Recenzja książki: Pieśń Nilu

Recenzuje: paulinakaluza

Miłość z piasku pustyni

Żar bijący z piasku egipskiej pustyni jest aż nader namacalny po przeczytaniu najnowszej powieści Hanny Fielding. Pieśń Nilu stanowi celną propozycję dla czytelników lubiących towarzyszyć bohaterom w odkrywaniu i pogłębianiu przez nich tajników miłości i namiętności. Autorka osadza opowieść o rodzących się uczuciach w powojennym Luksorze, rodzinnym mieście młodej pielęgniarki – Aidy El Masri. Opuściwszy swój dom, będąc pyzatą, niczym niewyróżniającą się spośród rówieśniczek nastolatką, wróciła po ośmiu latach jako młoda, wyjątkowo piękna i doświadczona przez wojnę kobieta. Miodowe loki, głębia niebieskich oczu oraz aksamit jasnej skóry zapewniły jej niemałe zainteresowanie ze strony mężczyzn. Mimo tego Aida od dawna trzymała w sercu miejsce tylko dla jednego z nich – Pharesa Pharaony. Kiedyś zaczepnego, pełnego uroku nastolatka, dziś – przystojnego i ambitnego chirurga.

Aida całe swoje dzieciństwo oraz wczesną młodość spędziła w Egipcie, który kochała i podziwiała, doceniając jego piękno. Jednak gdy jej ojciec został oskarżony o czyn, którego nie popełnił, a usłyszawszy wyrok, zmarł niespodziewanie na oczach córki, nastoletnia Aida postanowiła wyjechać do Anglii. Lata, które tam spędziła, objęły również
okres II wojny światowej, więc większość czasu spędziła na szpitalnych oddziałach, a opieka nad ciężko rannymi żołnierzami pomogła jej doskonalić umiejętności zawodowe. Wracając do Egiptu, Aida pragnęła oczyścić imię ojca, a także powrócić do miejsc i pustynnych krajobrazów, wciąż żywych w jej pamięci i w sercu. Po powrocie młoda kobieta bardzo szybko odnowiła kontakt z Camelią Pharaony – siostrą lekarza – a także jej bratem. Podczas kilku przypadkowych spotkań budzi się między Aidą a Pharesem coraz większe pożądanie, a silne uczucia zaskakują i jednocześnie przerażają dwójkę kochanków. Doświadczony i mający za sobą liczne romanse mężczyzna dostarcza młodej Egipcjance doznań, jakich nigdy wcześniej nie miała okazji zaznać z innym mężczyzną.

W momencie, gdy Phares decyduje się poprosić wybrankę o rękę, w jej głowie zaczynają pojawiać się wątpliwości. Spowodowane są one między innymi faktem, że mężczyzna ma ciągły kontakt ze swoją byłą kochanką, Nairy Paplosian, a także jest synem człowieka, którego Aida wini za zdradę swojego ojca. Młodego lekarza również nie omija uczucie zazdrości, gdy książę Shams Sakr El Din – znany kobieciarz i posiadacz haremu – wykazuje ponadprzeciętne zainteresowanie jego ukochaną. Pharaony, próbując udowodnić Aidzie swoje oddanie, coraz bardziej namiętnie ją adoruje, a także obiecuje odnaleźć winnego śmierci jej rodzica. Gdy Aida El Masri zgadza się zostać żoną Pharesa Pharaony'ego, jej euforia nie trwa jednak zbyt długo. Narzeczona chirurga, widząc go w niejednoznacznej sytuacji z rudowłosą modelką oraz niepokojąc się jego wyjazdami, zaczyna popadać w spiralę zazdrości, która nie pozwala jej cieszyć uczuciem, którego zawsze skrycie pragnęła. Co ukrywa przed ukochaną Phares? Ich miłość zostanie przypieczętowana, czy może jednak ciągłe obawy Aidy nie są bezpodstawne?

Hannah Fielding otwiera w swojej powieści drzwi do historii pełnej miłości i dzikiego pożądania, które nie pojawiają się znienacka, lecz trwają skryte przez lata. Udowadnia, że silne uczucia nie gasną , mimo upływu czasu, braku kontaktu czy poznawania w międzyczasie innych osób. Więcej – zdarza się, jak w przypadku bohaterów Pieśni Nilu, że wracają ze zdwojoną siłą. Często jednak trzeba dojrzeć do uczuć, nauczyć się je nazywać, aby móc je przeżywać bez ograniczeń i dziecinnego wstydu. Autorka porusza również temat znany wszystkim parom i małżeństwom, bez którego trudno byłoby określić moc ofiarowanego drugiej osobie uczucia, a mianowicie zazdrości. Może ona wzniecić ogień jeszcze większej namiętności, lecz może także spalić doszczętnie całą relację. Hannah Fielding przekonuje też w swej powieści, że ta jedna, jedyna osoba wywołać może w człowieku uczucia i żądze, o których istnieniu nie miał on pojęcia.

Romans Hannah Fielding zawiera wiele szczegółowych opisów egipskiej kultury, krajobrazów i ulic, ale najbardziej zapada w pamięć piękna pustynia. Jedno z najważniejszych miejsc dla głównych bohaterów zostało potraktowane przez autorkę z dużym szacunkiem. Opisała bowiem pustynię jako niezapomniane zjawisko, podkreślając bezkresne ciepło bijące z każdego ziarnka piasku. Pustynia to miejsce niosące spokój, który wypełnia każdego bywalca oraz dające poczucie bezgranicznej wolności. Z drugiej strony – Fielding zwraca uwagę na niebezpieczeństwo, z jakim wiąże się zapuszczenie w dal bez znajomości drogi powrotnej; na upał, który szybko może spowodować udar oraz na sępy, których skrzeczenie sugeruje, że wciąż tylko czekają na pożywienie. Pieśń Nilu spełni oczekiwania zarówno osób lubiących historie miłosne, jak i te pragnących bliżej poznać kulturę Egiptu.