Recenzja książki: Nadgody

Recenzuje: truskawka2

Dostajemy do ręki dziennik – a właściwie pięciodziennik. Wpisy obejmują bowiem pięć kolejnych dni. O czym są? Ma się nieodpartą chęć powiedzieć: o niczym. Albo - o wewnętrznym niepokoju. Rzeczywistość zdaje się zawieszona pomiedzy jawą a snem. Narracja – bardzo niespójna. Powtarzają się jak refren motywy snu, dziwnego rozedrgania wewnętrznego, brudnego szkła, alkoholu. Jakby podmiot liryczny stał się podmiotem delirycznym. Czasem nawet opisuje swoje przeżycia w trzeciej osobie, niejako przyglądając się sobie z boku. Niepokój i niepewność podkreśla nawet sama dedykacja książki. Brzmi ona: KOMU? (W.K.) (i innym). Autor do końca się waha, dla kogo ma być dedykacja, w końcu niby decyduje, ale nikogo tak naprawdę nie wymienia.

Całość czyta się trudno. Nie wiemy, co jest rzeczywistością, a co snem. Wchodzimy w świat pełen niepewności. Jeśli to sen, przypomina raczej dręczący koszmar. Co gorsza, po obudzeniu się – czyli zamknięciu książki – długo nie można się otrząsnąć. Niepokój przebijający z nut na tej pięciolinii okazuje się, niestety, zaraźliwy.

dr Kalina Beluch