Recenzja książki: Ostatnia dzika ostoja
Recenzuje: Danuta Szelejewska
Dobrze mieć miejsce, gdzie można wypocząć, a troski odsunąć na dalszy plan. Czy takie miejsce w ogóle istnieje? Czy leży ono za górami, za lasami, czy może za odległymi dolinami? W Ostatniej dzikiej ostoi Cecilia Heikkilä prowadzi czytelników tam, gdzie wciąż jeszcze są tereny nie zdegradowane przez człowieka (obecnie za pasy dziewicze można uznać zaledwie 20% powierzchni lądów).
Gdzieś daleko za morzem, wśród oblodzonych gór i głębokich jezior, leży najpiękniejsze miejsce na ziemi. Jak dotrzeć tam, gdzie obecność dzikich zwierząt oraz zapach nagrzanego od słońca igliwia pozwalają się wyciszyć, zadumać, ale i przeżyć przygodę życia? Podobno to miejsce jest na wyciągnięcie… łapy. Wystarczy tylko wsiąść na statek M/S Dzika Strzała, wyznaczyć północ za pomocą należącej do Małej Niedźwiedzicy Gwiazdy Polarnej, odwiedzić prowadzony przez wydrę sklep „Na łonie natury” i zagłębić w gęsty las, gdzie wśród wdzięcznego szczebiotu ptaków… Lecz co to? Tyle wyciętych drzew! Czyżby nasi podróżnicy się spóźnili? Najdziksze zwierzęta tupały i ujadały, a ziemia głucho dudniła pod ich kopytami. Ale potem… Poprowadził ich łoś: wędrowali przez rozległe pustkowia i przez mokradła, a gdzieś daleko w ciemnościach odezwał się lis.
W opowieść dziadka niedźwiedzia (duży i odważny, ma okulary oraz szare futro) z uwagą wsłuchają się dzieci przedszkolne. Spodoba im się spokojna akcja oraz zgodne relacje między występującymi postaciami. Bohaterowie – niedźwiedź-dziadek i niedźwiadek-wnuk, wydra, łoś, lis oraz ptaki – doprowadzą do najpiękniejszego miejsca na Ziemi. Wędrując wraz z nimi, czytelnik przekona się, że nie warto rezygnować z tęsknot, że trzeba podążać za marzeniami, a w osiągnięciu celu pomoże cierpliwość, wytrwałość i wierność ideałom. Na początku książki zamieszczona została Mapa nieba zaobserwowanego w równonoc jesienną (jej fragmenty zdobią również wewnętrzne strony okładki), na której zaznaczono Drogę Mleczną, Gwiazdę Polarną, konstelacje i plejady (spełnianie marzeń jest jak sięganie gwiazd), natomiast całość wzbogacają przedstawiające zwierzęta i górskie krajobrazy piękne ilustracje (niektóre – całostronicowe) w stonowanych kolorach. Duży format, twarda okładka i sztywne kartki to dodatkowe atuty lektury.
Publikacja Wydawnictwa Zakamarki stanowi apel o natychmiastowe działanie. Warto zapamiętać słowa wyszeptane przez łosia: Poznikało już wiele dzikich miejsc, ale ta ostoja wciąż istnieje. Przetrwała tylko dlatego, że tak trudno do niej dotrzeć. Warto zrobić wszystko, by chronić tereny dziewicze, tereny będące siedliskiem zagrożonych gatunków, gdzie respektowane są jeszcze prawa przyrody. Lektura zachęca do konkretnych działań, które trzeba podjąć jak najszybciej.
