Dziadek do orzechów
E.T.A. HOFFMAN

Jest Wigilia. Siedmioletnia Klara i jej braciszek Fred czekają na świąteczne prezenty. Jak zawsze najwspanialszy dostaną od sędziego Droselmajera, zegarmistrza i wynalazcy, ich chrzestnego ojca; w tym roku jest to wspaniały zamek z poruszającymi się figurkami. Jednak dzieci wolą inne zabawki od mechanicznych cudów skonstruowanych przez sędziego, którymi nie można się tak po prostu bawić: Klara dostaje nowe lalki i śliczną sukienkę, Fred pułk ołowianych huzarów oraz konia na biegunach. Pod choinką jest jeszcze jeden prezent – dziadek do orzechów, w postaci małego człowieczka o dużej głowie i cienkich, krótkich nóżkach; włożenie do jego ust orzecha i pociągnięcie za drewniany płaszczyk powoduje rozłupanie skorupki. Figurka, mimo że brzydka, bardzo przypada do serca Klarze, jej więc zostaje oddana pod opiekę…

Myślę, że Dziadek do Orzechów jest znany wszystkim, szczególnie w okresie zimy, która kojarzona jest z orzechami i słynną ekranizacją dla dzieci właśnie o orzechowym Dziadku.
Mała figurka o dużej głowie, która rozłupuje orzechy, i która jest bohaterem powieści E.T.A. Hoffmann.

Zdecydowałam się przeczytać książkę i objąć ją swoim patronatem, ponieważ przywołuje moje wspaniałe wspomnienia z dzieciństwa oraz zachwyca mnie tak dobrze mi znaną opowieścią.
Doskonale pamiętam historię Klary, która przygarnęła tytułową postać pod swoje skrzydła. Dziewczynka, która ze swoim bratem otrzymała wspaniałe zabawki na święta, a jednak wzięła też Dziadka do Orzechów, który nie zachwycał swoim wyglądem i który zmienił w jej życiu wszystko, bowiem w Boże Narodzenie, w ten magiczny wieczór zabawki ożyły. Dokładnie tak, ożył Dziadek oraz mnóstwo innych zabawek i rozpoczęła się niesamowita podróż.

",,..Na te słowa król ryknął jak lew, machnąwszy przy tym berłem nad swą ukoronowaną głową ...."

Po raz kolejny miałam przyjemność odbyć niezwykłą podróż i przeżyć rewelacyjną przygodę z bohaterami powieści. Zostałam zabrana w ciepłą, świąteczną i magiczną podróż, która została przedstawiona w tak przyjemny sposób. Wspaniała była możliwość poczucia ponownie tego świątecznego klimatu, który idealnie pomaga poczuć magię świąt. Przypomniałam sobie dzieciństwo, podczas którego wyczekiwałam prezentów tak jak Klara i jej brat. Poczułam po raz kolejny radość, jaka dawana mi była poprzez nowe zabawki.

Historia przedstawiona w książce jest niesamowita. Miłość oraz przyjaźń zostały zobrazowany w tak niewinny i dziecinny sposób, idealny dla młodszych czytelników, ale jednocześnie budzący ciepłe uczucia u tych starszych odbiorców. Jest to opowieść o chwilach szczęścia, ale także o nieszczęściu jakie dosięgnęło Dziadka do Orzechów. Razem z Klarą i Dziadkiem możemy przenieść się do innego świata, odbywać niezwykłe przygody i bawić się jak nigdy dotąd.

Powieści, którą napisał E.T.A. Hoffmann jest historią, którą powinno poznać każde dziecko, a także dorosły. Jest w niej ogrom fantazji, pobudza mnóstwo uczuć, wywołuje nieoczekiwane reakcje i z całą pewnością zapada w pamięć. Przeczytanie tej książki jest niesamowitą i niezapomnianą podróżą do świata marzeń, oderwaniem od rzeczywistości, nadaniem zabawkom nowego znaczenia.

