Dzieciństwo Jezusa
John Maxwell Coetzee

To opowieść pełna mistycyzmu i bogobojności. W trakcie lektury nie byłam pewna czy czytam biblię, opowieści Szeherezady czy może nowy wytwór Coehlo. A im dalej w las, tym było gorzej. Bardzo się zawiodłam, bo z Coetzee spotykałam się już nie raz i to z pozytywnym skutkiem. Tym razem? Nie potrafię ocenić dla kogo właściwie ta książka powstała. Fabuła jest co najmniej mierna, a żeby być bardziej dobitnym nudna. Bohaterowie wysoce irytujący, w wielu przypadkach głupi, a we wszystkich kwestiach kierują się (zupełnie dla mnie niezrozumiałymi) przekonaniami z pogranicza religii i choroby psychicznej. Do tego sceneria, która, niewystarczająco opisana, nie przeniosła mnie nigdzie. A ta historia w realiach XXI wiecznej Polski się zwyczajnie nie sprawdza.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Dzieciństwo Jezusa" to powieść, w której doszukiwać możemy się wiele porównań-nawiązań do życia biblijnego Jezusa. Życia przełożonego na czasy współczesne. Powieść Coetzee przedstawia nam losy Simona i Davida, niezwykłego chłopca, o ogromnym sercu, pragnącego zbawić-uleczyć wszystko i wszystkich. Urzekająca jest prostota myślenia Davida, nasuwająca nam refleksję, iż to własnie te najprostsze rozwiązania okazują się zwykle najlepsze. To również powieść o idei. O człowieku ideą ogarniętym. Simon staje się wręcz swoistym więźniem w wykreowanym przez siebie świecie. Wierzy w słuszność swych racjonalnych posunięć, mimo iż przekładają się one na smutek i gorycz w jego sercu. Oddaje chłopca obcej osobie, wierząc, że jako kobieta będzie dla niego najlepszym opiekunem-matką. Wszak tak powinno być... Zastawia tym samym na siebie "pułapkę tęsknoty". Poczynania nadopiekuńczej kobiety doprowadzają w końcu do sytuacji w której cała trójka bohaterów ucieka przed "złymi ludźmi" w poszukiwaniu lepszego świata... "Dzieciństwo Jezusa" to historia napisana prostym ,nie skomplikowanym językiem. Odnajdziemy w niej również wiele filozoficznych dysput i rozważań głównego bohatera na temat miłości, sensu życia, pracy. To lektura dla każdego kto chciałby choć przez chwilę przemyśleć, kontemplować swe życiowe wybory...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak na Coetzee: wyjątkowo mało dramatycznych scen i nikłe natężenie dawek przemocy, co akurat niezmiernie mnie ucieszyło (jako, że "Hańbę" na przykład mocno odchorowałam). Akcja toczy się spokojnie, dialogi pełne są filozoficzno-religijnych rozważań, podanych czytelnikowi w przystępny sposób, nad znaczeniem wielu pozornie zwyczajnych zdarzeń trzeba się zastanowić. Bardzo dobrze wspominam lekturę tej książki. Mało wstrząsów. Bardziej ku refleksji i poszukiwaniu tzw. "drugiego dna".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)