Czarci pomiot. Burza
Margaret Atwood

Poznawanie Szekspira w jego nowych wcielaniach, bardzo mi się spodobało. Niedawno w moje ręce trafiła współczesna wizja dramatu "Burza". Okazuje się, że z każdą kolejną książką projekt Szekspir, wciąga mnie co raz bardziej. Tym razem, tytułowa sztuka staje się jedną z głównych bohaterek. To ją zamierza wystawić znany reżyser teatralny, Feliks, na zajęciach aktorskich w więzieniu. Podejmuje się tej pracy, po tym jak zostaje pozbawiony swojego stanowiska w dosyć okrutny i podstępny sposób. Początkowo wybór ten podyktowany jest potrzebą odcięcia się od świata. Później, staje się narzędziem zemsty. Przyznam szczerze, że do teraz, nie znałam tej sztuki wielkiego dramaturga. Pierwszą zaletą dzieła Margaret Atwood jest to, że się bardzo chce się ją poznać. Tych dobrych stron książki jest dużo więcej. Czyta się ją nie zwykle lekko. Jest bardzo zabawna. Czuć ogromny dystans autorki do całego pomysłu. Czuć też jej radość z tworzenia tego dzieła. Według mnie Margaret Atwood doskonale wywiązała się ze swojego zadania. Nie próbowała na siłę przetworzyć dawnej sztuki na współczesną modłę. Tworząc z niej przedmiot pracy reżysera, przybliżyła ona czytelnikowi nie tylko jej fabułę, ale też znaczenie i sens. Wykorzystała elementy sztuki w bardzo pomysłowy sposób, włączając w to nawet język. Jednocześnie, problemy Feliksa, w bardzo sprytny sposób oddają to jakie myśli dręczyły szekspirowskiego bohatera. Największą zaletą tej lektury jest to, że można ją czytać w całkowitym oderwaniu od projektu w ramach którego była tworzona. Sięgając po nią czytelnik zapewnia sobie doskonałą rozrywkę, nie pozbawioną mądrości i nauki. W porównaniu z tą historią, pozostałe wydają się trochę bardziej sztuczne. Ta jest jest po prostu lekka i bardzo przyjemna. Polecam! Więcej recenzji na fifraku.blogspot.com Zapraszam !

