Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak
Jacek Hugo-Bader

Jestem hmm... Powiedzmy kanapową miłośniczką gór. Rozumiem tych, którzy się na nie wspinają, ale sama zdecydowanie nie mam takiego zaparcia, by się za to zabrać. No, leń po prostu. Za to od jakiegoś czasu jak tylko mogę, pochłaniam książki i filmy o górach. Po prostu mnie to fascynuje - nie interesuje, a właśnie fascynuje. Po tym wstępie mogę stwierdzić - jeszcze żadna książka nie wywołała we mnie tylu przemyśleń, co ta. Śmierć dwóch wspinaczy. Wielka tragedia, zarówno dla rodzin, jak i dla środowiska. To zawsze jest tragedia. Ale niestety - nie pierwsza i nie ostatnia. Chyba każdy, kto idzie w góry, zwłaszcza te najwyższe, ma świadomość ryzyka. Po tym wypadku nagle wszyscy poczuli się w obowiązku wydać wyrok. Ci, którzy nie rozumieją tej pasji, ci bez doświadczenia i ludzie ze środowiska. Strasznie łatwo jest ferować wyroki, ale zastanawiam się (nie umiem sobie na to odpowiedzieć) czy ktokolwiek ma do tego prawo? Wierzę, że możliwa jest solidarność w górach, że można się wrócić, pomóc słabszemu, ale to, czy ma się na tyle siły, by to zrobić, może ocenić tylko ten, kto jest w tej sytuacji. Kto wypuścił w góry niedoświadczonego chłopaka z "kombinowanymi" rakami? Czyja to wina? Ale na Boga, czy najwyższe góry świata to miejsce do zdobywania doświadczenia? Kto szedł za szybko, kto za wolno, kto podjął złe decyzje? Nie wolno mi i nawet nie chcę określać, gdzie leży wina, ale jedna stara prawda wydaje mi się pasować do tej sytuacji - im kto głośniej krzyczy, tym mniej ma racji. Taki obraz wyłania mi się z książki i podobne wrażenie miałam już wcześniej, oglądając różne inne materiały dotyczące tragedii na Broad Peak. Cała ta atmosfera wykreowana przez różne osoby zdecydowanie zaszkodziła środowisku. Sama książka... Cóż, autor mistrzem pióra jeszcze nie jest, trochę potknięć zaliczył, podobnie jak redaktor i korektor, którzy przepuścili kilka baboli (a za "zanużanie" powinni odsiedzieć karnego jeża).

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jestem bardzo poruszona książką Hugo-Badera. Broad Peak zdobyty zimą przez Polaków był ogromnym sukcesem. Niestety sukces został okraszony śmiercią dwóch naszych himalaistów. Brat jednego z tych, którzy na zawsze zostali w Karakorum, postanawia odnaleźć ciała i pochować je. Jacek Hugo-Bader bierze udział w wyprawie. Próbuje pokazać czym jest wspinanie, miłość do gór, lojalność, partnerstwo. Rozmawia ze wszystkimi stronami wyprawy. Nie epatuje patosem, emocjami. Daje dość do głosu każdemu, kto się chce wypowiedzieć. Po zakończeniu książki nie umiem opowiedzieć się po żadnej ze stron, bo i po co. Podziwiam ludzi zdobywających kolejne szczyty, pokonujących kolejne granice, własne niedoskonałości. Książka jest jak to u Jacka Hugo-Badera bardzo dobrze napisana i pozostaje w nas na długo.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Swego czasu książka ta wzbudzała sporo kontrowersji, dlatego jakoś nieszczególnie mnie do niej ciągnęło. Teraz jednak postanowiłam dać jej szansę i nie żałuję. Od wielu lat interesuję się literaturą górską, ale ten reportaż uświadomił mi, że jednak paru rzeczy nie wiedziałam, choćby tego, ile mniej więcej osób zginęło do tej pory na ośmiotysięcznikach i co nagrywał na szczycie Tomasz Kowalski. Irytowała mnie jednak postawa samego autora trochę jak na mój gust zbyt zapatrzonego w sobie, niedelikatnego w zadawanych pytaniach, nachalnego, krytykującego każdego wokół. Momentami dziwiłam się wręcz, że jego rozmówcy byli w stanie to spokojnie znieść. A może taki powinien być dobry dziennikarz? Sama nie wiem, ale jakieś to wszystko było niesmaczne. Jednak reportaż uważam za bardzo dobry, widać dogłębne przestudiowanie przez Hugo-Badera tematu, który ukazał kompleksowo. Przedstawił dokładnie osoby dramatu, cały przebieg zdobywania szczytu, porozmawiał z rodzinami zmarłych i co najważniejsze - nie pisał tej książki za biurkiem w domu, ale pofatygował się z bliskimi ofiar do bazy pod Broad Peakiem. Szkoda tylko, że film tam nakręcony nie został dołączony do książki, zastanawiam się, co jest tego powodem. Z tego reportażu nie dowiemy się, kto jest winny tej tragedii, ale autor odsłania nam różne stanowiska poszczególnych osób i ocenę pozostawia czytelnikowi. Przyznam, że sama mam mętlik w głowie i do końca nie wiem, co o tym wszystkim sądzić. W moim odczuciu chyba na tej wyprawie zawinił po części każdy, ale oczywiście w różnym stopniu. Ta książka sprowokowała mnie do poszukiwania