Recenzja książki: Nieśmiertelny

Recenzuje: Damian Kopeć

Pisanie książek jest niebezpieczne  

Nieśmiertelny to kolejny po Czarnym sercu tom cyklu Puricelli Guerry Elisy o przygodach Violi i Narcisussa. Jest to kontynuacja Czarnego serca, co oznacza, że tę książkę trudno w pełni zrozumieć, nie znając dobrze poprzedniej. Co prawda autorka nieraz przypomina najważniejsze fakty, ale nie wyjaśnia wszystkiego, zakładając, że czytelnik już posiada odpowiednią wiedzę. Wielce zalecana zatem jest przed Nieśmiertelnym lektura Czarnego serca.

Znowu trafiamy do współczesnego świata, do Londynu w którym pojawiają się postaci z kart wybranych książek. Jedną z nich jest Narcisuss Spark, chłopak wymyślony przez ciocię Violi, pisarkę Cornelię. Właśnie w nim dziewczyna jest zadurzona i dla niego chce zarówno rozwikłać zagadkę istnienia literackich postaci w realnym świecie, jak i tajemnicę przechodzenia między światami. Wiąże się z nią bezpośrednio mityczny klucz Sloane’a - klucz otwierający bramy do innych światów, którego poszukują nie tylko Narcisuss, Viola i współpracująca z nimi bibliotekarka Gertruda, ale również wyrafinowany i niebezpieczny lord Raven. W tle ich poszukiwań nieustannie pojawia się również tajemniczy Szalony Kapelusznik, nieuchwytny, usiłujący zapobiec odkryciu przez bohaterów wielu tajemnic. Czy bohaterom uda się wyjaśnić zagadkę klucza? Czy znajdą go przed lordem Ravenem? Jak potoczą się losy Narcisussa oraz uczucia łączącego jego i Violę? Jak dalsza część powieści Cornelii wpłynie na losy opisywanych postaci? Odpowiedzi przynosi Nieśmiertelny.

Opowieść, zwłaszcza początkowo, robi wrażenie trochę dosyć chaotycznej. Także mało zrozumiałej dla osób nieobeznanych z Londynem, jego ulicami i dzielnicami. Wielka szkoda, że autorka bądź wydawca nie pokusili się o zamieszczenie choćby schematycznej mapki Londynu z zaznaczonymi na niej miejscami wydarzeń. Powieść ma swój interesujący klimat i to on jest jedną z jej podstawowych zalet. Inną są niebanalne przygody Violi i jej przyjaciół, zagadki, które musi rozwiązywać, pytania, na które wraz z nią poszukujemy odpowiedzi. Jest to książka zdecydowanie dla młodzieży, tej trochę starszej, poruszająca poważniejsze tematy w bardziej dojrzały i bezpośredni sposób. Z pewnością uwagę czytelnika przykują postaci, zarówno te już znane z Czarnego serca, jak i te nowe np. niezwykle intrygujący Jerome czy pewnie poruszający się po rozgałęzionych tunelach metra i podziemnych katakumbach Trenton.

Powieść jest skierowana przede wszystkim do dziewcząt, zwłaszcza tych, które lubią romantyczne historie z wątkiem miłosnym. Główną bohaterką jest Viola, nieszczęśliwie zakochana, pełna charakterystycznych dla tego niezwykłego stanu rozterek. Na przemian optymistyczna i pesymistyczna, zazdrosna i ufająca, pełna nadziei i pogrążająca się w smutku. Trochę jak w chorobie dwubiegunowej. Na swój sposób rozdarty jest też Narcisuss, ale wprawiają go w ten stan nie tylko problemy sercowe. Chłopak po prostu nie wie, który świat jest jego światem, nie czuje się dobrze w mało zrozumiałym dla niego realnym Londynie, ale nie wie też, czy chce na zawsze pozostać w książkowej rzeczywistości. Marzy o byciu wolnym, o wyzwoleniu się spod wpływów pisarki, określającej całkowicie jego byt swoją twórczością i pomysłowością, ale nie do końca jest pewnym, co może oznaczać owa wolność. Viola nieustannie zadaje pytania, Narcisuss stale powtarza nie wiem i nie rozumiem. Momentami to trochę nużące, tak jak ogromna chęć Violi do całowania się ze swoim ukochanym, najlepiej bez końca.

W książce równie ważne są zarówno przygody, jak i stany emocjonalne postaci. Logika wydarzeń schodzi jakby trochę na dalszy plan, górę biorą uczucia i emocje. Odniesienia literackie są ciekawe, ale w sumie nie ma ich wcale zbyt wiele. Akcję ożywiają miejscami ciekawie zarysowane, nieszablonowe postaci.

Książka jest ładnie wydana i ma w sobie sporą dozę romantyzmu. Mówi nie tylko o literaturze i jej wpływie na życie, ale też o trudach miłości, wolności, odpowiedzialności za siebie i innych, o trudnościach w podejmowaniu ważnych wyborów. Również o potrzebie prawdy i znaczeniu własnej tożsamości. O tym, jak i dlaczego nie należy unikać mówienia prawdy, przekazując ją jednak w odpowiedni sposób i we właściwym momencie życia.