Dziewczyna z porcelany
Agnieszka Olejnik

Mam dla Was propozycję książki, która skradnie Wasze serca. To idealna książka dla fanów literatury obyczajowej.

Student Michał lubi dobrze zabawić się i unika zobowiązań. Pewnego dnia odbiera telefon, który zmienia wszystko w jego życiu. Rodzinna tragedia sprawia, że beztroski chłopak musi stać się odpowiedzialnym mężczyzną. Wraca w rodzinne strony, aby zaopiekować się młodszym bratem. Poznaje sąsiadkę Zuzannę, która chce mu pomóc.
Co wyniknie z ich relacji?

"Dziewczyna z porcelany" to niezwykle wciągająca i wzruszająca historia miłosna o beztroskim chłopaku, który musi natychmiast dorosnąć. Poznajemy Michała, który musi porzucić dotychczasowe życie jakie prowadził w dużym mieście i przenosi się w rodzinne strony. Na początku bardzo mnie irytował. Obserwujemy jak jego życie wywraca się do góry nogami poprzez tragedię rodzinną. Michał dostanie bolesną lekcję życia i to go zmieni. Z zapartym tchem obserwowałam jego przemianę.
To historia, która pokazuje, że do prawdziwej miłości trzeba dojrzeć, bo czasami ktoś nas nie zainteresuje na początku znajomości, a potem może stać się naszą miłością.
Autorka dostarczyła mi mnóstwo emocji i doprowadziła do łez. Uwielbiam czytać takie mądre i wartościowe powieści. Ta zmusza do refleksji i zastanowienia się nad tym , co w życiu jest najważniejsze.
Lekki styl autorki nie pozwala oderwać się od tej książki ani przez chwilę. Przeczytałam w błyskawicznym tempie.
Czekam na kolejne powieści autorki.