Na uznanie zasługuje również szata graficzna, która zachwyci nie tylko tych najmłodszych czytelników, ale także poruszy serce dorosłych. Ilustracje zamieszczone wewnątrz książki, a także oprawa są niezwykłe i idealnie uzupełniają tę wspaniałą historię.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zacznijmy od tego, że książka została wydana solidnie i bardzo czytelnie. Minimalizm, który przebija przez kolejne stronice przekłada się niewątpliwie na jakość czytania i szybkość:) Okładka kolorowa, nawet bardzo i równie bardzo świąteczna, zdecydowanie dobrze prezentuje się na dziecięcym - i nie tylko dziecięcym - regale:)   Co w środku?           Na pierwszy rzut oka podział na rozdziały i szerokie marginesy okalające tekst. Do tego mnóstwo rysunków - utrzymanych w takim kostiumowym stylu vintage - detaliczne i oddające klimat książki. Autor wykreował konkretnych bohaterów z konkretnymi rolami im przydzielonymi. Nie ma tu zbędnych informacji, ani postaci. Wszystko jest akuratne i wyjaśnione w taki sposób, aby młody czytelnik bez problemu mógł przebrnąć przez treść. "Występują" tu więc dzieci: Klara i jej brat Fred, ich rodzice - przedstawieni jako radca i radczyni, ojciec chrzestny - sędzia Droselmajer i postaci związane z królestwem zabawek lub występujące w opowieściach Droselmajera, m.in. tytułowy Dziadek do orzechów.      Czas akcji to wigilia. Czytelnik wraz z dziećmi oczekuje na prezenty. Jest ich całe mnóstwo,a  wśród podarunków dziadek do orzechów, którym najbardziej zainteresowała się niezwykle wrażliwa Klara. To jej pod opiekę ojciec chrzestny przydzielił dziadka do orzechów. Jak się później okazało, wraz z tym konkretnym darem dziewczynka otrzymała wiele przygód i emocjonalnych doznań. Były one tak niesamowite i dziwne, że nikt nie chciał jej uwierzyć w to co przeżyła. Nie chcę tu wiele zdradzić, ale czytając, analogicznie pomyślałam o "Alicji w Krainie Czarów", trochę może o "Opowieściach z Narnii" - pewnie ze względu na motyw wejścia do szafy:)        Dzieje się tu wiele, akcja prze do przodu i nabiera odpowiedniego tempa. Jest dużo opowieści, są nazwy i imiona do zapamiętania. Wszystko jednak w sposób odpowiednio dobrany do umysłu młodego odbiorcy, więc nie ma się co przerażać:) 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

