Lewa strona życia
Lisa Genova

Moje powtórne spotkanie z autorką obfitowało w mnóstwo emocji przy lekturze „Lewej strony życia”. Zajmując się zawodowo neurologią, w swoich powieściach Lisa Genova podejmuje trudne tematy w oparciu o rzadkie przypadki medyczne, które przybliża czytelnikom w bardzo przystępny i profesjonalny sposób. Po lekturze „Kochając syna”, która wprowadziła mnie w nie do końca zrozumiałe tajniki świata autystycznego chłopca od razu wiedziałam, że niebawem sięgnę po kolejne powieści autorki. „Lewa strona życia” opowiada historię Sary Nickerson – trzydziestosiedmioletniej, wykształconej kobiety, która prowadzi niezwykle zorganizowane życie. Próbuje łączyć rolę żony, matki i zastępcy prezesa do spraw zasobów ludzkich w Berkley Consulting. Praca zawodowa pochłania jej nawet osiemdziesiąt godzin tygodniowo, czyli mniej więcej tyle co dwa etaty i wymaga niezwykłych umiejętności organizacyjnych. W wykonywaniu obowiązków pomagają bohaterce jej wrodzone cechy, takie jak: perfekcjonizm i ambicja, dzięki którym nie może pozwolić sobie na zaniedbanie, czy choćby zwolnienie tempa życia. Niezastąpiony jest tu również mąż i opiekunka. Każda minuta dnia Sary jest szczegółowo zaplanowana i wykorzystana do maksimum, aż do chwili, w której kobieta ulega wypadkowi samochodowemu na autostradzie. Uraz głowy, jakiego doznaje podczas zderzenia, na zawsze zmienia jej życie i nagle wszystkie sprawy niecierpiące zwłoki odchodzą w cień. Na skutek uszkodzenia prawej półkuli mózg Sary przestaje prawidłowo funkcjonować, czego efektem jest zespół pomijania stronnego. Schorzenie to polega na ignorowaniu przez mózg informacji dotyczących lewej strony świata, także lewej strony ciała. Osobom takim brakuje świadomości istnienia lewej strony, pomimo, że ich wzrok funkcjonuje bez zarzutu, ich mózg nie przekazuje bodźców dotyczących lewej strony. Od dnia wypadku kobieta nie dość, że musiała całkowicie rozstać się ze swoim dotychczasowym życiem, to była zmuszona także całkowicie je przewartościować i zaakceptować zmiany, jakie w nim zaszły. Długa i żmudna rehabilitacja, pomoc rodziny i terapeutów oraz ambicja i wola walki samej bohaterki spowodowały, że Sara stopniowo, małymi kroczkami odzyskiwała część utraconej sprawności. Były oczywiście momenty zwątpienia i chwile załamania, ale wewnętrzna siła Sary, jej pewność siebie i umiejętność sięgania po niemożliwe nie pozwoliły poddać się i t tej trudnej sytuacji. 

Po przeczytaniu tej książki refleksje nasunęły mi się same. Poznając rozkład dnia bohaterki, poziom napięcia i stresu w jakim żyła, aby sprostać wszystkim swoim zadaniom, byłam przekonana, że to się musi źle skończyć. Prędzej, czy później, w taki, czy inny sposób Sara musiałaby zwolnić, bo jej organizm na dłuższą metę nie wytrzymałby takiej gonitwy. Paradoksalnie wypadek miał też pozytywny wpływ na niektóre sprawy w życiu bohaterki ponieważ, odnowiła kontakty z własną matką, do której miała żal o przeszłość, dostrzegła, że życie nie kończy się na pracy, zaczęła inaczej patrzeć na świat i przewartościowała priorytety. A zatem na niepełnosprawności Sary zyskała ona i jej rodzina, a więc znów sprawdziło się znane porzekadło, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Tylko, czy trzeba było poświęcić tak wiele?…