Polecam z całego serca!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dziewczyna z porcelany to jedna z pięciu książek Agnieszki Olejnik. Została wydana przez wydawnictwo Czwarta Strona w 2015 roku. Autorka kryminału i książek dla dzieci postanowiła napisać coś z pogranicza romansu i literatury obyczajowej. To moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki. Nigdy wcześniej nie słyszałam o jakimkolwiek utworze pani Olejnik, a po Dziewczynę z porcelany sięgnęłam zupełnie przypadkowo. Nie miałam pojęcia, czego mogę się spodziewać po tej historii. Michał studiuje informatykę, pracuje jako grafik komputerowy, model i fotograf. Ma dziewczynę o imieniu Paula, wiedzie spokojne, beztroskie życie, bez większych zobowiązań. Do czasu. W jednej chwili spadają na niego wszystkie obowiązki: prowadzenie domu i opieka nad młodszym bratem, z którym do tej pory nie miał zbyt dużego kontaktu. Może jedynie liczyć na pomoc sąsiadki -- Zuzanny, która uczy języka rosyjskiego w pobliskiej szkole. Pytanie tylko, czy Michał poradzi sobie ze studiami, pracą, bratem i miłosnymi zawirowaniami? Czy uda mu się przełamać niechęć do Tomka i zastąpić w jakimś stopniu rodziców? Jaką rolę odegra w jego życiu nauczycielka? W książce mamy do czynienia z trzema głównymi wątkami. Jednym z nich jest opieka Michała nad małym Tomkiem i zacieśnianie więzi między rodzeństwem. Malec jest niezwykle uroczym, ale i mądrym chłopcem. Rozczuliłby każdego czytelnika. Na drugi, ale równie ważny plan, wysunęły się relacje Zuzanny i Michała, które z każdą kolejną stroną stawały się coraz bardziej skomplikowane. Z każdej sytuacji da się znaleźć jakieś wyjście i podobnie było w tym przypadku, trzeba tylko tego chcieć. Nie jest to jednak opowieść, gdzie wszystko jest usłane różami. Trzeci wątek dotyczy samej postaci Michała, która okazuje się być bardziej złożona niż na początku się to wydaje. Jest bohaterem, w którym dokonuje się przemiana. Przez całą książkę możemy obserwować zachodzące zmiany w zachowaniu młodego mężczyzny. Sami bohaterowie wykreowani przez Agnieszkę Olejnik są niezwykle interesujący. Żadne z nich nie jest idealną postacią, mają wady i zalety, a to jest bardzo cenione w książkach, ponieważ od żadnego z bohaterów nie wieje nudą, zawsze potrafią czymś zaskoczyć czytelnika i sprawić, że utwór staje się przyjemniejszy do czytania. Autorka nie przesadziła również z kreacją poszczególnych bohaterów w drugą stronę: nikt nie jest męczennikiem, nikt nie jest ofiarą. To ludzie z krwi i kości. Podobno miłość uskrzydla, jednak nie w tym przypadku. Miłość, którą pokazała nam autorka, jest uczuciem niezwykle trudnym, a przede wszystkim obcym dla głównego bohatera. Przebojowy jak dotąd mężczyzna, musi sam sobie odpowiedzieć na jedno z ważniejszych pytań: czy warto walczyć o coś, co nie powinno mieć racji bytu? Dziewczyna z porcelany to opowieść o wybaczaniu bliskim, ale także o pogodzeniu się z własnym losem, akceptacją swoich wad i pokochaniu na nowo. To także utwór, w którym widać dokładnie, jak ważne są relacje między bliskimi. Tajemnice z przeszłości nie są niczym dobrym, ale nie do końca można je uznać za coś złego. Autorka napisała książkę, którą chce się czytać, czytać i czytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Autorka na przykładzie Michała i Zuzanny pokazuje, że miłość to nie taka prosta sprawa, jak naprawdę niewiele potrzeba, by stracić czyjeś zaufanie i jak wiele potrafi zniszczyć zazdrość i duma. Autorka porusza relacje międzyludzkie, z całą gamą emocji i uczuć, a także problem choroby, śmierci, zdrady, macierzyństwa, zmian, wyborów, samotności we dwoje (dziwne prawda? tak, samotnym można być także we dwoje). "Dziewczyna z porcelany" jest opowieścią o miłości, ale nie o miłości sielankowej. Ta miłość wymaga od bohaterów dojrzałości. Bo czy z chwilą, gdy kończymy osiemnaście lat stajemy się dorośli? Otóż nie, autorka pokazuje, że dorosłość tę zdobywamy wraz z życiowym doświadczeniem i mądrością. Tak więc to książka głównie o dojrzewaniu. O dojrzewaniu do prawdziwego uczucia, jakim jest miłość, do przyjaźni, dorosłego życia i związanych z nim trudnych decyzji, a także do szczęścia i umiejętnością