O twórczości E.T.A. Hoffmanna krążą wręcz legendy, które opiewają w samych superlatywach jego dzieła. Dziadek do orzechów jest moim pierwszym spotkaniem z owym autorem, bo - choć wiele o jego kreatywnym piórze słyszałam - nigdy wcześniej nie miałam szansy zapoznać się z żadnym jego tekstem. Prawdę mówiąc - przed lekturą byłam pewna,  że Dziadek... jest przeznaczony głównie dla młodych czytelników. Teraz uważam inaczej - Dziadek do Orzechów zafascynuje nie tylko dziecko, ale i niejednego dorosłego!    Historia już od pierwszych stron oczarowuje poetyckością i zwyczajnością przeplataną elementami iście fantastycznymi. Nie ma się czemu dziwić - święta są w końcu magicznym czasem, a to w trakcie ich trwania rozgrywa się akcja powieści. E.T.A. Hoffmann zachwyca barwnym, kwiecistym językiem, który jest miodem dla duszy dorosłego czytelnika, a jednocześnie okazuje się przystępny dla dziecka - mój ośmioletni siostrzeniec nie miał problemu z odbiorem treści. Myślę. że nawet te - nieco nietypowe w powieści dziecięcej zabiegi - bardzo mu się spodobały, podobnie jak bohaterowie, przede wszystkim dzieci w rówieśniczym wieku i ożywione zabawki oraz wydarzenia nieprawdopodobne, które niezwykle oddziałały na jego wyobraźnię (po lekturze młody wolał usiąść do swoich zabawek i tworzyć własne historie, komputer olał). Ja natomiast odnajdywałam w Dziadku do Orzechów inne smakowitości - ucztę słowa, nawiązania do tradycji. historii oraz ogromną dozę mądrości, zmuszających do refleksji i wywołujących kalejdoskop emocji.   Zrozumieliście zapewne, drodzy Czytelnicy. że Dziadek do Orzechów już teraz. zanim ożył naprawdę, poznał dobroć Klary i że dlatego tylko nie chciał przyjąć od panny Elizy ślicznej, błyszczącej wstążki, gdyż całym sercem skłaniał się ku innej. Wierny, poczciwy Dziadek do Orzechów wolał, żeby zdobiła go skromna wstążeczka Klary.   E.T.A. Hoffmann porusza m.in. temat nieoceniania po wyglądzie, przedstawiając go na przykładzie tego, co dzieci kochają najbardziej - zabawek. Wystarczy choćby spojrzeć na Dziadka do Orzechów, który urodą nie grzeszy, ale serce ma piękne i honorowe lub lalki - na pierwszy rzut oka skupione głównie na swojej urodzie, a jednak gotowe do poświęceń. Bardzo podobała mi się kreacja bohaterów w tej książce, również dzieci - poczciwej Klary i jej brata, Freda, który potrafił być nie lada okrutny. W Dziadku... nie ma jedynie białych charakterów, autor prezentuje wiele ludzko-nieludzkich zachowań, a we wszystkich zachowuje dbałość o równowagę, podtrzymywaną przez pobocznych, szarych bohaterów, porywającą akcję i dzieje przeszłości...    - Oddałem Dziadka do Orzechów pod opiekę Klary, a ponieważ widzę, że potrzebuje teraz jej pomocy, więc może z nim robić, co jej się podoba, i nikomu wtrącać się do niej nie wolno! Poza tym dziwi mnie bardzo, że Fred wymaga dalszych usług od kogoś, kto zachorował na służbie. Jako dobry żołnierz, powinien wiedzieć, że rannych nigdy nie wciela się do szeregu.    Dziadek do Orzechów to piękna, świąteczna baśń o tym, że najważniejsze jest to, co mamy w sobie, jacy jesteśmy dla drugiej osoby. To historia szacunku, waleczności i dobra, które - jak to w opowieściach dla dzieci bywa - zawsze zostaje sowicie nagrodzone. Wzrusza i bawi, a bezpośrednie zwroty autora do czytelnika angażują jeszcze bardziej w treść. Zjawiskowe wydanie Wydawnictwa MG, pełne urokliwych ilustracji, dodaje całości cudownego klimatu, bajeczności i dodatkowej nierealności - w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Polecam serdecznie, powieść idealna na święta, cudowny prezent.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zbliżają się święta, więc warto w tym czasie już czytać świąteczne powieści i oto jedna z moich propozycji! Jest Wigilia. Klara i Fred czekają na prezenty, które ma im przynieść ich ojciec chrzestny. Gdy już dzieci odpakowały swoje prezenty, pod choinką została jeszcze jedna paczka. W środku był dziadek do orzechów o wielkiej głowie i cienkich, krótkich nóżkach. Mimo swej brzydoty bardzo spodobał się małej Klarze, więc jej zostaje on powierzony pod opiekę. Tylko jaka jest prawdziwa historia dziadka do orzechów?

  Zawsze lubiłam dziadki do orzechów. Były dla mnie zabawne a zarazem unikalne. Dlatego tak chętnie sięgnęłam po tę powieść. No i muszę powiedzieć, że zostałam miło zaskoczona. Historia jest króciutka, bo nie ma nawet 200 stron. Czyta się to bardzo szybko, ponieważ w środku są jeszcze śliczne obrazki. Styl jest lekki, przyjemny i jeżeli każdy klasyk był tak pisany, bo chętniej bym po nie sięgała :D Bardzo zainteresowała mnie historia dziadka do orzechów i legenda, która się z nim wiąże. Czytałam książkę z zapartym tchem i chciałam wiedzieć tylko, co będzie dalej.    Bohaterów nie ma tu dużo i nie chce za bardzo o nich opowiadać by nie psuć Wam zabawy, ale powiem, że ja w wieku Klary byłam bardzo podobna :D Fred bardzo mnie śmieszył, a chrzestny trochę przerażał.   W książce jest z całą pewnością zachowany świąteczny klimat. Na święta to idealna pozycja, która doda jeszcze tego uroku. Krótka, miła i przyjemna. Moim zdaniem warto się z nią zapoznać,  a poza tym jest prześlicznie wydana i pięknie prezentuje się na półce :D

