Niebezpieczna sekwencja
Aleksandra Marinina;

W okolicy domu Walerija Łamzina znalezione zostaje martwe ciało jego kolegi Michaiła Bołtienkowa. Wszystkie zebrane poszlaki oraz świadkowie wskazują, że mordercą jest Łamzin, motywem zabójstwa ma być konflikt, w jakim obaj bohaterowie toczyli przed śmiercią denara. Jednak major Nastia Kamieńska,Anton Staszys i Roman Dziuba mają inne zdanie. Aby udowodnić niewinność Łamzina muszą zagłębić się w skorumpowany świat łyżwiarstwa figurowego.

“Nie mogła się powstrzymać, żeby nie zerkać na swoje odbicie w wystawach sklepowych”(*¹)

AKCJA I FABUŁA

Akcja tej książki nie jest zbyt szybka, zawiera różne tempo. Niektóre momenty dzieją się dość szybko, zaś inne nieco bardziej dłużą. Początek i rozwinięcie prowadzone są do samego punktu kulminacyjnego bardzo ciekawie.
O fabule Niebezpiecznej Sekwencji można rzec, że jest wciągająca i intrygująca. Oprócz samego wątku głównego, jakim jest morderstwo, da się też dostrzec jeszcze inne wątki, oczywiście z nim powiązane oraz wątek rozterek rodzinnych Nasti Kamieńskiej i Antonego Staszysa, ale nie zajmuje on dużo treści.

STYL I JĘZYK

Pierwsze co chce przyznać to, to, że łamałam sobie język na tych wszystkich rosyjskich imionach i nazwiskach oraz ich odmianie. Mimo tego bardzo przyjemnie się czytało te książkę. Autorka zadbała o wszystko, o piękne, szczegółowo przedstawione opisy, genialnie tworzone dialogi, które nadawały fabule sensu. Ukłon też w stronę wydawnictwa pamiętało o przypisach wyjaśniających poszczególne nazwy.

POSTACIE

Podobała mi się każda postać Niebezpiecznej Sekwencji. Marinina zaprezentowała w książce cały wachlarz charakterów.

Jestem oczarowana Niebezpieczną sekwencją, a to dlatego, że autorka stworzyła w niej nietuzinkową scenerię akcji i fabuły, ukazując ciekawą stronę zawodów w jeździe figurowej. Książka trafiła na moją półkę ulubionych nie tylko za ciekawą akcje, ale także za niespotykany klimat. Muszę też przyznać się, że to było pierwsze moje spotkanie z rosyjskim kryminałem, jestem zadowolona, że było ono tak dobre. Nie dziwi mnie też fakt, że to jest trzydziesty pierwszy tom, ponieważ jego zawartość jest genialna. Miło swoich przerażających ilość stron jest warta przeczytania.

Łyżwiarstwo figurowe zupełnie mnie nie interesuje, toteż nie podchodziłam do tej książki z dużym entuzjazmem. Trzeba przyznać, że opisy układów panujących w rzeczonym sporcie oraz realiów, z którymi muszą się zmierzyć zarówno zawodnicy, jak i trenerzy, z początku szokujące, po jakimś czasie zaczęły mnie nużyć. Jednak sama intryga mnie ciekawiła do samego końca, więc uważam, że książka jest godna polecenia, szczególnie fanom pani Marininy.