Księga Jesiennych Demonów
Jarosław Grzędowicz

Lubię Grzędowicza od momentu, kiedy przeczytałam "Pana Lodowego Ogrodu", więc naturalną koleją losu sięgnęłam po "Księgę jesiennych demonów". Opowiadania trzymają dobry, wysoki poziom, czyta się je szybko, ale są tak depresyjne, że człowiek ma potem ochotę się po prostu powiesić na lampie pod sufitem. Ale i tak warto je przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mocne opowiadania z dreszczykiem, już sam tytuł sugeruje spotkania dość bliskie z rożnymi osobliwościami, z niektórych przygód ciężko ujść z życiem. Jeśli lubicie trochę dreszczyku, poczytajcie sobie w drodze do pracy albo do poduszki w długie deszczowe jesienne wieczory.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Księga jesiennych demonów" to zbiór powiązanych ze sobą opowiadań, z pewnym motywem jakim jest nieszczęście lub przykre niespodziewane zdarzenia, które pojawiają się w najmniej odpowiedniej chwili. W tym opowiadaniach spotkamy nastrój, grozę, magię, niesamowitość, czarny humor. Pojawiają się nadprzyrodzone postaci: diabeł, aniołowie, Bóg, wilkołak. Autor popisał się niesamowitym kunsztem językowym, przez co mamy wrażenie, że po prostu płynie się przez te historie. Nic nie jest tym, czym się wydaje, a wybory, których dokonuje człowiek, nie zawsze dotyczą spraw trywialnych. Opowiadania te zmuszają do przemyśleń, czasem gorzkich, a czasem przerażających. Sporym atutem książki są ilustracje Dominika Brońka, które budują klimat i oddziałują na wyobraźnię. Książka jest o demonach, ale nie o tych z horrorów, lecz o tych, które każdy nosi w sobie i walczy z nimi na co dzień. I jeszcze jednym dużym plusem jest bardzo ładne wydanie książki. Książka ta powinna zadowolić fanów Stephena Kinga, bo bardzo przypomina jego styl. Każdy z nas się czegoś boi. Jedni ciemności, inni duchów. A czy i wy macie swojego jesiennego demona? Powieść nie tylko na jesień. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pięknie wydany (to w końcu typowe dla Fabryki Słów) zbiór pięciu opowiadań połączonych cierpieniem. Nostalgia jesieni, poczucie bezsensu, samotność. Interesująca antologia tłumacząca nasz nastrój w deszczowe dni, patrząc na niego z różnych perspektyw. Szczególnie warte polecenia jest ostatnie opowiadanie o czarnych motylach zwiastujących śmierć i samotności malarki, która straciła męża. Niby oczywiste a jednak nie do końca przewidywalne. Dla fanów niecukierkowej fantastyki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cykl opowiadań, który z każdego wyciągnie jesienne szarości ukryte gdzieś w zakamarkach duszy. I nie ma się co przed tym bronić.

"Klub absolutnej karty kredytowej"
Opowiadanie dotrze do tych osób, które mimo wysiłków i starań ledwo wiążą koniec z końcem. Utrzymują się na powierzchni zamiast płynąć, gdzie zachcą w ulubionym stylu.
"Sęk w tym, że to nie są żadne cuda".
Znajdzie się ktoś, kto by nie chciał wpaść w posiadanie tytułowej karty?
Znajdzie się, gdy doczyta do końca.

"Opowieść terapeuty"
Kilka scen z życia psychologa. Dobrego psychoterapeuty. Takiego, który potrafi się przyznać, że nie da rady. Każdy klient (bo przecież nie pacjent; psycholog - terapeuta, wbrew obiegowej opinii, nie jest doktorem. Lekarzem, chciałem rzec) pozostawia po sobie ciężar, z którym prowadzący spotkanie/terapię musi sobie radzić.
I sobie radzi.
Najciekawszy dialog ma miejsce wtedy, gdy na kozetkę trafia "Ten, który znał odpowiedzi na wszystkie możliwe zadane i nie zadane pytania".
Lubicie utwór "Sound of silence" autorstwa Simona i Garfunkela?

"Wiedźma i wilk"
Gdy doprowadzona do rozpaczy kobieta, sięga po broń ostateczną aby pozbyć się ze swojego życia babskiego boksera. Mocna rzecz.

"Piorun"
O tym, że każde uczucie kiedyś się skończy. Piękna żona stanie się nieznośna wbrew swojej urodzie i mądrości a inteligentny, czuły mąż odkryje w sobie ciemne "ja". I to z tak błahego powodu, jakim są pieniądze.
"Każdą sprawę można sprowadzić do pieniędzy a właściwie ich braku".

"Czarne motyle"
Gdy owdowiałej artystce wydaje się, że właśnie spotkała drugą miłość a ta przepoczwarza się w dwudziestoletniego ignoranta i mówi: "a co ja bym z tobą robił, mamuśka?"

Całość spina prolog i epilog, które są klamrą dla zawartych w tomie opowiadań.

Absolutnie polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Właśnie dziś skończyłem cztać "Księgę jesiennych demonów". Lubie opowidania grozy, i innym czytelnikom, którzy też je lubią polecam ten zbiór opowiadań. Nie będę pisał jego recenzji, bo ja nie umiem pisać recenzji, ale każdemu polecam ten zbiór, i myślę że nikt się na nim nie zawiedzie po przeczytaniu go. To tyle.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zbiór opowiadań Grzędowicza w ciężkim, ponurym nastroju. Jesień przewija się w każdym z nich. Nieprzewidywalne, nasiąknięte napięciem opowieści o trudach ludzkiej egzystencji. Z reguły wolę powieści o opowiadań a tu nie mogłam się od żadnego z nich oderwać.

Polecam, Grzędowicz trzyma poziom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mroczne, o podłożu psychologicznym, trzymające w napięciu opowieści fantasy. Takie lubię. Wada - chyba nie przypadł mi do gustu styl pisarski Grzędowicza (to moja pierwsza książka jego autorstwa), może po następnej będę w stanie więcej powiedzieć. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)