Recenzja książki: Krzyk

Recenzuje: Justyna Gul

Mówią mi, że to taki wiek, że przechodzę okres dojrzewania i nie wiem, co się ze mną dzieję. Mówią, że to moje najlepsze lata i któregoś dnia mimo wszystko będę je bardzo miło wspominać (…).

Jordi Sierra i Fabra

Dojrzewanie – okres, kiedy już nie jesteśmy poczwarką, ale do motyla nam jeszcze daleko. Okres gwałtownych burz hormonalnych, pierwszych miłości i nieporadnych pocałunków. Okres, kiedy rodzice wydają się ograniczać wszelkie przejawy samodzielności, odwołując się do swojej przeszłości i rozpoczynając monolog znamiennym: Kiedy ja byłem / byłam w twoim wieku…

Czy można się dziwić, że młodzież buntuje się, kiedy wszystkie problemy składa się na karb dojrzewania? Nosi czarne glany, zielone włosy – dojrzewa. Wagaruje i impertynencko zwraca się do nauczyciela – dojrzewa. Nie wraca o umówionej godzinie do domu – dojrzewa. Oczywiście zazwyczaj po takim stwierdzeniu następuje wymierzenie kary, czyli tzw. szlaban na wyjście z domu, na Internet czy telefon.

Co jednak, jeśli nastolatka manifestuje swój indywidualizm poprzez ciężką pracę oraz marzenia? Co, jeśli ciężko pracuje, by mogły się one spełnić? To dopiero wyzwanie dla rodziców, którzy nie mogą już owym „dojrzewaniem” wytłumaczyć zachowania córki, którzy nie mogą wpasować jej w sztywne ramy i zabronić czegokolwiek, bo nie ma do tego podstaw? Co, jeśli nastolatka spędza całe dnie czytając, pisząc piosenki, wiersze i opowiadania, a jej największym marzeniem jest zostać pisarką (a także profesjonalnym muzykiem)? Co, jeśli zamiast wagarować i palić papierosy, mozolnie ćwiczy grę w zespole, nie opuszczając się przy tym w nauce? Wówczas rodzice mimo wszystko wysuwają tezę o dojrzewaniu, choć Patricię niezmiernie to denerwuje. W końcu ma już prawie siedemnaście lat, konkretne plany na przyszłość, a przy tym jest dziewczynką niezmiernie dojrzałą i odpowiedzialną. Nie interesują ją szkolne plotki i chociaż jej serce podbił playboy Norberto, to nigdy nie posunęłaby się do oddania mu swojego ciała, by go tylko zdobyć.

O tej wyjątkowej nastolatce pisze Jordi Sierra i Fabra w książce Krzyk, opublikowanej nakładem wydawnictwa Akapit Press. To nie tylko powieść dla siedemnastolatek, ale dla wszystkich, których kreatywność czy pragnienie wyrażenia siebie w sposób odmienny niż czyni to otoczenie zostają zakwalifikowane przez dorosłych jako dojrzewanie. To również książka dla tych światłym dorosłych, którzy zapomnieli już o swoich planach i marzeniach, nie pamiętają, jak to jest być dzieckiem. Wraz z autorem wkraczamy w intymny świat bohaterki, niemal fizycznie czujemy jej gniew, ale i determinację, by osiągnąć w życiu coś wielkiego. Przyglądamy się wyjątkowej osobie, która ma w sobie wiele empatii, a także mądrości życiowej, przejawiającej się w dokonywanych wyborach i podjętych decyzjach.

Nawet wówczas, kiedy rozpada się jej mały świat – kiedy przyjaciółka rezygnuje z grania w duecie, kiedy Norberto nie przejawia zainteresowania jej osobą, zaś rodzice nie są w stanie zrozumieć jej pasji, nasza bohaterka nie poddaje się i nie zniechęca. Siły do walki dodają jej książki oraz autorytety – takie jak osoba jej ulubionego pisarza Jordiego, który zachęca ją do pisania, tworzenia i sięgania ku gwiazdom.

Punktem przełomowym stało się nie tylko spotkanie z pisarzem, ale i dołączenie do zespołu Registros No Autorizados. Pierwsze próby z muzykami: Damasem, Cinto, Eliseo i Regisem nie tylko zwiększają jej pewność siebie, ale i utwierdzają w przekonaniu, że jest dobra. I to na tyle, by walczyć z rodzicami o możliwość wystąpienia na żywo, a następnie by egzekwować należny jej szacunek i odpowiednią pozycję w grupie...

Jak zakończą się zmagania Particii z dojrzewaniem? Czy rodzice przekonają się, jak wyjątkową osobę wychowali i czy odważą się jej zaufać? Czy nastolatka zrealizuje swoje plany i sprawdzi się nie tylko w muzyce, ale i w literaturze? Na te wszystkie pytania odpowiada autor w książce Krzyk. Informacja na okładce mówi o 7 milionach sprzedanych egzemplarzy i po lekturze powieści doskonale wiem, skąd wzięła się ta rekordowa liczba. W książce broni się prawda, rzeczywistość odwzorowana w sposób tak plastyczny, że aż bolesny.

Jesteśmy z nastolatką w tak bliskim kontakcie, że jej oddech staje się naszym, a jej marzenia zaczynają wypełniać również nasze serca. Bohaterka wchodzi z nami w dialog na wielu poziomach – nie tylko śledzimy bieżące wydarzenia, ale również czytamy jej zapiski, ulotne myśli przelane na papier i tęsknoty. Poznajemy również teksty piosenek, fizycznie czujemy muzykę. To sprawia, że książka należy do lektur wyjątkowych, które zapadają w pamięć na długo, które prowokują do myślenia, a także dodają odwagi do sięgania po swoje marzenia...