Recenzja książki: Niebezpieczna sekwencja

Recenzuje: Damian Kopeć

Na lodowej tafli aniołów nie spotkamy, to grząskie bagno i kłębowisko żmij

Opublikowana w oryginale w 2014 roku Niebezpieczna sekwencja Aleksandry Marininy – carycy rosyjskiego kryminału – to bardzo klasycznapowieść kryminalna. Trzydziesty pierwszy tom bestsellerowego cyklu o major Anastazji Kamieńskiej. Kamieńska nie pracuje już w milicji, jako 52-letnia emerytka nie rezygnuje jednak z tego, co potrafi i co lubi. Udziela się w prywatnej agencji detektywistycznej i nadal ma kontakty z dawnymi kolegami z pracy. Pracuje z miłości do sztuki, dla przyjemności, a nie dla pieniędzy. Może sobie na to pozwolić. Nie ona jedna jest jednak bohaterką Niebezpiecznej sekwencji, a przynajmniej nie główną. Jeśli ktoś liczy tylko na jej postać, to może się po prostu zawieść.

Łyżwiarstwo figurowe kojarzy się na ogół z wymagającym, ale pięknym, widowiskowym sportem. Szczególnie wtedy, kiedy obserwujemy występy mistrzów. Jednak na co dzień nie jest takie, na jakie wygląda. Co pewien czas na tę dziedzinę sportu pada zresztą cień, gdy pikantne fakty wychodzą na jaw. Tak jak w przypadku słynnego konfliktu dwóch łyżwiarek ,Tonyi Harding oraz Nancy Kerrigan czy w pojawiających się co jakiś czas w mediach opisach personalnych rozgrywek wśród lyżwiarzy rosyjskich. W Niebezpiecznej sekwencji sprawa jest poważna. Ginie bowiem Michaił Bołtienkow, znany trener, wychowawca wielu mistrzów łyżwiarstwa. Sprawie pikanterii dodaje fakt, że jego ciało zostaje odnalezione niedaleko domu innego trenera, Walerija Łamzina. Kiedyś byli kolegami, ale później konflikty poróżniły ich na dobre. Pozornie sprawa jest dosyć oczywista: Łamzin zostaje aresztowany i oskarżony. Nie dla wszystkich jednak jest to takie proste. Żeby dociec prawdy, należy „wniknąć“ w środowisko łyżwiarzy i ich trenerów, zrozumieć motywacje ludzi i historię ich życia. Prawda o widowiskowym sporcie, pozbawiona medialnego lukru, jest jednak mało przyjemna.

Akcja powieści nie jest specjalnie dynamiczna – i to może nieco przeszkadzać. Dużo tu dygresji i wyjaśnień związanych ze sportem, łyżwiarstwem figurowym. Z rosyjskimi (i nie tylko) realiami tej gałęzi sportu. Z intrygami, ustawkami, łapówkami, różnorakimi machlojkami w czasie zawodów. Z bezwzględnym traktowaniem młodych zawodników, dążeniem do sukcesu za wszelką cenę. Sporo opisów mozolnej pracy śledczych. Ich zmagań z tymi, którzy z różnych powodów chcieliby szybko i bezproblemowo zakończyć śledztwo. Kulisów współpracy funkcjonariuszy rozmaitych służb z prywatnymi detektywami, których działalność wciąż jeszcze jest w Rosji nowością. Sporo tu obrazków z życia poszczególnych postaci. Dużo ciekawie – choć chwilami czuć działanie autocenzury byłej milicjantki – opisanych realiów rosyjskiego życia, bez politycznych aluzji i obserwacji.

Początek lektury nie jest łatwy: mamy tu prawdziwy natłok spraw i nazwisk. Kolejne klocki stopniowo wpadają na swoje miejsce, wątki się zazębiają i wszystko staje się jasne. Dialogi są nieźle poprowadzone, choć czasami przydługie – wymagają tego szczegółowe wyjaśnienia tematu. Powieść ma swą atmosferę klimat i barwne, nieszablonowe postacie. Zagadka kryminalna jest intrygująca i nie tak łatwa do rozwikłania. Postacie (chociażby Nastię, Staszysa) poznajemy lepiej nie tylko przez pryzmat pracy zawodowej, ale i ich życia osobistego. Jest to zrealizowane jednakże w dobry, zrównoważony sposób.

Niebezpieczna sekwencja to powieść dla miłośników klasyki, którzy lubią nie tyle samą akcję, co dobrze zbudowane tło wydarzeń. Dla których ważne jest nie tylko wyjaśnienie zagadki kryminalnej, ale i sposób dochodzenia do prawdy. Marinina jest bardzo doświadczoną pisarką. Pisze ciekawie, zmienia tempo wydarzeń, kreśli rozbudowane portrety bohaterów. Prowadzi równolegle kilka wątków, ale w przemyślany sposób. Niebezpieczną sekwencję czyta się bardzo przyjemnie, choć książka jest gruba, a akcja płynie niespiesznie .