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

23 listopada swą premierę miała kolejna, czwarta już powieść wchodząca w skład niezwykłej serii wydawniczej ,,Projekt Szekspir", w której popularni i cenieni autorzy piszą utwory inspirowane sztukami kultowego, angielskiego dramaturga. Każde spotkanie z tym cyklem jest dla mnie niezwykłą przygodą, wiąże się z niepewnością i niezwykłą ekscytacją - nie inaczej było w przypadku lektury inspirowanej ,,Burzą" powieści autorstwa Margaret Atwood ,,Czarci pomiot". Jestem pod ogromnym wrażeniem adaptacji dramatu autorstwa kanadyjskiej pisarki, wielopoziomową, intertekstualną fabułą. Zaczarowała mnie niesamowita, nieco surowa historia o dobrowolnym wygnaniu, pragnieniu zemsty, o lekkim szaleństwie wywołanym tęsknotą i poczuciem winy. Zauroczyła mnie opowieść o niezwykłym teatrze i sile odpowiednio wykreowanej iluzji. Głównym bohaterem powieści jest awangardowy reżyser, który na skutek intryg swego współpracownika traci posadę dyrektora artystycznego festiwalu teatralnego w Makeshiweg. Mężczyzna znajduje się w bardzo trudnym okresie życia - niedawno stracił żonę, jego trzyletnia córeczka Miranda zmarła w wyniku choroby. Zwolnienie, a co za tym idzie odebranie Feliksowi możliwości wystawienia ,,Burzy", jest okrutnym ciosem, który uniemożliwia mu ,,wskrzeszenie" ducha córki na scenie. Załamany i zniechęcony bohater skazuje siebie na dobrowolną banicję. Zamieszkuje w małej chatce, zmienia tożsamość i podejmuje pracę wykładowcy w zakładzie karnym, gdzie ma prowadzić zajęcia teatralne. Na wygnaniu Feliksowi towarzyszy jedynie projekcja córeczki. Poboczny, zdawałoby się marginalny wątek Mirandy z czasem coraz bardziej intryguje i rozbudza wyobraźnię czytelnika. Ważnym motywem w ,,Czarcim pomiocie" staje się sama analiza ,,Burzy" Szekspira. Dramat jest obecny w powieści Atwood w dwojaki sposób. Losy Feliksa są w pewnej mierze odbiciem losów zdradzonego, wygnanego i uwięzionego na wyspie maga Prospera. ,,Burza" staje się także tematem przewodnim zajęć teatralnych prowadzonych w więzieniu - to ten dramat mają omówić i wystawić więźniowie, sztuka ma również stać się narzędziem zemsty na ludziach, którzy kiedyś uniemożliwili Feliksowi wystawienie jej na teatralnej scenie. Zdradzony reżyser - podobnie jak Prospero - kreuje przedstawienie mające pognębić jego wrogów. ,,Czarci pomiot" to genialna powieść, niezwykła historia o zagubionym, pogrążonym w poczuciu winy mężczyźnie pragnącym zemsty. Niekonwencjonalna, magiczna opowieść o kreowaniu teatralnej rzeczywistości. To wreszcie wyśmienity intertekstualny tekst, w którym pojawia się oryginalna, wyrwana z wszelkich ram interpretacja ,,Burzy" Szekspira. Powtórzę to kolejny raz - jestem zachwycona utworami opublikowanymi w ramach ,,Projektu Szekspir". Lektura każdego nowego tomu jest dla mnie jak otwieranie jajka z niespodzianką - nigdy nie wiem, co mnie czeka, w jaki sposób autor poprowadzi fabułę. Czy losy bohaterów będą odbiciem losów postaci stworzonych przez dramaturga, a może kolejna publikacja będzie jedynie luźno inspirowana dramatem? - uwielbiam niepewność i poczucie zaskoczenia, które towarzyszą mi podczas lektury kolejnych powieści ,,Projektu Szekspir". Polecam ,,Czarci pomiot" i pozostałe tytuły wydane w ramach serii wszystkim, nie tylko miłośnikom twórczości angielskiego dramaturga. ,,Projekt Szekspir" to fantastyczny projekt literacki, w ramach którego ukazują się powieści na naprawdę wysokim poziomie literackim.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bo w Szekspira to trzeba umieć!
Gdyby ktoś miał wątpliwości, że twórczość Szekspira jest uniwersalna i ponadczasowa, to "Czarci pomiot", czyli unowocześniona interpretacja "Burzy" powinien skutecznie je rozwiać. Czy pierwowzór sprzed ponad czterystu lat można przełożyć na współczesny grunt w taki sposób, by nie stracił swoich pierwotnych zalet i przesłania? Otóż można, ale żeby to zrobić trzeba być Margaret Atwood.

Tak smutno, że aż zabawnie
Felix, wbrew swojemu imieniu nie należy do szczęśliwców. W tragicznych okolicznościach najpierw traci żonę, następnie ukochana córkę, by ostatecznie podstępem odebrano mu największą miłość życia – pracę w teatrze. Te wszystkie elementy mogły złożyć się na smętny dramat, gdyby nie to, że autorka wcale nie jest skora do tragizowania i losy Felixa sowicie okrasiła ogromną dozą humoru, ironii i momentami wręcz komicznej teatralności. Całości dopełnia fantastyczny styl Atwood, który sprawia, że czytanie jest prawdziwą przyjemnością.

Ile sztuki w powieści?
"Czarci pomiot" jest powieścią niezwykle teatralną i to nie dlatego, że cała historia toczy się wokół teatru i sztuki teatralnej, ani nawet dlatego, że główny bohater jest reżyserem i dyrektorem artystycznym. Cała fabuła, postaci, intrygi, motyw zemsty są niezwykle szekspirowskie, nieco przerysowane i może odrobinę karykaturalne, ale przy tym tak przyjemne w odbiorze, że niechętnie odrywałam się od lektury. Margaret Atwood udowodniła, że duch Szekspira jest ciągle żywy i obecny.

Każdy ma swoje więzienie
Powieść kanadyjskiej pisarki jest odrobinę surowa, prosta i wielowarstwowa. Oczywiście można uznać, że jest to opowieść o zdradzie, wygnaniu (w tym przypadku zawodowym), uwięzieniu (w tym przypadku ma ono wiele znaczeń), misternie planowanej zemście, ale prawda jest taka, że w "Czarcim pomiocie" na pierwszy plan wybija się przede wszystkim żal. Felix jest bohaterem, który może obwiniać innych za sytuację, w której się znalazł, ale prawda jest taka, że w ogólnym rozrachunku nie pozostaje on bez winy. Podświadomie wie (nawet jeśli usilnie stara się nie dopuszczać do siebie tej myśli), że to jego wybory w dużej mierze doprowadziły go do miejsca, do którego trafił, a jego największym więzieniem, wbrew pozorom, wcale nie jest wykluczenie ze świata teatru, a samotność, która jest jego codziennością.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)