Recenzja książki: Overemotional

Recenzuje: Ewelina Przespolewska

Przyznam się wam, że nieco mnie ta książka zaskoczyła. Lekarstwowe wydanie dialogów było napisane w zupełnie innym stylu, co reszta książki. Podczas rozmów między postaciami nie widziałam i nie czułam tam emocji. To były bardziej stwierdzenia, które przeważnie określały czas dokonany, więc nie pobudzało mnie do współczucia. Jednak większa część, która jest tutaj opowiedziana z perspektyw postaci gdzie nie było dialogów, przemawiała do mnie w stu procentach. To tam dowiedzieliśmy się, że Steven ma jakąś dziwną moc, która wybuchała w momentach jakichkolwiek emocji. On sam miał bardzo porywczy charakter, szybko się denerwował i później zdając sobie sprawę ze swoich mocy sam starał się manifestować odpowiednie myślenie i zachowanie, by nie pobudzać tej dziwnej siły. O dziwo nie mówił nic o swoich rodzicach, ale z dużą miłością wypowiadał się o swojej przyjaciółce Frei. W jego słowach jakby zastępowała mu wszystkich bliskich i rozumiała go jak nikt inny. Pomimo tego, że wiedział, iż może stworzyć dla niej zagrożenie i tak pragnął tej bliskości i oparcia, które mu dawała. Ona sama jest totalnie szalona i często wpierw działa zanim pomyśli. Lubi swoją paczkę kumpli, choć nie zawsze każdy jest ze wszystkimi szczery. Najważniejszym zadaniem jakiego się podjęli to ochranianie chłopaka z mocami. Czytając ją widzimy, że pewna organizacja bardzo się zainteresowała zdolnościami Stephena, a raczej podejrzewają, że ktoś z ich paczki je posiada. Kobieta, której zadaniem jest obserwowanie ich nie grzeszy inteligencją i wprowadza przez to zabawny nastrój. Niedługo po tym pojawia się też ktoś, kogo paczka przyjaciół będzie chciała poznać. Czyżby zatem w końcu natrafili na kogoś takiego jak chłopak z nadmiernymi emocjami? Jak to się dla nich zakończy? To była część pierwsza i miłe było to, że nie pozostawiła po sobie znaków zapytania. Momentami była wciągająca, ale nie zawsze. Poprzez większość zdań twierdzących nie zawsze pojawiało się uczucie by kontynuować czytanie pomimo wszystko. Nie należy jednak do takich, że pozostawia się ją nieskończoną. Zwyczajnie jest dobra i tyle. Przede mną tom drugi i często bywa tak, że jest dużo lepszy od pierwszego, ale zobaczymy. Mało było w niej entuzjazmu, raczej zdołowanie, wyobcowanie i niekontrolowany smutek. Poczucie inności i chęci przynależności. Wydaje mi się, że po przeczytaniu drugiego tomu będę umiała powiedzieć o niej coś więcej:-)

Tagi: Dzieci od ok. 14 lat