dalszych informacji o tych wydarzeniach i tak trafiłam na piękny, wzruszający film o Tomku Kowalskim. Polecam https://vimeo.com/75295301 Daje silnego kopa do tego, by korzystać z każdej chwili i coś zrobić ze swoim życiem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzy razy TAK dla Jacka Hugo-Badera!Jak dla mnie to świetna książka - z naprawdę wielu powodów. Po pierwsze - w tak trudnym i delikatnym (bo świeżym historycznie) temacie zdołał dać głos wielu osobom, dzięki czemu otrzymujemy wielowątkową i wielopłaszczyznową historię. Taką, jakie w życiu się po prostu zdarzają. Nie ma tu białych ani czarnych postaci, nie ma płaskiego moralizowania. JHB wiernie oddaje złożoność sytuacji, jaka wydarzyła się parę lat temu na szczycie Broad Peaku i tej, która trwa do dziś. Głos zyskują i ci, którzy przetrwali, i bliscy tych, którzy zginęli. A także wszyscy ci, co z taką łatwością kłapią jęzorem, choć nigdy nie wspięli się wyżej, niż na trzecie piętro. Książka pozwala nie tylko dowiedzieć się więcej o samej wyprawie, ale też umożliwia bliższe poznanie "bohaterów dramatu" i zrozumienie ich sprzecznych motywacji. Na szczęście, nikt nie próbuje nam wciskać na siłę żadnego osądu ani wartościowania. Każdy ma prawo stanąć po stronie tych, którzy są mu mentalnie bliżsi. Kawał dobrej roboty, Panie Jacku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dawno żadna książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. Ani się obejrzałam, już ją skończyłam, przeszukując internet pod kątem innych publikacji o górach oraz innych reportaży JHB. Najwyższa nota jest chyba jednak za przygodę. Jakkolwiek to nie zabrzmi, zazdroszczę możliwości wyruszenia w TAKĄ wyprawę. Bardzo cieszę się także z tego, że wreszcie mogłam uporządkować i poszerzyć wiedzę na temat ubiegłorocznej i tragicznej w skutkach wyprawy na Broad Peak. Nie chodzi tylko o to, co się stało – udało się, przynajmniej w teorii, poznać realia. Była to niezwykle emocjonalna lektura, podczas której wzruszałam się, złościłam i planowałam zdobywanie swoich szczytów. Sądzę też, że siłą tego reportażu jest autor, który z łatwością, humorem, sprytem, i wielką ciekawością podchodzi do swojego zadania. Zdaje się być obiektywny. Na tyle, ile można. Mogłabym przeczytać dwa razy dłuższą książkę i obejrzeć „Długi film o miłości”. Polecam rękami i nogami! ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tytuł „Długi film o miłości” świetnie oddaje te książkę. W końcu Jacek Hugo-Bader miał także zrobić film o tym tytule i na ten temat – może jeszcze się to uda. Sama książka zresztą jest bardzo plastyczna – zaczynając od poruszających zdjęć, na opisach kończąc. Ale najważniejsze jest tu słowo miłość – to ona jest najważniejszym motywem wszelkich działań ludzi, którzy pojawiają się w reportażu. Miłość do gór, miłość do bliskich, czasem też miłość do samego siebie. Wspaniała książka, która pokazuje, że nie należy nikogo oceniać, że trzeba starać się zrozumieć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wiele osób naiwnie sądzi, że “ludzie gór to zbiór pięknych dusz, dla których najważniejszy jest etos koleżeństwa, braterstwa nawet. Ale gdzie tam! Są podzieleni jak wszyscy Polacy”. Tak książka świadczy o tym dobitnie. Podział środowiska wspinaczkowego, przerost ambicji, wzajemne oskarżenia i niesnaski, (nie ustrzegł się również autor tej książki) miały pośredni wpływ na tragedię na Broad Peak w 2013 roku. Śmierć himalaistów to główna, ale nie jedyna tragedia. Zachowanie ludzi wobec tego wydarzenia jest równie wstrząsające: internetowy hejt kanapowych ekspertów, wysyp pseudo ekspertów, prywatne wendety uznanych himalaistów i wzajemne oskarżenia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Głośna książka, do której nie umiem dopisać opinii minutę po przeczytaniu. Muszę ją przemyśleć.. To już moja trzecia o Broad Peak 2013 roku... Wszystko to daje pełniejszą, ale czy jedyną słuszną perspektywę tamtych wydarzeń? Takiej nie ma! Dla każdej ze stron sprawy będzie miała inną twarz, wagę, smak bólu, straty...
Wiem jedno, jestem roztrzęsiona, w głowie pełno różnych myśli..
Może to dobrze, że nie urodziłam się mężczyzną, że nie mam więcej odwagi, kto wie czy nie przyzywałby mnie mocniej zew gór wysokich, którego śpiew doleciał mnie już znad podręcznika do geografii w szkole podstawowej. Do dziś mam w głowie obrazy, jakie we mnie wywołał.. Nawet te książki wciągają jak narkotyk.. Druga strona lustra kusi nawet poprzez ich karty.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)