Recenzja książki: Niebo jest wszędzie

Recenzuje: Justyna Gul

Cierpienie duszy

Dojmujące uczucie straty po śmierci kogoś bliskiego jest niczym permanentny ból rozrywający nasze ciało na części. Ten, kto nigdy go nie doświadczył, nie jest w stanie zrozumieć żałobnika, ani tym bardziej wczuć się w jego sytuację. To cierpienie z czasem zmienia się, a upływające lata przynoszą ukojenie, ale w sercu na zawsze pozostaje rana i tęsknota. Nie inaczej jest w przypadku siedemnastoletniej Lennie, bohaterki pięknej i niezwykle emocjonalnej książki „Niebo jest wszędzie” autorstwa Jandy Nelson. Opowieść nominowana do najważniejszej brytyjskiej nagrody literackiej dla literatury młodzieżowej, zachwyci również starsze czytelniczki, daleko jej bowiem do infantylnej historii o nastolatkach. Autorka skupia się raczej na tragedii, a właściwie analizie stanu duszy po odejściu kogoś bliskiego. O tym, że cierpieć może nie tylko ciało, przekonuje się Lennie, która przed miesiącem straciła starszą siostrę. Bailey, chorująca od lat na arytmię, dostała zapaści podczas próby „Romeo i Julii” w miejskim teatrze. Jedyną osobą, która jest w stanie zrozumieć Lennie i ogrom jej straty jest chłopak zmarłej siostry Toby, szaleńczo zakochany w Bailey. Lennie nie chce rozmawiać na temat tego, co się stało ani z Gram, jej babcią, ani z wujkiem Bigiem, nie ma też matki, która być może potrafiłaby rozbić skorupę jaką otoczyła się nastolatka. Nic zatem dziwnego, że tęsknota za siostrą, pustka, która nagle zagościła w jej życiu, niczym magnes przyciągają ją do Toby’ego. Szukając wzajemnego pocieszenia, dawno przekroczyli już granicę przyjaźni. Jednak w tym dziwnym układzie więcej jest desperackich prób zatrzymania czasu i złudzeń niż miłości, o czym Lennie przekonuje się po spotkaniu nowego chłopaka w szkole, pół-Francuza, pełnego joie de vivre. Joe Fontaine, jako jeden z nielicznych, nie próbuje nawet udawać, że rozumie co dziewczyna czuje, natomiast stara się ją przekonać, że życie trwa dalej. Lennie miotana wyrzutami sumienia z powodu związku z chłopakiem siostry i rozterkami. Zastanawia się, jak to możliwe, by równocześnie cierpieć i promienieć ze szczęścia. Czy jedno serce jest w stanie zmieścić i ból i miłość? Ponadto Lennie nie może być już pewna stanu swoich emocji, zaczyna mieć bowiem żal do siostry. Bailey obiecywała jej, że nigdy jej nie opuści, tak jak to zrobiła matka. Ta złamana obietnica tkwi niczym cierń w nastolatce, a kiedy na jaw wychodzą inne sekrety siostry, Lennie zupełnie nie potrafi się odnaleźć. Ukojenie przynoszą jej dopiero słowa, listy pisane na skrawkach papieru i wystawione na podmuchy wiatru. Listy, które pieczołowicie zbiera Joe, zakochując się coraz bardziej… Czy jest coś, co zdoła ukoić cierpienie Lennie i pomóc zrozumieć własne uczucia? Czy związek z Tobym jest tylko złudzeniem, czy też połączy ich coś głębszego? Czy Joe ma szansę zdobyć jej serce i przyłożyć swoją miłość na krwawiące rany? Jandy Nelson, umiejętnie dobierając słowa, tworzy atmosferę przepełnioną bólem, niepewnością, zagubieniem, ale i nadzieją. „Niebo jest wszędzie” jest powieścią wyjątkową, budzącą w nas emocje, każdy może w cierpieniu Lennie odnaleźć kawałek siebie i swojego żalu po stracie. Jedynie tytuł książki nie wydaje mi się właściwy, sugerując zupełnie inny przebieg akcji, choć rozczarowanie jest pozytywne, to zdecydowanie powinien brzmieć inaczej. Sama historia jednak, ze swą głębią, naturalnością, niekiedy zmysłowością, jest tak zachwycająca, że aż żal jej na scenariusz filmowy. A ten zapewne powstanie, bo powieść Jandy Nelson jest znakomitym materiałem na przebój wielkiego ekranu…