Nie zaniedbujmy więc życia i nie zapominajmy o tym, co naprawdę ważne.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po przeczytaniu debiutanckiej powieści autorki pt. Motyl, która mnie ogromnie poruszyła z wielką chęcią postanowiłam sięgnąć po jej następną książkę. To poruszająca historia kobiety, która stara się wrócić do normalnego życia po urazie mózgu doznanym w wyniku poważnego wypadku samochodowego. Sarah Nickerson to ambitna kobieta,która wciąż dąży do celu. Oprócz sukcesu zawodowego życie Sary pochłania opieka nad trójką dzieci, dlatego wciąż żyje w ciągłym pośpiechu. W wyniku tragicznego wypadku kobieta doznaje urazu mózgu i zostaje dotknięta rzadkim zaburzeniem neurologicznym tzw. zespołem pomijania stronnego. Bohaterka nie kontroluje informacji z lewej strony ciała oraz nie dostrzega osób i przedmiotów tak jakby nigdy nie istniały. Problem stanowią dla niej codzienne czynności takie jak ubieranie się, jedzenie, czytanie. Ten wypadek pozwala spojrzeć Sarze na swoje życie z innej perspektywy. Autorka rewelacyjnie połączyła powieść obyczajową z zaburzeniem neurologicznym. Ciekawa była narracja z perspektywy głównej bohaterki, która opowiada o swoich zmaganiach po wypadku,miałam wrażenie,że ktoś siedzi obok mnie i opowiada swoją historię. Szczególnie interesujący był przebieg rehabilitacji, gdzie Sara poddaje się różnym zabiegom, aby odzyskać sprawność. Książka opowiada nie tylko o chorobie, ale także o relacjach rodzinnych. Szczególnie mnie poruszyło jak Sara odbudowuje więź ze swoją matką. Ciężko mi porównywać, która powieść Lisy Genovy podobała mi się bardziej. Debiut autorki "Motyl" mówi o tym jak Alzheimer wyniszcza umysł i książka mnie bardzo przygnębiła, natomiast "Lewa strona życia" pokazuje, że zawsze należy mieć nadzieję , mówi o tym, że czasem należy się zatrzymać i spędzić czas z najbliższymi.Plus za bohaterów, dla mnie to bardzo wiarygodne postacie. Mają swoje wady i zalety,zmagają się z problemami. W książce nie brakuje poczucia humoru i zabawnych porównań. Polecam przeczytać. To piękna opowieść o walce ze słabościami.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książki poruszające tematykę medyczną są przeze mnie często czytane; bardzo lubię, gdy pojawiają się takie wątki, bo zawsze mogę się czegoś ciekawego dowiedzieć. Tak też było i tym razem. Nie jest to moja pierwsza książka tej autorki, bo przedtem czytałam "Motyla" i byłam bardzo zadowolona z lektury. Jak było tym razem? Sarah Nickerson jest żoną, matką i kobietą pracującą. Wiedzie szczęśliwe, ale zabiegane życie, spełnia się zawodowo, jej doba jest dokładnie zaplanowana. Jednak pewnego dnia ulega wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego doznaje urazu mózgu. Jej diagnoza to zespół pomijania stronnego. Polega to na tym, że mózg kobiety całkowicie ignoruje lewą stronę, w zasadzie to Sarah nawet sobie nie uświadamia, że jakaś lewa strona istnieje. Najprostsze czynności są dla niej prawdziwym wyzwaniem, więc staje się zależna od innych ludzi. Czy uda jej się wrócić do normalności? Podobnie jak w "Motylu" spotkamy tutaj mądrą, wykształconą kobietę. Sarah to bardzo autentyczna bohaterka, niewyidealizowana i jestem pewna, że wiele kobiet mogłoby odnaleźć w niej cząstkę siebie. Autorka świetnie wykreowała tę postać. Przed wypadkiem cały świat należał do niej; stanowisko wiceprezesa w ważnej i dobrze prosperującej firmie, trójka dzieci, kochający mąż. A tu nagle moment nieuwagi sprawia, że jej życie legło w gruzach. Sarah musi poradzić sobie z nową sytuacją, przyjąć pomoc innych ludzi i walczyć. Wypadek sprawia, że ma wiele czasu do rozmyślania i przeanalizowania dotychczasowego życia. Jakie wnioski wyciągnie? "Lewa strona życia" to bardzo wartościowa i warta przeczytania książka. Mnie przyciągnął jej wątek medyczny, który jest bardzo fajnie poprowadzony i faktycznie widać, że autorka wiedzę na ten temat ma. O zespole pomijania stronnego nigdy przedtem nie słyszałam, a podobno nie jest to wcale taka rzadka przypadłość, więc tym bardziej się cieszę, że nauczyłam się czegoś nowego. Oczywiście nie jest to żaden podręcznik dla studenta medycyny, a książka dla każdego. "Lewa strona życia" opowiada o życiu w niezwykle autentyczny sposób; ja podczas czytania wielokrotnie się wzruszyłam, było miejsce nawet na łzy. To też książka o miłości, przebaczeniu i o tym, co tak naprawdę jest w życiu ważne, o tym, co mamy na wyciągnięcie ręki, a często jest to przez nas zaniedbywane. Serdecznie polecam! kingaczyta.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sarah to perfekcjonistka w każdym calu. Uwielbia swój elegancki dom w dobrej dzielnicy i świadomość, że może zapewnić swoim dzieciom życie na dobrym poziomie. Oczywiście, jak to mówią, nie ma nic za darmo. Sarah poświęca całą energię swojej pracy, wiele razy dwojąc się i trojąc, żeby spełnić pokładane w niej nadzieje przełożonych. Podczas jednego z wielu szalonych poranków, traci panowanie nad autem i trafia do szpitala. Diagnoza brzmi jak wyrok: zespół pomijania stronnego.

