Recenzja książki: Ostatnia miłość prezydenta

Recenzuje: zorza

Andriej Kurkow jest ukraińskim pisarzem i scenarzystą filmowym. Tworzy w języku rosyjskim, pisze powieści i utwory dla dzieci. W książce „Ostatnia miłość prezydenta” ukazuje czytelnikom głowę państwa – Siergieja Bunina, fikcyjnego prezydenta Ukrainy.

Prezydent dla większości z nas to woskowa figura, która od czasu do czasu miga w okienku telewizora. Wydaje się być mało realny i zupełnie inny od zwyczajnych ludzi. Zawsze „wbity” w oficjalny garnitur, z poważną miną, pośród ochroniarzy i pomocników. Tymczasem Kurkow w swej powieści prezentuje życie prezydenta „od kuchni”. Nie opisuje chronologicznie jego losów, równocześnie prowadzi czytelnika po trzech przestrzeniach czasowych. Dzięki temu powieść nie jest nużąca i trzyma w napięciu. Na przemian opisywana jest młodość Bunina, początki jego kariery oraz jego losy już jako głowy państwa.

Początkowo wydaje się, że poznajemy trzech różnych mężczyzn. Młodość bohatera nie zapowiadała, że będzie wielkim człowiekiem. Wręcz przeciwnie – nic mu się nie udawało. Związał się z nieodpowiednią kobietą, zmarło mu dziecko, jego życie było szare i mdłe. Wywodził się z rodziny bez specjalnych tradycji. Nie był ukochanym synem, nie pokładano w nim nadziei. Jego losy potoczyły się tak, a nie inaczej zupełnie przez przypadek. Młody Bunin pił tanie trunki, przyjaźnił się z mężczyzną, który mieszkał w lepiance, a sam zajmował pokój w komunalnym mieszkaniu. Nie był szczególnie ambitny ani pracowity. A jednak po latach objął najbardziej odpowiedzialne stanowisko w państwie. Opis prezydenckiego życia jest niezwykle zajmujący.

Autor wybiega tu aż do roku 2015, przedstawia wymyślone konflikty, próbę zamachu stanu, życie polityczne Ukrainy. Ukazuje, jak bardzo samotnym człowiekiem jest prezydent, który tak naprawdę nie wie, komu może zaufać. Bunin ma doskonałą obsługę, wszelkie wygody, jednak nie ma obok siebie nikogo do kochania. Sam musi pokonać problemy ze zdrowiem, sam musi podejmować decyzje. Jest człowiekiem z krwi i kości – irytuje się, denerwuje, czasami stresuje. Często przeklina, ale wulgaryzmy w ustach tego bohatera nie rażą, chociaż są bardzo dosadne. Na różne sposoby Kurkow udowadnia, że prezydent to ktoś taki jak my, pomimo luksusu jaki go otacza i funkcji, jaką sprawuje.

Główny bohater dojrzewa, zmienia się, a jego pełny obraz otrzymujemy dopiero, gdy książkę przeczytamy i złożymy w całość owe trzy etapy jego życia. Jedyne co w nim jest niezmienne to zamiłowanie do zimnych kąpieli. Pozornie można mieć wrażenie, że o tytułowej miłości w tej powieści jest niewiele. Bunin raczej się nie zakochuje, spotyka się z różnymi kobietami, ale nie można tu mówić o jakimś zaangażowaniu. Właściwie głębszym uczuciem darzy jedynie swoją drugą żonę. Interesy głowy państwa przeplatają się z jego życiem prywatnym, a ostatnią miłością okazuje się zupełnie ktoś inny, niż to się początkowo wydaje. Ta obszerna powieść zawiera wiele wątków. Zostały w niej opisane losy wielu bohaterów. Dla niektórych czytelników może ich być zbyt wielu. Przygody Bunina oraz jego rodziny wciągają, chociaż czasami akcja bardzo zwalnia. „Ostatnia miłość prezydenta” na pewno nie jest bestsellerem, ale warto po nią sięgnąć, gdy mamy ochotę przeczytać coś lekkiego, a jednak nieco odbiegającego od tradycyjnej powieści obyczajowej.