Dotyk Ciemności
Karen Chance

Opinia 25
" [...] Szukając ocalenia, Cassie zmuszona jest zwrócić się o pomoc do Senatu wampirów.  [...] musi współpracować z jednym z ich najpotężniejszych członków, niebezpiecznie uwodzicielskim wampirem mistrzem.  Na granicy światów rodzi się pożądanie. Dotyk ciemności przeraża, ale i budzi uśpioną namiętność...  Czy śmiertelniczka może zaufać wampirowi? [...] "                 Po przeczytaniu takich fragmentów opisu książki, znajdujących się na okładce, byłam pewna, że Dotyk ciemności Karen Chance będzie niemalże parafrazą Zmierzchu Stephenie Meyer. I o ile uważam, że druga pozycja jest warta poznania, nie przepadam za powieściami będącymi pustym naśladownictwem utworu innego autora. Na szczęście po lekturze książki jestem pewna, że jedynym aspektem łączącym te dwie historie było występowanie wampirów i nawet ewentualny wątek romansowy diametralnie się różnił.              Przede wszystkim książka Karen Chance obfituje w wiele gatunków magicznych postaci. Oczywiście występują w niej wampiry, stylizowane na dumną, izolującą się grupę społeczną, aż za bardzo zadufaną w sobie i zwykle nie do zniesienia. Wilkołaki również przedstawiają się dość szablonowo, jednakże magowie, to już zupełnie inna sprawa. Zostałam bardzo mile zaskoczona opisem jednego z nich: maga - wojownika, który w głównej mierze opierał swoje działania na różnorakiej broni, przechodzącej od trucizn, przez broń białą aż po granaty. W ogóle czarodziejska frakcja zdawała raczej unikać opierania na magii, rytuały i zaklęcia służyły przede wszystkim do przygotowywania odpowiednich przedmiotów lub walki przeciwko innym władającym mocą. Takie osłabienie istot będących w stanie czarować było, w moim odczuciu, świetnym zabiegiem, pozwalającym uniknąć dysproporcji siły pomiędzy magami, a pozostałymi grupami nieludzi.                       Generalnie można przyznać, że na zbyt małą ilość gatunków myślących, czytelnik nie może narzekać. W Dotyku ciemności, oprócz istot wymienionych powyżej, może spotkać się z pragnącymi zemsty czarownicami, małymi, zirytowanymi, przypominającymi dzwoneczka wróżkami czy... satyrami. Satyrami będącymi fizycznym ucieleśnieniem słowa satyr i psychicznym dla wyrazu satyriasis, czyli męskiemu odpowiednikowi określenia nimfomanii. O ile z samym pomysłem spotkałam się po raz pierwszy, czyli automatycznie został zaliczony do akcentów pozytywnych, nie jestem pewna czy uznałabym go za ogromny plus.

             Jednakże nie ważne, czy postać była satyrem, wróżką, czarownicą, magiem czy wampirem, nie wierzyła w istnienie duchów. Ta ironia zawarta w zaprzeczeniu istnienia ech przeszłości przez istoty uważane za legendy, była chyba jednym z najlepszych pomysłów autorki i wywołała u mnie szczery uśmiech. Podobnie jak jeden z przedstawicieli tej przezroczystej grupy - Billy Joe oraz idea posiadnia bardzo ograniczonej możliwości oddziaływania na rzeczywistość przez duchy, które aby zrobić coś spektakularnego, (czyli zyskać na parę minut możliwości mniej więcej przeciętnego człowieka), przez dłuższy czas oszczędzały energię, by potem zaatakować całą grupą.               Niestety znalazło się też trochę mniej udanych wątków, między innymi wybranie na stanowisko właściwie posła magów, osoby, która nie kontroluje złości i praktycznie bez powodu rzuca się na mającego przewagę liczebną wroga; główny cel każdego z wampirów - to znaczy rozdziewiczenie głównej bohaterki albo brak oddziaływania w teraźniejszości ewidentnych zmian wydarzeń z przeszłości. Czyli zabiegów złych, równoważonych przez dobór ciekawych zdarzeń, na przykład: bardzo intrygujące użycie nekrologu jako ostrzeżenia, przezabawny żart odnośnie braku dziewictwa jako warunku koniecznego na zostanie nową Pytią, czy ucieczka Cassandry Palmer na końcu powieści.               Podsumowując, Dotyk ciemności nie jest ani wybitnie dobrą, ani wybitnie złą powieścią mającą swoje lepsze i słabsze momenty, mimo wszystko okazującą się być wartą przeczytania i polecaną przeze mnie jako lekka lektura na jeden wieczór, szczególnie dla wielbicieli urban fantasy. Jako zachętę mogę dodać, że mimo pewnych wad, powieść zaciekawiła mnie na tyle, by sięgnąć po kolejną część.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cassie ma naprawdę przechlapane w życiu. Dar porozumiewania się z duchami to jedno (kolejna "Zaklinaczka Dusz") ale wychowywanie się na wampirskim dworze plus fakt, że wampir-mafioso po raz kolejny próbuje ją uśmiercić nie napawa optymizmem. Trzeba też nadmienić, że wizje, które nawiedzają dziewczynę są tak koszmarne, że normalny człowiek nie mógłby spać. Decydując się na pomoc Senatu Wampirów, panna Palmer zostaje zmuszona do współpracy z jego wielkim Mistrzem, ale czy tylko taką cenę będzie musiała zapłacić za ich wątpliwą opiekę? Plusem tej książki jest to, że autorka zręcznie wtopiła w tło postacie wampirów, magów, wiedźm, duchów i innych magicznych stworzeń. Sama postać Cassie też nie należy do laleczek Barbie, które płaczą nad złamanym paznokciem. Minusem - natłok wydarzeń może przeszkadzać w szybkim kojarzeniu faktów, ale za to język jest w pełni zrozumiały i ani trochę wyszukany.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie urzekła mnie ta książka. Z trudem dobrnęłam do ostatniej strony. Akcja nieco mdła, w pewnym momencie pogubiłam się kto jest po stronie Cassie a kto przeciwko niej. Kolejna książka fantasy z odrobiną erotyzmu. Pojawiają się historyczne postaci tj. Rasputin, Henryk IVX i inne znane osoby. Cassie wbrew własnej woli zostaje Pytią, przestaje być zwykłą wieszczką. A osoby podające się za przyjaciół okazują się wrgogami.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)