 

Wyobraźcie sobie, że pewnego dnia przestajecie dostrzegać jedną stronę… wszystkiego. Nie rozpoznajecie części swojej twarzy, czytacie tylko słowa po określonej stronie kartki, zakładacie jednego buta z każdej pary. Brzmi naprawdę dziwnie i trochę przerażająco, prawda? Z tym wszystkim musiała zmierzyć się nasza książkowa bohaterka. Zupełnie niespodziewanie przestała być samodzielną i niezależną kobietą, odebrano jej całą siłę i pewność siebie. Mimo najszczerszych chęci miała problem z akceptacją i zaufaniem. Bo jak tu zaufać sobie, kiedy zdradza Cie własne ciało? Kiedy nagle jedna noga przestaje współpracować, a ręka przestaje Cie słuchać?

 

Na początku powieści moje odczucia wobec Sary były nieco skomplikowane. Z jednej strony podziwiałam ją, zazdroszcząc jej dobrej pozycji zawodowej i wspaniałej, satysfakcjonującej pracy. Z drugiej jednak wciąż miałam na uwadze fakt, że tak niewiele czasu poświęca swoim dzieciom, pozwalając by wychowywały się przy opiekunce. Pewnie wielu z Was pomyśli, że to przecież nic strasznego, jednak myślę, że dzieci zasługują na więcej niż półtorej godziny dziennie. W tym miejscu każdy z nas musi sam ocenić bohaterkę, kierując się osobistymi kryteriami.

 

Nigdy wcześniej nie słyszałam o takim schorzeniu i prawdę mówiąc w pierwszym momencie pomyślałam, że Genova oparła fabułę na fikcji literackiej. Nie docierała do mnie możliwość, że takie rzeczy faktycznie się zdarzają, po prostu ciężko mi było to zrozumieć i pogodzić się z tym. Co ja zrobiłabym w takiej sytuacji? To było pierwsze pytanie, które zagościło w moim umyśle. Autorka sugeruje tylko jedno rozwiązanie- trzeba przewartościować swoje życie i pozwolić sobie pomóc. Ta sytuacja to niezwykle trudny sprawdzian, zarówno dla nas samych, jak i dla naszych bliskich.

 

Tej bliskości w powieści także nie brakuje. Autorka jest mistrzynią w przedstawianiu ludzkich więzi i często związanych z nimi dylematów. W niepowtarzalny sposób wprowadza nas w wykreowany przez siebie emocjonalny i intymny świat, pełen wzruszeń i przejęcia, przez cały czas zwracając uwagę na to, jakimi jesteśmy ludźmi, a może również, jakimi powinniśmy być. Do tej pory z powieściami obyczajowymi kojarzyły mi się przede wszystkim Jodi Picoult i Emily Giffin, z przyjemnością dodam Genovę do mojej listy.

