Recenzja książki: Potargana w miłości. O Agnieszce Osieckiej

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Agnieszka Osiecka jest bez wątpienia ikoną naszej kultury, była zaś osobą nietuzinkową, niezwykłą. Napisano o niej setki artykułów, dziesiątki książek, analiz tekstów. Ale to nic w porównaniu z tym, ile jej piosenek nadal się śpiewa na koncertach. Teksty Osieckiej nie tyle wpisały się w kulturę powojenną, ile ją tworzyły. Tysiące utworów, setki piosenek, wierszy. Osiecka nyła rozpoznawana, kochana, doceniana.

Ula Ruciak pokusiła się o to, by jeszcze bardziej przybliżyć czytelnikom postać Agnieszki Osieckiej. Napisała biografię w stylu, jakiego nie powstydziłaby się jej bohaterka – lekko i z przymrużeniem oka. Jest tu wiele o miłości, o mężczyznach, ale i o miłości do córki. Są wakacje, spędzane wspólnie chwile na łonie natury, ale też tragedie i przykre zdarzenia. A wszystko wzbogacone prywatnymi zdjęciami, które pokazują Osiecką jako atrakcyjną, często zadumaną kobietę. Była osobą, która nie potrafiła usiedzieć na miejscu. Wciąż w ruchu, w podróży. Czy Agnieszka reprezentuje pierwsze pokolenie, które straciło niebo, łudząc się, że właśnie je opanowało? - pyta autorka, próbując w swojej książce rozwikłać tę zagadkę. Wiele szczegółów, opowieści, fotografii, faktów pozwala budować w wyobraźni obraz osoby z krwi i kości, kobiety mającej pasje, uczucia, ale i przeżywającej zawody. Kobiety, która pragnęła od życia więcej. Nie zadowalała się szarą rzeczywistością. Wyjazdy do Paryża, kontakty z Giedroyciem, Hertzami, Markiem Hłasko, współpraca z STS-em. Osiecka była wszędzie. Uczestniczyła we wszystkim, co było wówczas ważne. Jako studentka reżyserii będzie pilnie słuchać wykładów Jerzego Toeplitza o kinie i Jerzego Mierzejewskiego o plastyce filmu. Żarliwie będzie uczestniczyć w zajęciach warsztatowych z Munkiem. A potem, w latach sześćdziesiątych, wyruszy na podbój świata.

Bo we mnie drzemie tygrysica,

gdy czegoś chcę – to chcę!

nie, to nie anioł, nie dziewica...

Na strzępy konwenanse rwę!

Faktycznie, tego nie można jej odmówić. Robiła, co chciała i jak chciała. Na przekór wszystkiemu. Ula Ruciak trafnie wplata w opowieść o życiu Osieckiej cytaty z jej twórczości. Życie tu splata się ściśle ze sztuką. Obserwacje stają się inspiracją dla tekstów. Życie, owszem, mogło czasem Agnieszkę męczyć, ale pisanie nigdy. Jeśli chodzi o warsztat, była „zdolna jak małpa". Tak z siebie żartowała. Co do natchnienia, nie bardzo chciało się odczepić. Pisała, gdziekolwiek ją poniosło. Jeśli nie piosenki, to notowała spostrzeżenia. Powstała z tego skarbnica, z której można czerpać bez końca.

Potargana w miłości to udana biografia Osieckiej, pisana z pasją i pełnym zaangażowaniem, co wyczuwa się na każdej stronie. Z jej życia wyciągnąć można jeden wniosek, podkreślony zresztą w książce:

Przyjaciele moi i moje przyjaciółki!

Nie odkładajcie na później

ani piosenek, ani egzaminów,

ani dentysty, a przede wszystkim

nie odkładajcie na później miłości.

O tym jest ta biografia – o szukaniu miłości, życiu pełnym pasji i zaangażowania, o nieodkładaniu niczego na później, o niemarnowaniu czasu, o braniu z życia pełnymi garściami, tu i teraz. I to udało się Uli Ryciak doskonale uchwycić.