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zbliża się czas Wigilii i Bożego Narodzenia, pieczenia słodkich pierniczków, lasek cukrowych, ubierania pachnącej choinki i prezentów. Pod choinką nie może zabraknąć książek i wspaniałych opowieści w nich zawartych. Na ten grudniowy czas polecam opowiadanie Ernsta Theodora Amadeusa Hoffmanna ,,Dziadek do orzechów" które po raz pierwszy ukazało się w 1816 roku.

Wieczór wigilijny. Siedmioletnia Klara i jej braciszek Fred czekają niecierpliwie na prezenty. Najwspanialsze podarunki otrzymują zawsze od sędziego Droselmajera, który ma jedno oko przesłonięte wielkim czarnym plastrem i nosi kunsztownie wykonaną perukę ze szkła, by ukryć łysinę. Choć ojciec chrzestny nie prezentował się zbyt pięknie, to był niezwykłym człowiekiem, bo umiał naprawiać zegary i konstruować nowe, piękne przedmioty. Dzieci zawsze dostawały od niego oryginalne podarunki, ale nie cieszyły się nimi zbyt długo, gdyż rodzice zabierali je na przechowanie. Maluchy nie miały zbyt wielkiej uciechy z tych zabawek, bo nie mogły się nimi bawić swobodnie. Zabawki od rodziców mogły zatrzymywać na zawsze i bawić się nimi do woli. Podczas Wigilii Klara otrzymuje śliczną sukienkę z kolorowymi wstążeczkami i laleczki, a Fred konia na biegunach i pułk huzarów, o którym marzył. Od ojca chrzestnego dzieci dostają wspaniały zamek z lustrzanymi szybami i złotymi wieżami, w którym spacerują mali panowie w kapeluszach z piórkami oraz panie w sukniach z długimi trenami. W osobnej sali tańczą dzieci w takt muzyki dzwonków, a z okna wychyla się pan w szmaragdowym płaszczu i macha ręką. Dzieci początkowo zachwycone zamkiem po chwili powracają do zabawy zabawkami od rodziców. ,,Fred podbiegł do stołu z podarunkami i kazał swojemu szwadronowi kłusować tam i z powrotem na srebrnych rumakach, powiewać chorągwiami, atakować i strzelać, ile dusza zapragnie." Klara znajduje jeszcze jeden podarunek, Dziadka do Orzechów, którego dostaje pod opiekę. Zabawka choć brzydka bardzo wzrusza dziewczynkę i wkrótce za jej sprawą Klara przenosi się do fantastycznego świata, w którym zabawki ożywają.

,,Dziadek do orzechów" to opowiadanie dla dzieci, ale dorośli za jego sprawą też chętnie przeniosą się do świata dzieciństwa i powspominają zabawy lalkami czy żołnierzykami. Język jest prosty i nadal zrozumiały choć autor napisał to opowiadanie w XIX wieku. Wydarzenia realne przeplatają się z fantastycznymi, baśniowymi i często trzeba się zastanawiać, czy to jawa, czy sen. Przygody Klary w słodkiej krainie i Pałacu Marcepanowym otoczone są jakby czarodziejską melodią, która wiruje wokół, jak płatki śniegu i otula wszystko białym puchem. Przepiękna opowieść na zimowy czas, polecam:)

https://magiawkazdymdniu.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Baśń z najmłodszych lat ukazuje siłę dziecięcej wyobraźni i brak zaufania dorosłych do tego, co mówią dzieci. Jakoś w tych starych utworach bardzo mi się w oczy rzucają różnice w traktowaniu dzieci dawniej i dziś (chociaż i dzisiaj nie jest idealnie, ale sporo się zmieniło).