 

„Lewa strona życia” to jedna z tych książek, o których mogłabym mówić i pisać godzinami, zachwycając się przy tym kunsztem literackim autorki, jej lekkim piórem, towarzyszącą empatią, czy wiedzą z zakresu neurobiologii. Tymczasem z przyjemnością napiszę Wam po prostu- koniecznie to przeczytajcie. Poznajcie wspaniały książkowy świat, który zwróci waszą uwagę na wiele istotnych kwestii, wcale nie tak odległych od naszego normalnego życia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy kiedykolwiek wyobrażaliście sobie jakby wyglądało wasze życia, gdybyście przestali dostrzegać lewą stronę? Niektórzy popukają się w czoło i stwierdzą, że to niemożliwe, i że bredzę. Bohaterka "Lewej strony życia" też by pewnie tak zareagowała, gdyby nie fakt, że jej samej się to przydarzyło. Sarah Nickerson to niewątpliwie kobieta sukcesu, która by go osiągnąć wpadła w pracoholizm (przez co "delikatnie" zaniedbała własną rodzinę). Jest to osoba, która doceniania i potrzeba czuje się wtedy, gdy może pokazać jak radzić sobie z nadmiarem obowiązków, które mimo wszystko potrafi wykonywać sumiennie i z zaangażowaniem. Jej uporządkowane życie wali się w gruzy, gdy ulega wypadkowi samochodowemu. W skutek rozległego urazu mózgu, kobieta zaczyna cierpieć na zespół pomijania stronnego (mózg nie rejestruje lewej strony, która w efekcie przestaje dla chorego istnieć) Sarah do tej pory żyjąca na zwiększonych obrotach, teraz zdana jest na pomoc swojej rodziny. Dzięki temu wypadkowi zaczyna dostrzegać to wszystko, co omijało ją, gdy była zajęta robieniem zawrotnej kariery. Obserwujemy jak z wysoko podniesioną głową i entuzjazmem wkracza w zupełnie nowy dla siebie świat. Książka zmusza nas do refleksji nad kruchością życia i zaczynamy zdawać sobie sprawę, że w obliczu choroby tylko dzięki wsparciu rodziny możemy z nią walczyć nie tracąc przy tym optymizmu i sprawić, że w obliczu tragedii można jeszcze zaznać szczęścia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Codzienna pogoń za obowiązkami: domem, rodziną, pracą, wtłacza Sarę w kierat, z którego tylko potężny wstrząs może ją wytrącić. Wykorzystująca każdą minutę dnia na aktywność, niepozwalająca sobie na oddech, robiąca karierę matka trójki dzieci i żona kochającego męża, jadąc do pracy ulega wypadkowi. W wyniku uderzenia w głowę Sara traci świadomość lewej strony - nie istnieje dla niej to, co znajduje się po lewej stronie ciała, kartki, pokoju. Długa rehabilitacja ma pomóc jej odzyskać jak najwięcej z dawnego życia, zauważać obie strony, wrócić do aktywności, do jakiej była przyzwyczajona. Żmudna droga do normalnego życia okupiona jest wieloma porażkami, które Sara musi przezwyciężyć, wykazując się hartem ducha i systematycznością w ćwiczeniach, coraz bardziej skomplikowanych, aż do pełnej sprawności fizycznej. Potrzebna jest duża odporność psychiczna, by podejmować trud kolejnych dni z upośledzeniem, by przyjmować pomoc od osób trzecich, by nie pozwolić sobie na załamanie i odpuszczenie ćwiczeń. Powieść bardzo dobra, ale czytanie utrudnia zbyt duża ilość błędów i literówek; właściwie tekst sprawia wrażenie, jakby nie tknął go redaktor i korektor (zostały nawet takie byki, jak wielokrotnie spotykane: ,,za wyjątkiem" i ,,po środku"). Szkoda. :( (Ocena: 5/6)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opowieść o kobiecie, której życie wypełnione jest co do minuty. Trójka dzieci, bardzo absorbująca praca, kochający mąż. Żyje jak automat, pozwalając sobie na płacz 5-cio minutowy dwa razy w miesiącu, jako upust frustracji. Pewnego dnia jadąc do pracy, traci panowanie nad kierownicą i budzi się w szpitalu. Budzi się z zespołem pomijania stronnego, co oznacza,że nie widzi lewej strony ciała i swojego życia. Staje się uzależniona od innych. Stara się dojść do pełnej sprawności, do swojego dawnego życia. Bardzo dobra książka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetnie napisana zwykła historia. Tak pędzimy , że nie tylko przez chorobę ale i przez niekończący się nasz bieg zapominamy zauważyć naszej lewej strony. Musimy wysilać się by ją znaleść. Musimy zatrzymać się by od nowa nauczyć się z niej korzystać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Lewa strona życia" to opowieść o ciężkiej walce ze słabo poznaną przez lekarzy chorobą, którą musiała stoczyć Sarah, aby wrócić do normalnego życia. To opowieść o wyborach, o miłości do rodziny, która konkuruje ze wspaniałą praca, karierą. Opowieść o tym co w życiu najważniejsze, o tym, jak choroba potrafi zmienić człowieka i jak często nie potrafimy doceniać tego co mamy. Powieść doskonale przedstawia również to, jak istotny jest dobry kontakt matki z córką oraz jak wielkim problemem jest wybaczenie braku miłości w dzieciństwie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Z radością mogę skonstatować, że warto było czekać na tą pozycję. Pisarka potwierdziła swój talent, tworząc na wskroś przejmującą historię kobiety, która po tragicznym w skutkach wypadku próbuje na nowo posklejać swoje życie i odnaleźć w nim swoje miejsce. Pamiętam jak nie potrafiłam ,,przeżyć'' książkę ,,Motyl'' i z tą lekturą było to samo! Jeśli ujął kogoś ,,Motyl'' Lisy Genovy, z pewnością nie zawiedzie Was ,,Lewa strona życia''. Gorąco polecam! Idealna pozycja na lato...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czwóreczka na zachętę. Z polecenia Przyjaciółki sięgnełam po raz pierwszy po książkę pani Genova. Historia Sarah faktycznie początkowo wciąga bardzo, ale niestety później mnie osobiście rozczarowuje. Oczywiście tematyka wypadku, prób powrotu do zdrowia, mało spotykanego schorzenia jest tematyką ważną, ale niekoniecznie w tym przypadku zajumującą. Ujmę to tak - przeczytałam z ciekawością, ale bez fascynacji. Porównania do Jodi Picoult zdecydowanie na wyrost.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Żyjemy sobie spokojnie i nie zdajemy sobie sprawy, że gdzieś obok są osoby, które w wyniku np. wypadku samochodowego doznają urazu i nie widzą swojej lewej strony. Przystosowanie do takiej niedogodności jest wielką sztuką. Odchodzi wtedy na bok pęd za pracą, kariera. Liczy się postawienie kroku, przeczytanie całej linijki zdania, czy też ubranie się. Wsparcie rodziny i znajomych jest bezcenne. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka na swoj sposób powoduje ze musimy zastanowic sie nad tym jakie zycie mamy i ze powinniśmy zyc tu i teraz. Jedna chwila moze spowodowac ze wszystko odwroci sie i bedziemy musieli zaakceptować całkiem inną rzeczywistość. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetnie napisana historia kobiety, która na skutek wypadku samochodowego doznaje urazu mózgu i dotyka jej mało znana choroba - zespół pomijania stronnego. Objawia się ona tym, że jej mózg pomija informacje dotyczące lewej strony jej ciała i otoczenia tak, jakby nie istniały. Problemem stają się wszystkie, nawet najbardziej  prozaiczne czynności, które wykonujemy automatycznie,  takie jak chodzenie, ubieranie się, makijaż, jedzenie, czytanie. Dla Sary, która przed wypadkiem żyła na dużych obrotach jako żona, mama trójki dzieci i wiceprezes w dużej korporacji, ta utrata własnej niezależności i samodzielności jest szokiem.
Bardzo obrazowo  opisany jest proces rehabilitacji i starania bohaterki o powrót do normalności. Wiele miejsca poświęca autorka opisowi relacji rodzinnych bohaterki i znaczeniu pomocy męża i matki Sary.
Dla mnie jednak największą wartością w tej książce są emocje i uczucia Sary, które z wielkim wyczuciem i empatią potrafiła przedstawić Lisa Genova.
Wypadek wiele zmienia w życiu Sary, pozwala jej spojrzeć na swoje życie z nowej perspektywy i dostrzec wartości w życiu, które przedtem  umykały jej w codziennej bieganinie i dążeniu do sukcesu. To pozwala jej dojrzeć do decyzji, które zmieniają i uspokajają jej szalone życie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)