zginął razem z ludźmi, dawniej było za dużo ludzi i za mało rzeczy, a teraz jest na odwrót. Zajmująco przedstawiono walkę ocalałych jednostek, liczne retrospekcje, zachowania Derkaczy i świadomość świnionów.

Odpowiadała mi ta przygoda czytelnicza, błyskotliwa, harmoniczna, wciągająca, frapująca i przejmująca. Każdy z tomów stanowi odrębną całość, a jednak dopiero wspólne ich poznanie daje pełne, komplementarne i satysfakcjonujące zaczytanie. Fascynujące relacje między gatunkami, ustalanie nowych zasad i filozofii. I ten płomyk nadziei wyłaniający się pod koniec mrocznej i przerażającej historii ludzkości, będący światełkiem do przetrwania planety, ale czy przeżycia człowieka, bo jeśli nawet tak, to w jakiej formie i kondycji, z jakimi świadectwami przeszłości?

bookendorfina.pl

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

PAINTBÓL ŻYCIA ,,Oryks i Derkacz", rewelacyjna powieść otwierająca trylogię ,,MaddAddam" pozostawiła po sobie bardzo duży niedosyt, książek tak znakomitych bowiem chciałoby się więcej i więcej. Z pomocą przyszła druga część, ,,Rok Potopu", jednakże i ona tylko bardziej rozbudziła czytelniczy apetyt, nie kontynuując pierwszego tomu, a opowiadając o innych wydarzeniach dziejących się w tym samym czasie, które przeplatały się z jego akcją. Teraz jednak nadszedł czas na ciąg dalszy obu powieści, a zarazem ich wielki finał - i to finał znakomity, godnie wieńczący tę wspaniała historię. Nie ma tylko jednej prawdy. Tak samo, jak nie ma tylko jednej opowieści traktującej o konkretnym wydarzeniu. Toby układa jedną historię na potrzeby Dzieci Derkacza, kończącą się w szczęśliwy sposób, drugą, zdecydowanie mniej radosną, dla samej siebie. Dziewczyna razem z Ren ratuje z rąk dwóch paintbólowców Amandę, wiedzą niestety, że pomimo towarzystwa Derkaczan nie mają co liczyć na pomoc z ich strony. Te mające w postapokaliptycznym świecie zastąpić człowieka istoty nie należą do wojowniczych, a ich prorok, Yeti-Jimmy jest w ciężkim stanie i wymaga pomocy. Do tego dochodzą ataki świnionów na ich niewielki ogród oraz ciągłe zagrożenie ze strony paintbólowców. Czy mają jakąkolwiek szansę na choćby w miarę spokojne życie? ,,MaddAddam", nie tylko ten tom, ale cała trylogia, która powstawała przez dekadę, to jedna z najlepszych opowieści SF, jakie w ostatnich latach trafiły w moje ręce. Przejmująca, poruszająca i skłaniająca do myślenia historia z najwyższej literackiej półki, zachwyciła od pierwszych stron i zachwycać nie przestała do samego końca; aż żal, że to już ostatni tom. Co jest w niej takiego wspaniałego? Zacznijmy może od elementów fantastycznych, a wśród tych najistotniejszy jest oczywiście świat, jego konstrukcja i mechanika. Ludzkość doprowadziła do zagłady, jej niedobitki i kontynuatorzy gatunku żyją w specyficznym, rozdartym środowisku, które przypomina wspomnianych już paintbólowców: zgwałci, zabije i pożre. Jak w takim świecie odnajdują się niewinni w swej pierwotności Derkaczanie? Rasa ta zresztą została bardzo ciekawie pomyślana i ukazana (tak, jak i resztki ludzkości oraz społeczności, które tworzą), ale szczegóły musicie już odkryć sami - zaręczam, że warto. To wszystko to jednak jedynie otoczka, która służy pisarce do ukazania czegoś o wiele głębszego. Tematów, które porusza jest wiele. Mamy analizę kondycji człowieka i zapowiedź tego, do czego może doprowadzić obecny stan rzeczy. Mamy potępienie wielu zachowań i czynów. Mamy wątki miłosne, mamy seks, mamy kontrowersje, mamy ostrą, ale zimną, kliniczną wręcz satyrę, a wszystko to splecione ze sobą we wspaniałej fabule, gdzie nie brakuje akcji, przygód i niebezpieczeństw. Warto też wspomnieć w jaki sposób Atwood przedstawia to wszystko. Autorka często sięga wstecz, przedstawia różne perspektywy, przybliża bohaterów i skupia się na ich losach, a co ciekawe stworzone przez nią postacie różnią się w zależności od tego czyimi oczyma na nie patrzymy. Poza tym (co najdobitniej widać w ,,MaddAddamie" jako całej trylogii) wraz z postępem fabuły rozwija wątki, na które właściwie nie zwróciło się uwagi. Pierwszy tom serii można było traktować jako samodzielną, zamkniętą opowieść, jednakże kryło się w niej o wiele więcej, niż było widać na pierwszy rzut oka. Atwood rozbudowała detale i rozbudowuje je coraz bardziej, a wydarzenia i postacie przenikają się wzajemnie, tworząc coś wspaniałego, złożonego i fascynującego. Do tego cała trylogia została po prostu wspaniale napisana. Styl jest pełny, głęboki, liryczny - po prostu piękny, a choć mamy tu do czynienia z literaturą z najwyższej półki, nie jest ciężki. ,,MaddAddama" czyta się więc z wielką przyjemnością i bez chwili nudy, dlatego też polecam gorąco całą trylogię. Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/05/13/maddaddam-margaret-atwood/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nowy wspaniały świat? Oczywiście niemalże automatycznie pojawia sie nawiązanie do tytułu powieści Huxleya, u którego ten świat nie okazał się wspaniały. Czy ten stworzony przez szalonego Derkacza będzie nowym rajem, edenem, powrotem do początków - bo my ludzie tacy jacy jesteśmy tu i teraz mocno zawiedliśmy? Tego nie wie Atwood i ja nie znam odpowiedzi po przeczytaniu całej trylogii. Ciekawie natomiast jest pokazane, jak opowiadane wydarzenia ulegają mitologizacji - niewiele to ma wspólnego z prawdą i jest prawdopodobnie zalążkiem następnych religii. Zabawna historia z "Ja-Pierdolę". Więc nie wróżę zbyt dobrze Derkaczanom. Pokochałam Świniony. Zakończenie mnie troszkę rozczarowało. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)