Recenzja książki: Sto imion

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Cecelię Ahern wielu czytelników z pewnością już poznało za sprawą bestsellerowej powieści PS Kocham Cię, na podstawie której powstał film o tym samym tytule z Hilary Swank w roli głównej. Sto imion to powieść, która pod wieloma względami przypomina najbardziej znaną książkę Ahern, ale mimo podobieństw wnosi także w prozę Cecelii Ahern coś zupełnie nowego. Sto imion to świetna powieść obyczajowa i doskonała lektura na poprawę humoru.

Katherine „Kitty” Logan to trzydziestodwuletnia, dosyć obiecująca młoda dziennikarka. Dziewczyna za wszelką cenę pragnie wspiąć się na szczyt dziennikarskiej kariery. Gotowa jest rozgrzebać każdą otrzymaną wskazówkę, by tylko trafić na sensacyjne informacje. Niestety, za sprawą feralnego odcinka Trzydziestu minut, do którego Kitty zbierała materiał, jej kariera powoli obraca się w proch. Dziennikarka niesłusznie bowiem oskarża mężczyznę, niszcząc tym samym jego życie, a sobie dodatkowo zamykając wiele furtek w branży medialnej. Jedynym miejscem, w którym choć przez pewien czas dziewczyna jest akceptowana, jest redakcja gazety „Etcetera”.

Constance, redaktor naczelna czasopisma „Etcetera” i przyjaciółka Kitty, cierpi na raka. W ostatnich dniach życia Kitty pyta Constance o artykuł, jaki ta zawsze chciała napisać, ale nigdy nie znalazła na stworzenie takiego materiału czasu. Dziewczyna dowiaduje się, że w teczce w mieszkaniu Constance znajdzie ciekawe informacje właśnie do takiego tekstu. Kiedy zadowolona Kitty pędzi z teczką do szpitala w celu uzyskania szczegółów materiału od Constance, dziewczyna dowiaduje się, że jej przyjaciółka zmarła. Kitty zostaje z kopertą, w której znajduje się lista stu imion i nazwisk oraz z dwoma tygodniami, podczas których musi na podstawie otrzymanego materiału przygotować ciekawy artykuł. Artykuł nie tylko rehabilitujący ją samą, ale przede wszystkim czczący pamięć Constance.  

Kitty Logan drażnić będzie czytelnika już od samego początku książki. Dziewczyna reprezentuje najbardziej znienawidzony przez zwyczajnych ludzi typ dziennikarza: jest bezwzględna, pyskata, egoistyczna, ucieka się do szantażu, a w celu zdobycia cennego materiału gotowa jest sprzedać własną duszę. Czytelnik poznaje Kitty w trudnym dla niej momencie, jednak postawa dziewczyny nawet w obliczu życiowej i zawodowej katastrofy niewiele się zmienia. Kitty bardziej martwi się o swoją reputację niż o życie Colina Maguire’a, mężczyzny, którego niesłusznie w telewizyjnym materiale oskarżyła.

Akcja powieści biegnie szybko. Kitty, początkowo nieudolnie, krok po kroku zaczyna zbierać materiał do swojego artykułu. Podąża tropem stu nazwisk, starając się skontaktować z ludźmi z listy i znaleźć łączący ich wspólny mianownik. Dziewczyna zdaje sobie sprawę z tego, że ma przed sobą pracę niemalże syzyfową, a czasu jak na lekarstwo.

Elementem, który w dużym stopniu łączy poprzednią publikację Cecelii Ahern z książką Sto imion, jest  niemal identyczny szkielet powieści. Mamy główną bohaterkę, która związana jest z jedną z postaci drugoplanowych silnymi emocjami. W przypadku PS Kocham Cię to mąż głównej bohaterki, w przypadku Stu imion – przyjaciółka. Bohaterowie ci na skutek poważnych chorób już na początku powieści umierają. Ich śmierć, chociaż łączy się z niewyobrażalnym bólem głównych bohaterów, tak naprawdę ma dać im szansę na nowy początek. W wędrówce ku nieznanemu wskazówkami stają się listy z PS Kocham Cię lub lista stu nieznanych nikomu nazwisk. I chociaż droga do realizacji zadań z listów czy też rozszyfrowania powiązań łączących ludzi z listy jest wyboista i kręta, to na samym końcu czeka na bohaterów zasłużone szczęście.

Sto imion to powieść miejscami zabawna, ale także wzruszająca i skłaniająca do refleksji. Cecelia Ahern udowadnia, że to, jakimi emocjami obdarowujemy innych, w bliższej lub dalszej przyszłości wróci do nas. Przekonuje się o tym Kitty, chociaż to dla dziewczyny początkowo doświadczenie dosyć bolesne. Sto imion to powieść kierowana przede wszystkim do kobiet, jednak w szerokim przedziale wiekowym. Czytelniczki znajdą na kartach książki bohaterów, z którymi bez problemu się utożsamią. Książka Cecelii Ahern to po prostu przyjemna, lekka propozycja na dłuższy wieczór.