cieszenia się nim. To opowieść realna, prawdziwa, bolesna, refleksyjna, która może przydarzyć się w prawdziwym życiu. Bardzo podobała mi się narracja pisana z punktu mężczyzny. Agnieszka Olejnik pisze lekko, bez zbędnego patosu, wydumania. Bardzo podobała mi się też okładka, i tytułowa dziewczyna na niej, która wydaje się być subtelna, delikatna, tajemnicza, piękna. Agnieszka Olejnik urzekła mnie trafnością spostrzeżeń, oryginalną treścią i ciekawie skonstruowanymi postaciami. Obok tej książki nie sposób przejść obojętnie. Zmusza do refleksji i pozostawia po sobie ślad na dłużej. Jeśli szukacie opowieści o życiowych relacjach międzyludzkich, a przy tym pięknie napisanej o miłości - ta książka będzie strzałem w 10!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Na jednym ze zdjęć, zrobionym z oddalenia, Zuzanna wyglądała jak jasna figurka na pomoście. Podniosła sukienkę, opalała sobie nogi. Przypomniałem sobie słowa - moje i ojca - że przypomina laleczkę z porcelany." Głównym bohaterem powieści jest Michał, który jest na przedostatnim roku studiów magisterskich. Młody, przystojny, czerpie z życia pełnymi garściami, dorabia sobie w modelingu oraz jako fotograf i grafik komputerowy, w zasadzie niczego mu nie brak i niczym nie musi się przejmować. Wiedzie dosyć intensywne życie intymne, wszystkie swoje związki traktuje jako układ bez zobowiązań, po prostu dobra zabawa i chwila przyjemności. Nie utrzymuje bliższych kontaktów z rodzicami oraz czteroletnim bratem. Od czasu do czasu zjawia się na prowincji, jednak zamyka się w swoim pokoju i pracuje przy komputerze. Pewnego dnia będąc w mieszkaniu swojej kochanki otrzymuje telefon od ciotki. Helena ma dla niego złe wiadomości - rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Michał zostaje postawiony przed trudnym zadaniem, bo musi podjąć opiekę nad czteroletnim bratem, przeprowadzić się do domu rodziców, zrezygnować z hulaszczego trybu życia, skończyć studia, znaleźć pracę, spłacić kredyt hipoteczny, który podjęli jego rodzice - krótko mówiąc jego sytuacja życiowa zmieni się diametralnie. Z pomocą przychodzi mu Zuzanna, sąsiadka, która jest nauczycielką języka rosyjskiego, rozwódka, której los nie oszczędzał. Trzy razy poroniła, a że bardzo pragnęła mieć dzieci, to tym większa była jej strata, dlatego zaczęła opiekować się Tomkiem - młodszym bratem Michała. Z czasem Zuzannę i Michała połączyła miłość, jednak sielanka nie trwała długo, bowiem okazało się, ze Zuzia w przeszłości była również kochanką jego ojca. Jednak nic nie jest czarne lub białe... ,,Mały zasnął rekordowo szybko. Miał wypieki. Czułem coś, czego nie dane mi było przeżywać nigdy w życiu. Niepokój o kogoś, kto jest pod moją opieką. Odpowiedzialność. Wielką czułość. Bezradność. Chciało mi się beczeć. Wiedziałem, że to niemęskie, ale chciałem się wtulić w białą szyję Zuzanny i płakać. Wiedziałam też, że tego nie zrobię." Autorka umiejętnie skomplikowała życie Michała, Zuzanny i ich bliskich. Czy młodzi dojdą do konsensusu? Czy ułożą sobie wspólnie życie? Czy Michał wybaczy Zuzi, że ukryła przed nim to, że była kochanką jego ojca? Jakie tajemnice rodzinne odkryje Michał? Jestem pod wielkim wrażeniem tej lektury. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, bowiem początek powieści nie zapowiadał, iż będzie to tak niesamowita i niebanalna przygoda. Autorka posiada lekkie pióro i stosuje plastyczne opisy, które powodują, że od tekstu trudno jest się oderwać. Dodatkowym atutem powieści są perfekcyjnie nakreślone postaci, a ich charaktery są doskonale wyczuwalne. ,,Za górami, za lasami, nad jeziorem na skraj lasu mieszkał sobie pewien indiański chłopak. Był jeszcze dosyć smarkaty, niewiele wiedział o życiu i o sobie samym. A już zupełnie nic nie wiedział o miłości. Pewnego dnia znalazł figurkę cudnej urody. Była to laleczka z białej porcelany. Miała ognistorude włosy, a oczy niebieskie jak toń jeziora. W białej dłoni trzymała serduszko. Chłopak zakochał się w figurce. Ale ponieważ nie wiedział nic o miłości, nie obchodził się z nią wystarczająco ostrożnie. Serduszko, które laleczka miała w ręce, pękło. Ułamało się." Z reguły nie zwracam na to uwagi (lub nie aż tak wielkiej) jednak