Królewska heretyczka
Magdalena Niedźwiedzka

,,Królewska heretyczka" to bardzo obszerna, bo ponad dziewięćset stronnicowa, fabularyzowana biografia królowej Elżbiety, ostatniej przedstawicielki Tudorów. Bardzo lubię czytać powieści historyczne osadzone w czasach XVI- wiecznej Anglii, niestety ten tytuł pod wieloma względami mnie rozczarował. O ile początek powieści intryguje: czy Elżbieta może i chce rozwiązać małżeństwo Roberta Dudleya, jest w nim układzie, że faworyzuje żonatego poddanego. Dopiero objęła rządy, ludzie patrzą jej na ręce. Poza tym nie chce być żoną i rodzić dzieci, ,,Nie na to czekała". Ponadto na dwór trafia wstrząsająca wiadomość: żona lorda Dudleya umarła, w wypadku albo ktoś jej ,,pomógł". To śmierć nie w porę, będzie śledztwo, podejrzanym jest sam Robert. On czuje się z kolei winnym, ale dwór i królowa go oszałamiali, miał szansę dostać się na sam szczyt i zapomnieć, że w lochach Tower życie stracili jego ojciec i brat. Jednak kolejne strony tej powieści zaczynają nużyć: Elżbieta zatraca się w miłości do przystojnego dworzanina Roberta Dudleya, ciągle czytamy o tych samych rozterkach miłosnych, zabawach w kotka i myszkę, przez wiele lat to samo, ciągle powtarzane na kilkuset stronach. Chce i nie chce być jego żoną, zmienia zdanie, obraża się, wykłóca z radą, chodzi nadąsana, żongluje swoją ręką w nieskończoność. Ciekawiła mnie fikcyjna postać tajemniczego aktora, Phillipa Sieroty, który ciągle kłamie i ukrywa swoją przeszłość, jednak i tutaj z żalem muszę przyznać, że jego kreacja z czasem robi się nijaka. Z kolei Elżbieta zdaje się być wybuchową, humorzastą pannicą, jest w niej samotność i uczucie niezrozumienia przez radę i otoczenie, ale jakoś to ginie w całości. ,,Chcecie mnie ująć w ramy, które znacie. A ja jestem inna." Mam zastrzeżenia także co do stylu powieści: język bohaterów jest bardzo współczesny, często wręcz rynsztokowy- co utrudnia znalezienie się w klimacie dawnych czasów, ich zachowanie też raczej odbiega od dworskich zwyczajów. Reasumując, książka Magdaleny Niedźwiedzkiej jako powieść historyczna wypada moim zdaniem blado, została niepotrzebnie aż tak rozbudowana i niepotrzebnie aż tak unowocześniona w stylu i kreacji bohaterów. Jak dla mnie w większości rozczarowuje, choć owszem, kilka wątków, postaci i momentów było interesujących.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czasy elżbietańskie w głowach czytelników powszechnie utrwalone zostały, jako Złoty Wiek w historii Anglii. Okres panowanie Elżbiety I Tudor to przede wszystkim niezwykłe lata szybko rozwijającej się gospodarki i nieustannego rozkwitu handlu. To również złoty wiek kulturalny państwa, w którym zaczęły wybijać się znane jednostki. Anglia stała się wówczas bezsprzeczną stolicą kultury światowej. W latach panowanie Elżbiety, Anglia zyskała również miano potęgi morskiej, podporządkowującej sobie inne europejskie państwa. Do dziś może dziwić, dlaczego w czasach, gdy świat rządzony był twardą męską ręką, o roli Anglii, jako potęgi ówczesnego świata, zadecydowała kobieta? W swojej debiutanckiej, ponad 900-stronicowej powieści, Magdala Niedźwiedzka dokonuje próby odtworzenia czasów panowania Elżbiety I Tudor. Próby o tyle skutecznej, ilustrującej bowiem nie tylko wierne tło historyczne, co przede wszystkim przedstawiającej rozterki, uczucia i bolączki targające najbardziej niezwykłą postacią tamtego okresu - królową Elżbietą I Tudor. O czasach