Znakomity chirurg o międzynarodowej sławie, profesor Wilczur, zrozpaczony po odejściu ukochanej żony, włóczy się po mieście i w wyniku wypadku traci pamięć. Nie widząc, kim jest, wędruje od wioski do wioski, imając się przypadkowych prac. Wreszcie przygarnięty pod dach przez wiejskiego gospodarza, jako Antoni Kosiba, zaczyna leczyć ludzi. Poznaje kalekiego chłopca i mimo prymitywnych warunków przeprowadza na nim udaną operację. Od tego dnia jego sława zaczyna się rozprzestrzeniać. Zazdrosny o sukces miejscowy lekarz grozi mu sądem za nielegalne praktyki...
Informacje dodatkowe o Znachor:
Wydawnictwo: MG
Data wydania: 2015-05-06
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 336
Kup książkę Znachor
Zobacz także
Znachor - opinie o książce
Bardzo lubię "Znachora", to jeden z moich ulubionych filmów. Oglądałam go już kilka razy i nigdy mi się nie znudzi. Jednak nigdy nie zapoznałam się z książką. Postanowiłam to wreszcie zmienić, dlatego sięgnęłam po powieść Tadeusza Dołęgi-Mostowicza.
Wybitny chirurg, profesor Rafał Wilczur, odnosi liczne sukcesy zawodowe. Przeprowadzane przez niego operacje wymagają niezwykłej precyzji. Profesor Wilczur operował wrzód na sercu. Trzymał je oto w lewej dłoni i rytmicznym ruchem palców masował nieustannie, gdyż wciąż słabło. Przez cienką gumową rękawiczkę czuł każde drgnięcie, każdy lekki bulgot, gdy zastawki odmawiały posłuszeństwa i drętwiejącymi palcami zmuszał je do pracy. Operacja trwała już czterdzieści sześć minut.
Niestety międzynarodowa sława nie przekłada się to na jego relacje rodzinne. Pewnego dnia jego ukochana żona postanawia odejść do innego i zabiera ze sobą córkę. Zrozpaczony mężczyzna włóczy się bez celu po mieście, zostaje okradziony i pobity - w konsekwencji czego traci pamięć. Od tej pory chodzi od wioski do wioski i ima się różnych prac. I choć nie pamięta nic ze swojego dawnego życia, zostaje lokalnym znachorem... Czy uda mu się odzyskać pamięć?
"Znachor" to powieść obyczajowa, która jest jedną z najpiękniejszych książek o miłości. Autor pokazał w niej, że uczucie ojcowskie jest silniejsze niż utrata pamięci. Profesor Wilczur, jako Antoni Kosiba, od razu zapałał sympatią do swojej córki, choć tak naprawdę nie wiedział, kim ona jest. I gdy uległa wypadkowi, chciał jej pomóc za wszelką cenę. Nawet cenę kradzieży narzędzi chirurgicznych i podjęcia się niebezpiecznej operacji - bez uprawnień. Kolejnym uczuciem jest miłość do żony. Była bezgraniczna, kochał ją ponad wszystko. Dlatego tak trudno było mu się pogodzić z jej odejściem do innego mężczyzny. Profesor Wilczur był dobrym człowiekiem, kochał ludzi. Chciał im pomagać, dlatego został znachorem, gdy zobaczył, że ma talent do leczenia.
Dołęga-Mostowicz wprowadził do powieści także czarne charaktery. Zenka, nieszczęśliwie zakochanego w Marysi chłopaka, który doprowadza do tragedii czy Eleonorę Czyńska, matka Artura. Stanowią oni równoważnię dla dobrych bohaterów, takich jak profesor Rafał Wilczur, Maria Wilczurówna.
Powieść czyta dość szybko, dzięki lekkiemu językowi. Choć znałam tę historię na pamięć z filmowej adaptacji, to cieszę się, że wreszcie sięgnęłam po książkę. Być może niektórzy stwierdzą, że niektóre wątki są naiwne, cukierkowe, mało realne, ale mnie się ta powieść podoba. To klasyka polskiej literatury, którą warto znać. Polecam ją każdemu bez wyjątku.
Warto wspomnieć, że Tadeusz Dołęga-Mostowicz początkowo napisał scenariusz filmowy, jednak został on odrzucony. Wobec tego przerobił go na powieść. Jednak nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, bowiem książka doczekała się dwóch adaptacji filmowych - z 1937 roku w reżyserii Michała Waszyńskiego oraz z 1982 roku w reżyserii Jerzego Hoffmana. Autor napisał także kontynuację - "Profesor Wilczur", którą chciałabym poznać.
Tadeusz Dołęga-Mostowicz był najbardziej poczytnym polskim pisarzem okresu międzywojennego. Był również scenarzystą, dziennikarzem, recenzentem teatralnym i redaktorem. Autor kilkunastu powieści, rozgłos przyniosły mu powieści "Kariera Nikodema Dyzmy" oraz "Znachor".
"Znachor" to historia szanowanego chirurga profesora Rafała Wilczura, który po odejściu żony i córki upija się i traci pamięć w wyniku pobicia. Nie wiedząc kim jest, wędruje po kraju, zajmuje się różnymi pracami, aż po piętnastu latach trafia do wsi Radoliszki, gdzie zaczyna leczyć jako znachor Antoni Kosiba.
