Iluzja grzechu
Aleksandra Marinina

Katia, pogodna staruszka zostaje zamordowana w swoim domu, jednak żadne kosztowności nie zostały skradzione. To dla Nastii Kamieńskiej przesłanka, że to nie rabunek był motywem tego przestępstwa, a co innego- a to jest bardziej interesujące... Okazuje się, że ofiara mogła znać czyjeś sekrety... W toku fabuły poznajemy pewną dziewczynę, Irę, której rodzina ma za sobą tragiczną przeszłość, która rzutuje na jej obecne życie, jej młodsze rodzeństwo jej w szpitalu, a ona sama chce zarobić jak najwięcej pieniędzy, ma takie marzenie. Ogólnie kryminał w sumie przypadł mi do gustu, nie licząc jednak kilku aspektów: po pierwsze mało jest śledztwa, mało Kamieńskiej (chociaż ukazana została jej upartość, wszystko, by uratować zagrożone życie, w tym sprawdzać wszystko, aż do końca). Po drugie wątek terrorystyczno- religijny był dla mnie po prostu nieciekawy i nudny. Można też zarzucić, że wątek medyczny był naciągany, szkoda, zaś, że jeszcze więcej nie było o tytułowej iluzji grzechu i pewnej idei. Może wynika to z tego, że czytelnik poznaje inne postacie, ich życie, przemyślenia, niż oczekiwałam. ,,Ale to nic, zapłaci. Za wszystko zapłaci." Kryminały Marininy (w tym i ,,Iluzja grzechu") są specyficzne, mają swój klimat- ukazanie obrazu Rosji lat 90-tych, mentalności ludzi, to wielowątkowe historie- zarówno dramaty zwykłych ludzi, jak i globalne aspekty; milicyjne śledztwo przy brakach kadrowych, z naciskiem na używanie logicznego myślenia. Warto poznać i przekonać się, czy przypadną do gustu. Chociaż ten tytuł, był na pewno słabszy w porównaniu do innych tej pisarki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zawiodłam się..., ale to nie jest wina książki, która jest naprawdę niezła. Po prostu widziałam już rosyjski film na motywach tej książki. Myślałam, że to powieść Marininy, której nie znam. W książkach Marininy nie ma spektakularnych wielkich akcji, wybuchów ani szpiegostwa rodem z książek o Bondzie. Jest cicha, czasem nieracjonalnie zachowująca się Anastazja Kamieńska i jej koledzy wywiadowcy z Pietrowki. Nastia jest analitykiem, nie lubi ruszać się z pracy czy z domu, ale nade wszystko ceni ludzkie życie, nieważne czy znanego akademika, czy niepełnosprawnej genialnej nastolatki.Dla uratowania czyjegoś życia i ona jest skłonna do poświęceń, czyli na przykład pracy w terenie. W książce są ukazane motywacje ludzkich zachowań, przemyślenia bohaterów. Bardzo podoba mi się postać Nastii, ale w tej książce ciekawa jest też postać Iry Tieriochiny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tym razem budując intrygę autorka mocno uruchomiła swoją wyobraźnię. Sam pomysł może nie był odkrywczy ( eksperymenty medyczne są dość częstym polem do popisu) ale wykonanie bardzo mi się podobało. A już najbardziej podobało mi się, że moja ulubienica Nastia Kamieńska jak zawsze drogą prób i błędów przejrzała przestępców. Po raz kolejny dobrze się bawiłam czytając książkę Pani Marininy. Niestety odejmuję plusika za bardzo dużą ilość literówek. Warto byłoby poświęcić większą uwagę korekcie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)