w tym przypadku oprawa graficzna zasługuje na oddzielny akapit, ponieważ książka jest pięknie wydana, posiada twardą okładkę, satynową w dotyku, natomiast tytuł i autor są zapisane uwypukloną czcionką, również minimalistyczny obraz kobiety na błękitnym tle przyciąga wzrok. Książka jest lekka, posiada kremowe kartki, a czcionka jest dosyć duża. Miałam już styczność z książkami Wydawnictwa Czwarta Strona i przyznaję, że wyróżniają się one na tle innych wydawnictw, tak było i tym razem. Książka z pewnością niesie wiele przesłań, że podstawą w szczęśliwym związku jest miłość, zaufanie, wybaczanie, a przede wszystkim szczery dialog. Publikacja przedstawia kilka rodzajów miłości - romantycznej, braterskiej, a także rodzicielskiej i tej utraconej. Ukazuje jak w jednej sekundzie może zmienić się dotychczasowe życie. Jak tracąc jedno, można zyskać drugie. Wcześniej nie miałam przyjemności czytać książek Agnieszki Olejnik, po przeczytaniu ,,Dziewczyny z porcelany", wiem, że to się zmieni i nadrobię zaległości, ponieważ książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Publikacja jest szalenie interesująca, wciąga czytelnika praktycznie od samego początku. Lekturę czyta się szybko i przyjemnie. Jest to książka ciepła, emocjonalna i z pewnością daje do myślenia. Polecam ją osobom, które są zainteresowane dobą lekturą, a także zwolennikom twórczości pisarki. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Życie Michała płynie spokojnie i beztrosko. Studia, praca modela i zarazem fotografa, niezobowiązujący związek z jedną kobietą, przygodny seks z fotografowanymi modelkami... Całe to życie pryska jak bańka mydlana, kiedy rodzice chłopaka giną w wypadku samochodowym, a on musi otoczyć opieką kilkuletniego braciszka. Michał wraca do rodzinnego domu i usiłuje jakoś wszystko zorganizować. Nie jest łatwo, ale może liczyć na pomoc Zuzanny, sąsiadki i opiekunki małego Tomka. Zuzanna jest nauczycielką, rozwódką i bardzo tajemniczą kobietą. Między nią a Michałem nawiązuje się sympatia, pojawia się wzajemna fascynacja, aż w końcu kiełkuje uczucie. Szybko okazuje się jednak, że to nie wystarczy, by zbudować trwały i solidny związek, szczególnie że na przeszkodzie przyszłości staje czasem przeszłość... Mówi się, że miłość nie zna wieku, ale czy rzeczywiście? Jak wiele w damsko-męskich relacjach zależy od ludzkiej dojrzałości i spojrzenia na pewne sprawy? Jak niewiele trzeba, by utracić czyjeś zaufanie i jak wiele potrafi zniszczyć zazdrość i duma? Odpowiedzi na te i inne życiowe pytania zostały ukryte na kartach powieści Agnieszki Olejnik. Dziewczyna z porcelany kusi subtelnym i delikatnym tytułem, zachwyca prostą a zarazem kobiecą okładką, ale kryje w sobie historię, którą można by określić jednym krótkim stwierdzeniem: samo życie! Powieść Agnieszki Olejnik to plątanina skomplikowanych ludzkich scenariuszy, które układają się w zawiłe losy bohaterów i ich bliskich. Każdy scenariusz pociąga za sobą konsekwencje i decyzje, jakie wywrą wpływ na życie Michała i Zuzanny. Wydarzenia, które mogłyby stanowić tło barwnej i emocjonującej telenoweli, zostały wpisane w szarą prozę polskiego życia. Codzienne problemy, śmierć, choroba, zdrada. Czytelnik odkrywa je stopniowo, choć nietrudno domyślić się, co przyniesie ciąg dalszy opowieści. Nie to jest jednak najważniejsze. Na pierwszy plan wysuwają się relacje międzyludzkie, cała gama uczuć i emocji, nie zawsze pozytywnych. Sprawiają one, że powieść czyta się z zapartym tchem, pragnąc poznać pobudki i kolejne posunięcia bohaterów. Dziewczyna z porcelany jest na swój sposób opowieścią o miłości, ale jest to miłość pozbawiona lukru, doprawiona goryczą i wymagającą. Czego wymaga? Dojrzałości. Mądrego spojrzenia na otaczający nas świat i to, co niesie los. Powieść Agnieszki Olejnik udowadnia, że z chwilą ukończenia osiemnastego roku życia wcale nie stajemy się dorośli. Dorosłość zdobywamy wraz z życiowym doświadczeniem i mądrością, a to jak szybko nam się to uda, w dużym stopniu zależy od nas samych. Napisana prostym i przystępnym językiem książka, która opowiada o miłości, ale ani odrobinę nie jest romansem. Historia opowiedziana męskim głosem, który momentami przybiera ton obrażonego, impulsywnego chłopczyka. Realna, prawdziwa, momentami bolesna, momentami zagmatwana, świetna i dla relaksu i dla refleksji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czas tak szybko leci, że byłam pewna, że poprzednią książkę Pani Agnieszki Olejnik czytałam w zeszłym roku, a tu wielkie zdziwienie, bo to było dwa lata temu. Powieści obyczajowe to dla mnie odskocznia od thrillerów i kryminałów, w których na co dzień się zaczytuje. Czytanie tylko jednego gatunku bywa nudne i męczące.   "Bywają takie dni. Człowiek ma wrażenie, że wszystko się spieprzyło i na całym świecie nie zostało już nic dobrego".    Michał jest studentem i dorabia jako fotograf. Lekkoduch i bawidamek podchodzi do życia na luzie. Dom rodzinny traktuje jak hotel. Jeden telefon zmienia wszystko. Od teraz Michał musi przewartościować swoje życie i zmienić priorytety. Z dnia na dzień z "Piotrusia Pana" musi się zmienić w kogoś, kto weźmie odpowiedzialność za drugą osobę. Teraz w obliczu tragedii przychodzi czas na smutną refleksję. Michał tak naprawdę nie znał swoich rodziców, żył osobno i nic o nich nie wiedział. W głowie układa wspomnienia i fakty i dochodzi do wniosku, że w jego rodzinie przed laty musiało coś się wydarzyć i od tej pory wszystko się zmieniło. Przed oczami jawi mu się obraz smutnych rodziców, domyśla się, że byli ze sobą nieszczęśliwi. Nie zna tylko powodu takiego stanu. W życiu są sprawy, do których trzeba dorosnąć. Michał znajduje sprzymierzeńca w rudowłosej sąsiadce Zuzannie. Dzięki niej Michał staje się mężczyzną. Czy pomimo tego, co przeszedł i o czym się dowiedział, będzie umiał zaufać i pokochać?   "Dziewczyna z porcelany" to świetna powieść obyczajowa. Pieniądze to nie wszystko. Co z tego, że ktoś ma forsy jak lodu, kupuje dzieciom, czego tylko dusza zapragnie, ale zapomina o tym, że dziecku jest potrzebna uwaga, miłość i czas. Jeżeli nie okażemy dzieciom uczuć, to one w życiu dorosłym  nie będą umiały nikogo pokochać. Jeżeli w domu rodzinnym nie zaznamy miłości, to w późniejszym życiu nie będziemy umieli sobie z nią poradzić. Jeżeli cierpi serce, to cierpi również dusza.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książkę zakwalifikowałabym do kategorii typowe romansidło. Główni bohaterowie zakochują się w sobie praktycznie od pierwszego wejrzenia. Jednak sytuacje rodzinne Michała sprawiają, że chłopak nie może wybaczyć Zuzie zdarzeń z przeszłości. Po przeanalizowaniu wszystkich swoich spraw jednak chce z nią być i o nią walczyć jednak jest już za późno. O względy bohaterki walczy Grzegorz i wydaje się, że to on jest zwycięzcą w tym pojedynku. Ale Michał nie powiedział jeszcze ostatniego słowa...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Magiczna opowieść o sile miłości, odkrywaniu jej piękna i dorastaniu do niej. Opowieść o przemianach: beztroski w odpowiedzialność, egoizmu w chęć działania dla innych, opekuńczość, braku szacunku, pyszałkowatości w pokorę. Niejednoznaczność głównych bohaterów dodaje uroku historii zawartej w tej książce. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kobieta potrzebuje mężczyzny, nie chłopca… Światem Michała rządzą pieniądze i piękne kobiety. Rozchwytywany fotograf, przebojowy student informatyki i model. Jeden telefon sprawia, że Michał musi natychmiast dojrzeć: porzucić swoje dotychczasowe, studenckie życie, wyprowadzić się z dużego miasta i przenieść w rodzinne strony, by zaopiekować się młodszym bratem. Zuzanna, nauczycielka języka rosyjskiego i rozwódka, jest sąsiadką Michała i opiekunką jego młodszego brata. Kompletnie nie pasuje do jego wyobrażenia atrakcyjnej kobiety. Z czasem jednak chłopak zaczyna dostrzegać jej niezwykłe włosy oraz porcelanową cerę. Zuzanna zaczyna go fascynować. Okazuje się jednak, że samo uczucie nie wystarczy, aby zbudować trwałą relację.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Agnieszka Olejnik to jedna z poczytniejszych, rodzimych autorek. Ma już na swoim literackim koncie kilkanaście powieści. Dzisiaj chcę przybliżyć Wam jeden z odrobinę starszych tytułów autorki, a jest nim wydana w roku 2015 nakładem Wydawnictwa Czwarta Strona powieść „Dziewczyna z porcelany”.

