Recenzja książki: Wciąż mnie prześladują

Recenzuje: Justyna Gul

Tajemnice Szekspira

„Makbet” to najkrótsza tragedia Szekspira, opublikowana po jego śmierci w Pierwszym Folio. Ta sztuka, w której leje się krew, a wiedźmy odprawiają obrzęd bezimiennego zła, zwana jest także „szkocką sztuką”. Spośród innych budzących grozę opowieści wyróżnia ją to, że zło, którym przesiąknięta jest fabuła, ma taką siłę, iż tytuł sztuki Szekspira stanowi tabu, a z mocy długiej tradycji nie można jej nawet na scenie cytować, z wyjątkiem prób spektakli. Czy rzeczywiście na sztuce od stuleci ciąży klątwa? Na to pytanie spróbuje odpowiedzieć Kate Stanley, specjalistka od Szekspira, a obecnie ceniona reżyserka jego sztuk i zarazem bohaterka wciągającej książki Jennifer Lee Carrell „Wciąż mnie prześladują…”.

Powieść, adresowana do wszystkich miłośników literatury, zafascynowanych teatrem oraz rozwiązywaniem skomplikowanych zagadek z nutką historii, jest kolejnym po bestsellerowym „Szyfrze Szekspira” dowodem kunsztu pisarskiego autorki, jej olbrzymiej wiedzy na temat literatury amerykańskiej i angielskiej oraz epoki elżbietańskiej.

Kate, osiadła w Londynie Amerykanka, rozstała się z Benem, a iskra, jaka pojawiła się w pierwszym tomie pomiędzy nimi wygasła z uwagi na zbyt słabą więź i fascynację swoimi zawodami. Odnalezienie Cardenia sprawiło, że reżyserka otrzymuje propozycje pracy z całego świata, w tym od niegdyś słynnej aktorki teatralnej z Edynburga. Lady Narin, znana jako Janet Douglas, zasłynęła szczególnie kreacją Lady Makbet, szekspirowskiej demonicznej królowej, na londyńskim West Endzie. Teraz aktorka pragnie godnie zakończyć swą karierę, ponownie występując w Makbecie, a reżyserię sztuki powierza właśnie Kate. Tyle tylko, że wzgórze Dunsinane i dwór Dunsinnan stają się świadkami tragedii - po kolei giną członkowie aktorskiej trupy. Na dodatek, zarówno w zamku lady, jak i w jego okolicy, zaczynają rozgrywać się niesamowite wydarzenia, podobne do majaków, a jednak prawdziwe. Na jaw wychodzą też specyficzne zamiłowania zmarłego męża lady Nairn, który zbierał wszystko, co mu wpadło w rękę, a miało związek z „Makbetem” i jego okultystyczną wymową. Przed tajemniczym zaginięciem i jeszcze bardziej zagadkową śmiercią mężczyzna był bardzo pobudzony i żył w napięciu, co mogło oznaczać, że trafił na jakieś sensacyjne znalezisko. Czy to możliwe, żeby obecna wersja jednej z najbardziej wnikliwych analiz zła w historii ludzkości, była zaledwie cieniem pierwowzoru? Czy istnieje wcześniejsza wersja "Makbeta"? Jeśli tak, to kto ją przechowuje?

Próbując odpowiedzieć na te pytania, autorka zapoznaje nas również z wcześniejszą wersją powstania szkockiej tragedii - legenda bowiem głosi, że Szekspir bawiący w Dusinane z grupą angielskich aktorów, zawarł znajomość z czarownicą żyjącą w Kipiącym Jeziorze. Kiedy ta nauczyła go wszystkich sztuczek i zdradziła mroczne sekrety, dramatopisarz skradł jej duszę i uciekł. Po latach zła wróżka znalazła swoją własność, wplecioną w dramat, pomieszaną z inkaustem, którym bard pokrył karty swojej księgi. Przeklęła zatem sztukę i każde jej słowo za to, że zamiast radować, unieszczęśliwiają i na powrót zniknęła w jeziorze. Czy w tej historii jest choć ziarnko prawdy?

Prawidłowa odpowiedź na te pytania może być kwestią życia lub śmierci, bowiem zostaje porwana piętnastoletnia wnuczka lady Nairn - Lily. Porywacze nie chcą jednak pieniędzy za jej uwolnienie, żądają natomiast… manuskryptu Szekspira! Jednocześnie z kolekcji lady znikają obrzędowy nóż i magiczne lustro, a do odprawienia rytuału czarnej magii brakuje tylko kociołka. Jennifer Lee Carrell doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jakie wrażenie na czytelniku wywrze połączenie faktów oraz jej domysłów i przypuszczeń. Nad lekturą unosi się cień grozy, giną kolejne osoby, a jedna z nich staje się ofiarą potwornego rytuału. Komu zależy, by dostać sztukę Szekspira w swoje ręce, a co ważniejsze - czy oskarżenia wobec barda są prawdziwe? Czy faktycznie igrał z czymś, co wywierało wielki wpływ na świat rzeczywisty? Czy sam eksperymentował z magią i za plecami jednego ze swoich mistrzów, Johna Dee, najsłynniejszego maga epoki elżbietańskiej, sam bawił się w czarnoksiężnika? Wraz z rozwojem wydarzeń pojawia się coraz więcej pytań i wątpliwości, a tymczasem czas płynie nieubłaganie. Kate ma zaledwie czterdzieści osiem godzin, by odnaleźć rękopis i wymienić go na dziewczynę.

Wraz z bohaterami przeżywamy wszelkie emocje, wkraczając jednocześnie do świata Szekspira, jego twórczości i chorych fascynacji. Atmosfera powieści „Wciąż mnie prześladują…” przypomina nieco tę z Dana Browna i jego „Kodu…”. Tu jednak mamy piękną reżyserkę i tajemnicę nieco młodszą, bo dotyczącą Szekspira, choć opartą na zamierzchłych wierzeniach i okultystycznych praktykach. Co jest prawdą, a co fałszem? Komu tak naprawdę Kate może zaufać? Wszak „każda postać wygląda jak kwiat niewinny, ale pod kwiatem tym wąż się ukrywa”...