panowania Tudorów czytałam parokrotnie. Uwielbiam zresztą zagłębiać się w klimatyczne, dobrze oddające realia ówczesnego świata powieści historyczne. Nic więc dziwnego, że w sposób szczególny traktuję pióro Philippy Gregory - brytyjskiej powieściopisarki, która stworzyła kilka cykli traktujących o historii Anglii. Autorka stała się dla mnie niekwestionowaną ikoną, swoistym wyznacznikiem dyktującym standardy powieści historycznej. Z pewną dozą niepewności sięgnęłam więc po najnowszą propozycję Wydawnictwa Prószyński i S-ka zatytułowaną ,,Królewska heretyczka". Jednakże moje początkowe obawy, z każdą kolejną stroną, stopniowo się ulatniały, ustępując miejsce zainteresowaniu i czystej radości płynącej z lektury powieści. Autorka w swojej książce, z pełnym oddaniem historycznych faktów, przedstawia pierwsze dziesięciolecie panowania Elżbiety I. Czytelnik poznaje portret kobiety nie tylko niezwykle inteligentnej, zdecydowanej, obdarzonej silnym charakterem, co przede wszystkim samotnej, pragnącej bliskości i zaufania drugiego człowieka. Jednak w królewskim, bezwzględnym świecie intryg, nie ma miejsca na chwile słabości. Przekraczając mury zamku należy spodziewać się salonowych plotek, bezwzględnych manipulacji, krwawych walk o władzę a nawet morderstw, które wspólnie, wcale w nie mniejszym stopniu, oddziałują na czytelnika, manipulując jego wyobraźnią, wywołując nieraz dreszcz niepewności czy strachu. Magdala Niedźwiedzka, choć w mocno obszerny sposób zarysowuje sferę polityczną, dotyczącą metod rządzenia państwem czy sposobów zawierania ówczesnych traktatów pokojowych, to dużo uwagi poświęca również na sportretowanie relacji królowej z jej kochankiem - przystojnym Robertem Dudleyem, który w oczach królewskich doradców, nie był osobą godną ręki Elżbiety I Tudor. Autorka ,,Królewskiej heretyczki" z pasją porównywalną do wspomnianej już w recenzji genialnej Philippy Gregory, kreśli portret królowej, nie mniej przekonujący, oddający bowiem pełnię jej wszystkich odcieni. I to nie tylko tych, przedstawiających Elżbietę, jako rządzącą twardą rękę królową, co przede wszystkim kobietę roznamiętnioną, obcującą w ukryciu z ukochanym mężczyzną. Na uwagę zasługuje również bardzo wierne, niemal drobiazgowe oddanie tła historycznego, ze szczególnym uwzględnieniem sfery społeczno-kulturowej, dotyczącej ówczesnego ubioru czy wystroju wnętrz, który w opozycji do brudu i nędzy wyłaniającego się z okolicznych wsi i prowincji, niesamowicie oddziaływał na wyobraźnię. Nieco mniejszy entuzjazm towarzyszył mi w chwili, gdy Magdala Niedźwiedzka postanowiła obdarzyć angielską królową bardziej współczesnym charakterem - niewyparzonym językiem, gotowym zakląć w chwilach złości, zapominając jakby przy tym zupełnie o ówczesnych manierach i dworskiej etykiecie. Podsumowując, ,,Królewska heretyczka" to nie tylko bardzo udany debiut polskiej autorki, to przede wszystkim bowiem wiernie odtworzona, wciągająca, niesamowita powieść historyczna, która z dumą prezentować się będzie w biblioteczce obok takiego nazwiska, jak uwielbiania przeze mnie Philippa Gregory. Gorąco polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"W Wenecji po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że nie liczy się prawda, tylko odpowiednio droga maska, za którą się chowasz." Ponad dziewięćset stron interesującej przygody czytelniczej, wypełnionej tłem i postaciami historycznymi, zainspirowanej rządami ostatniej