Ta książka to klasyka polskiej literatury, czytało mi się ją przyjemnie, była wciągająca, nie dłużyła się. Dla mnie jest to literatura popularna, nieskomplikowana, książka, którą ma się miło czytać, ma zawierać wszystkie elementy, które podobają się przeciętnemu czytelnikowi. Postaci są przedstawione dość topornie, bez niuansów, ich emocjonalność nakreślona jest w bardzo uproszczony w sposób. Najmniej podobała mi się postać Marysi - stereotypowej biednej sierotki, dobrego i prostolinijnego Kopciuszka, który czeka na wybawienie, gdy inni są do niej niechętnie nastawieni. Wątek romansowy jest dla mnie zbyt bajkowy i romantyczno-rycerski. Mimo tego, czytało mi się tę książkę bardzo dobrze, w swoim gatunku jest poprawna i ciekawa. Mam wrażenie, że ta historia jest tak zakorzeniona w polskiej kulturze, że nawet jeśli komuś się nie podoba, to warto ją znać, nie tylko z filmów, ale również z książkowego oryginału. I warto pamiętać, że takie wartości jak szlachetność, bezinteresowna dobroć, pomoc słabszym i ogólnie pojęta wspólnotowość są dla nas kluczowe.
---
https://www.instagram.com/kofeinowe.ksiazki/
Słynnego chirurga opuszcza żona i zabiera ze sobą ich córeczkę. Zrozpaczony profesor szuka ukojenia w knajpach, gdzie przy wódce siedzą również przestępcy. Po wyjściu z baru Wilczur zostaje pobity i obrabowany. Traci pamięć, od tej pory włóczy się po świecie. Trafia do młyna, gdzie pierwszy raz od wypadku czuje, że może kogoś wyleczyć.
Marysia to sierota pracująca w małym sklepiku. Leszek to hrabia. Zakochują się w sobie, ale otoczenie nieprzychylnie patrzy na ich relacje. Podczas przejażdżki motocyklem dochodzi do wypadku.
Wciągająca, klasyczna historia. Polecam.
Wspaniała książka. Choć powstała blisko sto lat temu, jest warta przeczytania.
Kolejny tom tekstów niewydanych Tadeusza Dołęgi-Mostowicza pt. "Dziwna kamienica" zawiera wybór artykułów dotyczących przedwojennej Warszawy oraz osobistych...
Sensacyjna powieść, której akcja toczy się w Warszawie w latach trzydziestych XX wieku ukazuje gangsterów przemienionych w poważnych biznesmenów, fortuny...
Przeczytane:2023-10-01, Ocena: 6, Przeczytałam, Mam, Przeczytane w 2023 r.,
Są książki, które nie można zapomnieć, których nie zapomina się mimo upływu lat. Dziś jedną z takich książek jest klasyka, a mowa o „Znachorze” autorstwa Tadeusza Dołęga-Mosłowicza. Jako nastolatka natrafiłam na tę książkę przez przypadek. Na strychu mieliśmy wszystko od prania, które wywieszane było na bieżąco po kredensy, stare ciuchy na wydanie, szkło np. po śmietanach, mleku i książki które np. nie miały okładki itp. Jedną z takich perełek był właśnie „Znachor” Uwielbiam całym sercem i aż taka nostalgia mnie bierze jak tylko widzę tę książkę. Nawet nie wiedziałam, że jest kontynuacja i teraz muszę to koniecznie nadrobić. Losy słynnego chirurga, profesora Rafała Wilczura, który stracił pamięć poruszy chyba każdego, kto lubi dobrą literaturę. Losy społeczeństwa wiejskiego w porównaniu z elitą jest nie do porównania i jakże na czasie. Nawet teraz pieniądz ma pierwszeństwo, chociażby w kolejkach do lekarza. Jeżeli jesteś osobą, która nie zna tego tytułu to szczerze zazdroszczę, bo przed tobą książka, która na pewno przypadnie tobie do gustu. Opisów jest pełno, więc z całego serca zachęcam do przeczytania, ale osobiście doradzę, żebyście podążali ku niewiadomej i czytali, nie znając opisu książki.
Jakie jest życie kogoś, kto traci pamięć? Jak to jest nie wiedzieć, kim się jest? To temat, który wzbudza moją wielką ciekawość. Książka, która udowodni, że bez względu na to, jakie mamy czasy dobro zawsze było, jest i będzie cenione. Pewnie nieraz spotkałaś się z osobą, która spotkana np. w urzędzie nie chce pomóc i robi pod górkę, a ktoś zupełnie z innej „bajki” pomaga często ponad swoje kompetencje? Ile warte jest ludzkie życie? Jakimi kategoriami można ocenić, że dane życie jest bardziej bądź mniej ważne? Obraz, jaki autor przedstawił jest i będzie zawsze na czasie. Chciałabym opisać, kto i co zrobił w książce, ale pozbawiłabym was tej fantastycznej podróży przez losy znanego i cenionego chirurga wcześniej już wspomnianego profesora Wilczura, który po stracie pamięci posługuje się imieniem Antoni.
Muszę koniecznie poznać dalsze losy prosfora, a was zachęcam do nadrobienia tej pozycji. Warto mieć ją w swojej biblioteczce i wracać co jakiś czas.