Pisarka ukazała w niej losy Michała, młodego, jak dotąd żyjącego beztrosko studenta, który po tragicznej śmierci rodziców musi o 180o zmienić swoje dotychczasowe życie i zająć się 4-letnim bratem.

Początki tego przymusowego zmierzenia się z opieką, 24/7, nad kilkulatkiem, którego do tej pory widywał właściwie okazjonalnie są dla obu stron niezwykle trudne. Z pomocą młodemu mężczyźnie przychodzi Zuzanna, kobieta jest sąsiadką Michała i wielokrotnie zdarzało się jej wcześniej opiekować małym Tomkiem, co jednoznacznie pokazuje wyraźnie widoczna między nimi zażyłość.

Autorka w snutej przez siebie opowieści ukazuje ważność i siłę relacji międzyludzkich, a na przykładzie Michała śledzimy stopniowy proces transformacji lekkoducha w dojrzałego, odpowiedzialnego i świadomego siebie mężczyznę.

Nieco zawiłe miejscami perypetie bohaterów mają moim zdaniem na celu unaocznienie czytelnikom, iż wiele życiowych sytuacji i wynikających z ich różnorakich okoliczności wyborów, jakich na co dzień dokonujemy nie sposób oceniać poprzez pryzmat czarno - białego schematu, gdyż zazwyczaj nasza egzystencja pełna jest wieloznaczności.

Postać Zuzanny jest dla mnie natomiast uosobieniem tęsknoty za rodziną i macierzyństwem. Jest ona również odzwierciedleniem tego, że każdy z nas szuka bliskości i akceptacji, a jednocześnie posiadając swoją „ciemną stronę” obawia się niezrozumienia, krytyki, odrzucenia etc.

„Dziewczyna z porcelany” to ciepła i barwna opowieść o ludziach szukających własnego miejsca i życiowego azylu. O istocie i sile relacji międzyludzkich, które pozwalają przetrwać nawet największe życiowe burze oraz o tym, że dla miłości nic nigdy nie jest, nie było i nie będzie przeszkodą ku temu, by złączyć ze sobą ludzi pomimo różnicy wieku, czy wszelakich doświadczeń z przeszłości.

Polecam Wam gorąco tę ciepłą, wzruszającą i moim zdaniem budującą książkę.

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2018/05/trzeba-znalezc-osobe-z-ktora-ma-sie-o.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)