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna książka.Opowieść o księciu zaklętym w drewnianego dziadka do łupania orzechów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Klasyka, po którą w końcu sięgnęłam i żałuję, że nie zorbiłam tego wcześniej. Ciekawa baśń, która spodoba się dzieciom i dorosłym. Książka idealna na święta :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wigilia to piękny, rodzinny czas. Dla dzieci ma dodatkowe plusy- prezenty. Klara i jej brat Fred nie mogą się doczekać rozpakowywania kolorowych pudełek, szczególnie tych, które otrzymają od ojca chrzestnego, sędziego Droselmajera. Mężczyzna zawsze daje im coś stworzonego własnoręcznie, a są to rzeczy nadzwyczaj kunsztownie wykonane. Ich piękno sprawia, że dzieci cieszą się nimi przez chwilę, a później rodzice zamykają podarki w specjalnej szafce; wiedzą, że dzieci mogłyby szybko zniszczyć tak kunsztowne zabawki. W tym roku pod choinką znajduje się jeszcze jeden prezent- dziadek do orzechów, który od razu trafia w opiekuńcze ręce Klary. W wyniku pewnych okoliczności jednak zabawka zostaje uszkodzona, tak więc siedmioletnia dziewczynka od tej chwili sprawuje opiekę nad brzydką figurką.

W nocy jednak dzieje się coś niepokojącego; z każdego kąta na świat wychylają noski ciekawskie myszy, żądne zabawek i słodyczy należących do dzieci. Ukochane lalki Klary wpadają w popłoch, a dzielne do tej pory żołnierzyki Freda wycofują się przed ogromem wroga. Tylko kontuzjowany dziadek do orzechów staje w obronie swojej małej pani...

Historie tego typu mają w sobie coś z magii. I nie chodzi mi w tym momencie o fantastyczną fabułę, lecz o coś specyficznego, co tkwi w danej historii. Dziadek do orzechów w pięknej, nowej odsłonie pozwolił mi na kolejną podróż do czasów, gdy świat zdawał się być bardziej kolorowy.

To piękna, pełna uroku opowieść o zabawce, w której na skutek klątwy krył się młody mężczyzna. To historia o dobru, mającym złamać rzucony urok. Poniekąd to idylliczna bajka, a poniekąd opowieść o czystym sercu, waleczności, honorze. Ciężko ją sklasyfikować, bowiem jestem już starsza niż wtedy, gdy czytałam ją po raz pierwszy. Teraz traktuję ją jako fantastyczną opowieść o tym, jak dobrym ludziom gotowym na poświęcenia w imię czyjegoś szczęścia, przytrafiają się same dobre rzeczy. Jak wiemy, w życiu realnym niestety tak nie jest. Może to właśnie dlatego ta pozycja przyniosła mi swego rodzaju... pocieszenie? Otuchę? Na pewno oderwała mnie chwilowo od szarej codzienności, a to już duży plus. W końcu między innymi tego wymagam od literatury- zapomnienia.

Zapewne wiele osób zna od dawna tę historię. Obecnie dzięki wydawnictwu MG możemy cieszyć się jej nową odsłoną w przepięknej, twardej okładce. W środku zaś czekają na nas ilustracje. To istny rarytas i prawdziwe szczęście mola książkowego do posiadania tej lektury na swojej półce.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

http://zycieipasje.net/2021/11/patronat-medialny-dziadek-do-orzechow-e-t-a-hoffmann-recenzja-patronacka/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Dziadka do Orzechów” E.T.A. Hoffmanna można lubić, bądź też nienawidzić. Pewne jest jedno: fakt, iż należy on do światowej klasyki literatury dziecięcej sprawia i z tego też powodu po prostu wypada go znać. Z uwagi na wydanie zaś stanowić może piękny prezent dla dziecka.

O książce piszę na swoim blogu. Zapraszam :)
http://magicznyswiatksiazki.pl/dziadek-do-orzechow-e-t-a-hoffmann/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)