Recenzja książki: Myślę, że cię kocham

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Miłość to uczucie, którymi zakochany człowiek potrafi objąć nie tylko inne osoby, ale także wyobrażenia pewnych spraw, a nawet elementy nieożywione. Kochać można z lub bez wzajemności, platonicznie, namiętnie, gorąco, narcystycznie, bez względu na wszystko, czy też zazdrośnie. W książce Allison Pearson czytelnik ma okazję poznać wiele oblicz miłości. Które z nich będzie najbliższe prawdy? Tego być może dowie się z powieści Myślę, że cię kocham.

Londyn, lata siedemdziesiąte ubiegłego wieku. Trzynastoletnia Petra i zastęp jej przyjaciółek wprost oszalały na punkcie młodego aktora i piosenkarza, Davida Cassidy’ego. Miłość, jaką dziewczyny darzą niedostępnego artystę, jest wprost oszałamiająca. Rozmowy, jakie toczą ze sobą, sprowadzają się, krótko mówiąc jedynie do piosenek i kolejnych odcinków serialu „Rodzina Partridge’ów”, w których pojawia się ukochany David. Dziewczyny kupują także magazyn w całości poświęcony artyście. Zaczytują się w listach, które pisze do swoich czytelniczek, wchłaniają każdą radę, jaką piosenkarz im serwuje, ubierają się w odzież w ulubionym kolorze aktora. Nic w ich życiu nie jest ważniejsze od Davida Cassidy’ego. Dziewczyny nie zdają sobie jednak sprawy z tego, że treść publikowana w magazynie jest w całości wymysłem młodego, niespełnionego dziennikarza. Pewnego dnia w gazecie pojawia się informacja o konkursie na temat wiedzy o Davidzie Cassidy'm. Nagrodą za rozwiązanie skomplikowanego testu jest spotkanie z ukochanym gwiazdorem. Petra wraz z najlepszą przyjaciółką, Sharon, postanawiają, że zdobędą główną nagrodę.

Chociaż akcja powieści obraca się wokół zauroczenia młodym, przystojnym artystą, to tak naprawdę celem autorki było ukazanie uczucia, jakim zastępy dziewcząt, niezależnie od pokolenia, w którym żyją, darzą niedostępnych, topowych piosenkarzy bądź aktorów. W latach siedemdziesiątych niespełnioną miłością nastolatek był David Cassidy, a dwadzieścia lat później młode dziewczyny na zabój zakochiwały się w Leonardo di Caprio. Chociaż czasy się zmieniają, niespełniona miłość jest nieodłącznym etapem dojrzewania młodych dziewcząt. Bez niej wydaje się wręcz oczywistym, że utraciłyby one fragment beztroskiego dzieciństwa, początku młodości, a przez to trudniej byłoby im wkroczyć w dorosłe, pełne rozczarowujących niespodzianek życie.

Myślę, że cię kocham to także portret dziewczyny, która czuje się zakompleksiona wśród swoich bogatszych, lepiej ubranych i ładniejszych koleżanek. Petra za wszelką cenę próbuje zjednać sobie sympatię dziewczynek z klasy. Często jej się to udaje, jednak przyjaźń tak naprawdę okazuje się tylko złudzeniem. Perta nierzadko czuje się jak przysłowiowe „piąte koło u wozu” – koleżanki zapominają zaczekać na nią po szkolnych zajęciach, bądź celowo nie zapraszają jej na pidżama party. Frustrację potęguje w dziewczynie jej imię, z którego naśmiewają się rówieśnicy – w telewizji bowiem emitowana jest bajka o psie, który nazywa się tak samo jak główna bohaterka Myślę, że cię kocham. Dodatkowo surowa i nie uznająca w swoim życiu słowa "kompromis" matka nie pozwala córce spędzać beztroskiego dzieciństwa na marzeniach o Davidzie Cassidy’m. Podczas, gdy koleżanki Perty słuchają płyt Cassidy’ego, dziewczyna musi uczęszczać na lekcje gry na wiolonczeli.

Powieść Allison Pearson składa się z dwóch części. W pierwszej poznajemy Petrę jako nastolatkę, kochającą na zabój Davida Cassidy’ego. W drugiej Petra jest już trzydziestoośmioletnią rozwódką, borykającą się z dorastającą córką i humorami byłego męża. W najbardziej nieoczekiwanym momencie Petra dowiaduje się, że wygrała konkurs, w którym startowała prawie ćwierć wieku wcześniej. Bez wahania postanawia upomnieć się o nagrodę. Czy spotkanie z dawnym idolem odmieni jej życie? Czy David Cassidy to rzeczywiście osoba, którą można kochać bez względu na wszystko?

Myślę, że cię kocham to powieść uniwersalna. Po lekturze książki Allison Pearson zarówno młode czytelniczki, jak i te nieco dojrzalsze przyznają autorce w wielu kwestiach rację. Każda bowiem dziewczyna przeżyła w swoim życiu wielką miłość do artysty bądź celebryty, którego znała jedynie z telewizji czy czasopism. Myślę, że cię kocham to zabawna, pełna mądrego humoru powieść, która nie stroni też od zgryźliwych uwag i ironicznych stwierdzeń. W książce Allison Pearson jest jak w życiu – ciepłe i miłe chwile przeplatają się z pełnymi smutku i rozczarowania tygodniami. Lektura książki Allison Pearson to jednak pozycja obowiązkowa dla wszystkich przedstawicielek płci pięknej. Ta wzruszająca i pełna emocji powieść, balansująca od radości po wzruszenie, sprawi, że czytelniczka uwierzy w to, iż los zawsze może się do niej uśmiechnąć i sprawić, że jej życie odmieni się na lepsze.