Długie lato w Magnolii
Grażyna Jeromin-Gałuszka

Moje pierwsze chwile z lekturą - przyznaję szczerze - były ogromnym rozczarowaniem. Początkowe sześćdziesiąt stron to był czas stracony, kiedy to - co rzadko mi się zdarza - po prostu zasypiałam w trakcie czytania i budził mnie... trzask zamykającej się książki. Z całą stanowczością uważam, że pierwsza setka mogłaby spokojnie być skompresowana, ponieważ ogromnie nudziło mnie powtarzanie historii bohaterów, które znałam już z tomu pierwszego. Dodatkowo nie działo się zupełnie nic, co zainteresowałoby mnie i wciągnęło w przeżywanie wydarzeń. Ale przetrwałam początek, jakoś go przemęczyłam... Dlaczego? Liczyłam na rozkręcenie się akcji i fenomenalne zakończenie (jak w tomie pierwszym). Czy było warto? Wielokrotnie pisałam, że są polskie autorki które mogłabym określić w krótki, ale charakterystyczny sposób: Witkiewicz to mistrzyni pozytywnych finałów Lingas-Łoniewska - dilerka emocji, Mirek jest od ciepłych historii. A jak określiłabym Jeromin-Gałuszkę? Maestro zaskakujących zakończeń. Nie sądzę, by ktokolwiek mógł przypuszczać na początku czy nawet w środku powieści, co przygotowała nam autorka. Owszem, są kontynuowane losy bohaterów, pojawia się kilka zaskoczeń w sprawie Luizy i Rudolfa czy małżeństwa Marleny... Owszem, ojciec obecnego komendanta wciąż drąży sprawę zaginionej córki Lenki, która zresztą mocno mnie wciągnęła, bo przejęłam się losem dwulatki. Tylko czy jestem usatysfakcjonowana jej rozwiązaniem...? Jednak największy hit był nie do odgadnięcia! Nie zdradzę czego dotyczył, ani kogo... Pozostawię Was ze świadomością, że po prostu trzeba sięgnąć po "Magnolię" a potem po "Długie lato w Magnolii", by przekonać się o słuszności mojego określenia autorki mianem maestra zaskakujących zakończeń. Nie spodziewałam się, że ta historia do tego zmierza, bowiem nic tego nie zapowiadało. Dziś nie będzie podsumowania, wszystko już ujęłam powyżej. Polecam! całość recenzji: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2016/04/grazyna-jeromin-gauszka-dugie-lato-w.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kontynuacja losów bohaterów "Magnolii". tym razem do pensjonatu zjeżdża autor kryminałów Maurycy Murawski. Każdego dnia wędruje po okolicach próbując znaleźć bodziec do napisania kolejnej powieści. Wokół niego trwa życie proste, pełne barwnych opowieści, przyjaźni, miłości. Jego przyjazd doprowadzi do rozwiązania kryminalnej zagadki sprzed lat. O dziwo ta część przypadła mi bardziej do gustu i bardziej mnie wciągnęła.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Magnolia to dobrze znany czytelnikom pensjonat położony w malowniczej części Bieszczad, z silnymi kobietami i ich skomplikowanymi relacjami, błądzącymi, szukającymi szczęścia, walczącymi z przeciwnościami losu, ale pomimo wszystko wspierającymi się, oddanymi sobie i tajemniczym mężczyźnie, który pewnego dnia staje na progu ich otwartego domu. Autor poczytnych kryminałów, udaje się ponownie w miejsce gdzie przed laty sfotografował pewny stary dom z mężczyzną w tle, zdjęcie to zostało umieszczone na okładce jego książki, jak się później okazuje ma kluczowe znaczenie w wyjaśnieniu tajemniczej sprawy zabójstwa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

I znów trafiliśmy do Magnolii. Nic dziwnego, to miejsce hipnotyzuje i przyciąga, nawet jeśli jest tylko fikcją literacką. A bohaterowie, choć żyją jedynie na kartach powieści, są niekiedy bardziej realni od spotykanych na co dzień ludzi. Po raz kolejny będziemy więc przeżywać małe wzloty i wielkie upadki z Cześką, Marleną, Doris, Olgą, Tuśką oraz... Małgośką, która od niedawna pomaga w obsłudze gości w Magnolii. Życie toczy się dalej w tej małej bieszczadzkiej wsi prawie po staremu. Prawie nic się tu nie zmieniło, rzeklibyśmy najchętniej. Prawie, bowiem tym razem do Bieszczad jedziemy wraz z Maurycym Murawskim, niespełnionym pisarzem i niezwykle samotnym człowiekiem, który zasłynął głównie dzięki swojej pierwszej książce. Pragnie on odnaleźć uwiecznione przed laty na fotografii miejsce gdzieś na wzgórzu. To jest na razie jego jedyny cel. Życiowy cel. Zapowiada się zatem długie lato w Magnolii, na które zaprasza nas ponownie Grażyna Jeromin - Gałuszka. 

Tym razem jednak nie są to jedynie obyczajowe perypetie bohaterów, autorka bowiem wplotła do nich znacznie rozbudowany wątek kryminalny, który wymaga zderzenia teraźniejszości z przeszłością.
A to jak wiadomo nigdy nie jest proste... Bo co wspólnego ze sobą ma śmierć jakiejś Lenki i zniknięcie jej córki z dość osobliwym pszczelarzem spod słowackiej granicy? Co stało się z Natusią? Czy naprawdę została rozszarpana przez wilki? Czy w tę sprawę zamieszana jest para dentystów z Rzeszowa, która w tym czasie spędzała wakacje w okolicy? I wreszcie jaki związek z  tym wszystkim ma Maurycy? Pytań wymagających odpowiedzi jest wiele, więc czytelnik może i tym razem liczyć na frapującą historię z licznymi zwrotami akcji oraz zaskakującym, choć nie szczęśliwym,  zakończeniem.