z rodziny Tudorów, niezwykłej królowej Elżbiety I. Powieść gwarantująca przyjemne i wciągające zaczytanie, napisana ze smykałką i umiejętnością angażowania czytelnika w intrygującą fabułę. Dynamiczna akcja, wiele zaskakujących perspektyw, płynnie przeplatające się wątki, świetnie oddane sylwetki bohaterów, a także komplementarność uwarunkowań kulturowych, religijnych, społecznych i politycznych. Ciekawe przedstawienie biograficznych wątków, atrakcyjne przywołanie klimatu i nastroju elżbietańskiej epoki, w tym obrazu Londynu ówczesnych czasów. Jeszcze nie miałam okazji poznać w takiej odsłonie, w ten sposób zachowującej się i wyrażającej Królowej-Dziewicy. Autorka kreatywnie i pomysłowo wykorzystała pewne przesłania zawarte w dostępnych źródłach historycznych, interesująco wplotła w fabułę wiele istotnych informacji. W powieści sporo się dzieje, przeważa wątek obyczajowy, różne obrazy silnego uczucia łączącego Elżbietę I Wielką, córkę Henryka VIII i Anny Boleyn, a lorda Roberta Dudleya, niekwestionowanego faworyta i kochanka królowej. Równocześnie zagłębiamy się w dworskie spiski, intrygi, misterne plany, manipulacje, walki o wpływy, bogactwa i władzę. Nieustanne budowanie stronnictw, szukanie sprzymierzeńców i sojuszników. Nie brakuje morderstw, oskarżeń, szpiegów i wszechobecnej plotki, perfidnie wykorzystywanej jako narzędzie niszczenia i dezinformacji. Sprawnie budowane napięcie, niemało dreszczyków emocji, niepewności i obawy o przebieg zdarzeń. W powieści przewija się niezwykle ciekawa postać Philipa Sieroty, mocno tajemnicza, walcząca z demonami przeszłości, wciąż poszukująca własnej tożsamości, podlegająca pewnej przemianie, na nowo ustalająca życiowe priorytety, a co najważniejsze, mająca bezpośredni wpływ na życie królowej. I to dominujące uczucie, że choć wszystko dzieje się w szesnastym wieku, to jakże wiele ze sposobów zachowania, utartych nawyków, przyjętej hierarchii wartości, ukrytych pragnień i intensywnych marzeń, silnie przypomina nam charakter i sposób bycia ludzi osadzonych we współczesnych czasach. Elżbieta Tudor, niesamowita postać w dziejach Anglii i Irlandii, obdarzona wyjątkowo silnym charakterem, przedstawiona została w pełnej wyrazistości, przekonująco, z wadami i zaletami, ciekawym bagażem życiowych doświadczeń. Widzimy jej postać z mocno kobiecej strony, pragnącej bliskości, głębszych więzi i zrozumienia. Aspekt niespełnionej miłości, przyjaźni, aprobaty, uznania i potwierdzenia własnej wartości. Równocześnie spoglądamy na tryb rządzenia, uprawianie polityki krajowej i zagranicznej, przyjmowanie pokojowych i wojennych rozwiązań. Potrzeba niezwykłej mądrości, odwagi i determinacji, aby działać wbrew powszechnemu sprzeciwowi odnośnie aspiracji kobiet do edukacji, możliwości samorealizacji, panowania w pojedynkę. Naciski ze strony doradców i ambasadorów na odpowiednie zamążpójście monarchini, podarowanie królestwu legalnego następcy tronu, oddanie sterów rządu niby bardziej ku temu przygotowanemu mężczyźnie. Mnóstwo w tym samotności, niezrozumienia, alienacji, ciągłego zagrożenia, cierpienia, bólu, bezwzględnego narzucania woli, decyzji i sposobu życia. bookendorfina.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czytywałam biografie królowej Elżbiety II, jenak było to moje pierwsze spotkanie z królową Elżbietą II z rodu Tudorów.  Niezwykle ciekawe dzieje ukazane w współczesnym spojrzeniu. Świetna

(Kliknij aby rozwinąć opinię)