Grób w górach
Hans Rosenfeldt

Kolejna odsłona serii pisana przez duet dwóch Szwedów. Ponownie dobra i wciągająca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzecia część serii z Sebastianem w roli głównej podobała mi się najmniej. Przypadkowe odkrycie pochówku kilkorga osób w tym dzieci okazuje się sprawą o wiele bardziej skomplikowaną niż odnalezienie mordercy i zidentyfikowanie zwłok.Ekipa śledcza staje przed problemami, które musi rozwiązać współpracując z innymi służbami.To mniej kryminał a bardziej opis sytuacji społecznej i politycznej Szwecji zalanej falą uchodźców z krajów o innej wierze, kulturze i obyczajach. Na tym tle pokazana skala tolerancji społeczeństwa, przyzwolenie władz na różne "niedociągnięcia" i kłopoty, które są udziałem nowo przybyłych. Bergaman prowadząc niechciane śledztwo przeżywa kolejne problemy osobiste, Dla mnie to następna pozycja na liście przeczytanych lektur, która mówi o tym jak trudno być obywatelem obcego kraju oraz, że tolerancja i sprawiedliwość społeczna to często słowa a nie fakty.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna powieść z cyklu o Sebastianie Bergmanie. Dwie przyjaciółki podczas wędrówki po górach dokonują makabrycznego odkrycia-masowego grobu w górach. Na miejscu pojawia się Krajowy Wydział Zabójstw, lecz zidentyfikowanie ciał nie jest takie proste. W sprawie pojawia się wiele niejasności, które jeszcze bardziej komplikują sprawę. W tym samym czasie telewizyjny dziennikarz śledczy bada sprawę zaginięcia dwoje ludzi z Afganistanu, o których dowiedział się od żony jednego z nich. Dochodzi do szokujących wniosków, w których zamieszana jest szwedzka policja. Panowie Hjorth i Rosenfeld ponownie wykonali dobrą robotę i chętnie przeczytam ich kolejną część.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Najmniej podobała mi się ta historia,chociaż porusz ciekawy wątek, aklimatyzacji człowieka innej kultury w szwedzkim społeczeństwie, które uchodzi za bardzo tolerancyjna, a także w czasach, gdy kultura islamu kojarzy nam się z Państwem Islamskim a nie z bogatą duchowością i historią.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rozczarowanie i świadomość, że ta książka w ogóle nie powinna być napisana. Po poprzednich częściach, które szalenie mi się podobały, nie mogłam się doczekać, żeby przeczytać trzecią z cyklu o Sebastianie Bergmanie. Zawiodłam się okrutnie. To nie jest kryminał, to momentami jakaś łzawa historia, w której Bergman przestał być denerwującym draniem, a stał się podstarzałym tatuśkiem, bez charakteru, bez ikry. Nie ma tu tak fantastycznego zagłębiania się w psychikę ludzką, z jakimi mieliśmy do czynienia w ,,Ciemnych sekretach" czy w ,,Uczniu". Przytoczę kilka zdań z powieści, które dobiły mnie i doprowadziły do tego, iż mam nadzieję, że panowie Hjorth i Rosenfeldt zakończyli już swój cykl o Bergmanie: ,,My spała na lewym boku. Cienka strużka śliny spływała jej z kącika ust na poduszkę. Nawet to wydało się Billy'emu słodkie." .... tekst w stylu taniego harlequina. Historia masowego grobu w górach nie wciąga, zupełnie nie trzyma w napięciu. Działania policji są jakby z boku, autorzy zdecydowanie bardziej skupili się na związkach emocjonalnych pomiędzy poszczególnymi bohaterami. Sebastian nie robi profilu sprawcy, za to przez pół książki przeżywa każde spotkanie z córką. Książkę w pewnym momencie czytałam już nie z zainteresowania, tylko siłą woli. Szkoda, bo panowie mieli ogromny potencjał, który pokazali w poprzednich powieściach. Zdecydowanie odradzam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo dobra końcówka trylogii, fabuła nie zawiodła, polecam (również jako osobną pozycję, niekoniecznie jako element trylogii)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cóż się tutaj zadziało, jak to się skończyło... Ja teraz na gwałt potrzebuję kolejnego tomu.

 

Sebastian znów stanął na wysokości zadania, jego społeczne dysfunkcje stoją na wysokim poziomie. Knuje, wymyśla, a wszystko w ogromnym przekonaniu, że jest ideałem, no lubię człowieka.

 

Ten duet autorów idealnie się skomponował z moim gustem czytelniczym. Serwują mi pakiet od którego mam problem się oderwać. Płynny styl, nieprzewidywalność, piekielne intrygi a do tego to co tygryski lubią najbardziej czyli mord. A co za tym idzie? Śledztwo!!!

Czuję z tą serią ogromną miętę.

 

Tym razem afera zatoczyła ogromne kręgi. Mam wrażenie, że było jak do tej pory najbardziej tajemniczo, intrygująco. W końcu dobra zagadka to murowany sukces. Tutaj szare komórki miały nad czym pracować i to pełną parą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Szwedzi, którzy prawie nic nie produkują, oprócz poprawności politycznej i płytkich opinii".

 

Oto trzecia już odsłona tragikomedii, w której główną rolę odgrywa Sebastian Bergman, policyjny psycholog, specjalista od seryjnych zabójców i...jego harem. No dobra, niech będzie, że i jego związki z kobietami, chociaż to i tak niecała prawda, bo o jakich związkach, w ogóle mowa?

 

Bergman jest po prostu seksoholikiem i tyle. Tyle tylko, że tym razem jeden socjopata trafił na inną wcale nie gorszą socjopatkę, a może nawet psychopatkę o imieniu Ellinor. Paniusia nieźle namiesza w życiu Sebastiana, ale należy mu się, jak nie wiem co, bo on za to miesza w życiu innych kobiet, między innymi, wsadza nos w życie swojej dorosłej córki i wierzcie lub nie, w życiu nie chciałabym mieć takiego świrniętego tatuśka.

 

Niestety, od początku tego pana nie polubiłam i teraz nie lubię go jeszcze bardziej. Zresztą wszyscy tam są jacyś dziwni, w tej grupie dochodzeniowej Torkela, na czele z nim samym. Niby tacy specjaliści w swoich dziedzinach, a ich życie prywatne (niemal każdego z nich) to jakaś totalna katastrofa. 

 

Śledztwo, mimo że w końcu jakoś tam się kończy i wyjaśnia, to jednocześnie jest jakby na drugim miejscu, ustępując całkowicie pola prywacie, a sam Bergman, to już w ogóle w tym tomie jest zupełnie nie potrzebny, jeśli chodzi dochodzenie.

 

Oczywiście, jest też mowa o poważnych sprawach takich jak terroryzm, przestępczość gospodarcza, czy imigracja, z którą Szwecja coraz gorzej sobie radzi. Jak również wtrącanie takich i podobnych zdań, jak ten cytat na początku mojej opinii, świadczących o tym co autorzy myślą o swoich rodakach i swoim kraju. Jednak to wszystko jest jakby mimochodem, "ważniejsze" są perypetie Ursuli, chcenia Vanji i kobiety Sebastiana. 

 

Jednak mimo wszystko, czyta się to wyjątkowo dobrze i płynnie, mimo tego, że nie lubię tych postaci, to jednak jeszcze nie doszłam do etapu, kiedy bym pomyślała, nie, nie chcę już tego czytać. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)