Obok wątku kryminalnego prowadzony jest jeszcze przecież równolegle i niezależnie od siebie drugi wątek, który dotyczy perypetii głównych bohaterek. I tym razem będą one stawać przed licznymi problemami i wyzwaniami. Nie obędzie się bez kłótni, łez i smutku. Wątki te zmierzają do punktu kulminacyjnego, w którym się zazębią i połączą w jedną całość - tego czytelnik jest pewny od pierwszej strony i to sprawia, że nie może się on oderwać od lektury.

Pani Jeromin - Głuszka ma prawdziwy dar do tworzenia historii na pozór odrębnych i nic nieznaczących, które składają się na jej powieść i które w pewnym momencie łączą się z innymi i dają szerszy ogląd na daną sytuację, wyjaśniają jakieś wątpliwości czy też wprowadzają nowego bohatera, zupełnie niespodziewanego. Tu naprawdę potrzeba uważnej lektury, bowiem drobny szczegół, który czytelnik może pominąć podczas pośpiesznego czytania, staje się nagle najważniejszym elementem dalszej akcji. Autorka potrafi zaskakiwać i utrzymywać ciekawość czytelnika na wysokim poziomie. Pisząc, często posługuje się dowcipem, co  również uatrakcyjnia lekturę.

Jeśli więc chcecie znów spędzić trochę czasu z tymi sympatycznymi kobietami, a przy okazji zabawić się w detektywa i spróbować odkryć prawdę, zachęcam do ponownej podróży do Magnolii. Teraz także gwarantuję, że będzie to przyjemnie spędzony czas. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo mi się spodobała :) Lubię takie zaskakujące zakończenia, więc polecam każdemu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Super zaskakująca fabuła.Rzekomy pisarz trafiający do pensjonatu Magnolia w celach rekreacyjnych okazuje się mordercą.Naprawdę polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moją uwagę przyciągnęła okładka książki - tajemnicza i taka naturalna. Przyznam jednak, że początkowo ciężko było mi się w nią wciągnąć. Zaburzenie chronologii to coś, co wprowadza zaciekawienie a jednak mnie irytuje. W tej książce fragmenty opisujące wydarzenia na komisariacie początkowo są niezrozumiałe i chaotyczne. Całokształt jednak jest bardzo dobry. Styl autorki jest taki prawdziwy - to nie piękne, wzniosłe słowa tylko proste, zwyczajne trafiające do każdego z nas. Bohaterowie są barwni, zabawni i budzą sympatię czytelnika. W uroczą scenerię Bieszczad pełną sympatycznych bohaterów wpleciono wątek kryminalny dotyczący zbrodni sprzed 13 lat. Zagadkę udaje się rozwiązać, a to za sprawą człowieka, który jest winny innej zbrodni. Zakończenie - genialne i zupełnie się go nie spodziewałam. Za to brawa dla autorki :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Za sprawą Grażyny Jeromin-Gałuszki ponownie znajdujemy się w uroczym pensjonacie Magnolia w Bieszczadach. Główne bohaterki w mniejszym lub większym stopniu otrząsnęły się po niespodziewanej śmierci Filipa Spalskiego. Życie toczy się dalej, w pensjonacie pojawiają się przypadkowi turyści oraz stali bywalcy, jak mecenas Lorka. Do Magnolii trafia autor powieści kryminalnych Maurycy Murawski. Szuka miejsca, które przed laty sprawiło, że został pisarzem. Atmosfera panująca w pensjonacie sprawia, że zostaje tu dłużej niż planował. Kobiety Magnolii nadal sprzeczają się, ale w rezultacie nie mogą bez siebie żyć. Tuśka dalej zastępuje rodzeństwu matkę, bo ta jeszcze nie odzyskała chęci życia. W tej książce naprawdę dużo się dzieje. Po pierwsze zostają dokończone wątki z pierwszej części; po drugie mamy wątek kryminalny (zamordowanie przed trzynastu laty młodej Lenki i zniknięcie jej dwuletniej córeczki), który przez przypadek zostaje rozwiązany; po trzecie zaskakujące, przewrotne zakończenie akcji. Jednym słowem okazuje się, że Bieszczady to takie same miejsce, jak każde inne w Polsce. Tu też żyją ludzie, którzy mają swoje problemy, a życie wcale nie toczy się spokojnie i leniwie. Dopełnieniem treści jest styl autorki. Postacie, które wyszły spod jej pióra są naturalne, a rozmowy, które ze sobą prowadzą sprawiają, że czytelnik raz po raz wybucha śmiechem. Dzięki temu ma się wrażenie bezpośredniego uczestniczenia w wydarzeniach. "Długie lato w Magnolii" to powieść, która wciąga i uzależnia. Widać, że autorka miała pomysł na książkę, który w stu procentach zrealizowała. Rzadko zdarza mi się to mówić czy też pisać na temat kontynuacji losów bohaterów przez poszczególnych pisarzy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

I znowu zagubiona dusza ląduje w uroczym pensjonacie "Magnolia". Tym razem troszeczkę zabrakło uroku... kopia z kopii nie jest już taka dobra. Ale miło się czyta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)