Recenzja książki: Faza trzecia: Kłamstwa

Recenzuje: Tala_1986

W świecie dziecięcego horroru 

Michael Grant jest amerykańskim pisarzem, który wychował się w rodzinie wojskowego i doskonale znane jest mu ciągłe życie "na walizkach". Nawyk niezmiennych przeprowadzek pozostał mu do dziś. Z tego właśnie powodu został pisarzem, bo zmiana miejsca zamieszkania nie przeszkadza w pracy twórczej. Autor ma na swoim koncie wiele powieści, w tym także serię o „Animorfach” napisaną wraz ze swoją żoną, K. A. Applegate, oraz serię „Sweet Valley High”. Obecnie pracuje nad kolejnymi tomami swego nowego cyklu.

„Faza trzecia: Kłamstwa” jest, już jak sam tytuł wskazuje, trzecim tomem serii „Gone. Zniknęli”. Akcja książki rozgrywa się siedem miesięcy po wydarzeniach, które zostały przedstawione w poprzedniej części. Zagrożenie głodu zostało zażegnane, ale zaczynają pojawiać się kolejne problemy, z których rozwiązaniem dzieci nie dają sobie rady. Coraz bardziej zaczyna narastać konflikt pomiędzy „odmieńcami” i „normalnymi”. Jakby tego mało, w Perdido Beach zaczyna się również szerzyć epidemia grypy.

Do ETAP-u powracają strach oraz zwątpienie. Wszystko za sprawą „gaiaphage”, który chce zawładnąć miasteczkiem oraz jego mieszkańcami, aby móc się uwolnić. Wszystko to składa się na niesamowitą aurę tajemniczości i grozy.

Powieść należałoby chyba określić mianem horroru dla młodzieży, tak wiele jest w niej scen mogących przyprawić o ciarki i gęsią skórkę. Nawet przedstawienie świata, w którym dzieci, aby przeżyć, muszą nauczyć się strzelać czy też obchodzić z jakąkolwiek bronią, jest samo w sobie przerażające.

Bohaterowie, jakich stworzył autor, są zadziwiająco wiarygodni. Grant nie wyolbrzymił ich cech pozytywnych, nawet bohaterowie przedstawieni z „super mocami”, które nabyli w wyniku mutacji, nie są wolni od wad i słabości. Dzięki temu nastoletni bohaterowie stają się czytelnikom jeszcze bardziej bliscy.

Odbiór języka, jakim napisany jest tom trzeci serii, nie powinien nastręczyć nikomu najmniejszych trudności. Dzięki potoczystemu stylowi i dobrze budowanemu napięciu, książkę czyta się bardzo szybko. Można jednak odnieść wrażenie, że została ona napisana również nieco z konieczności, aby wypełnić lukę pomiędzy poprzednim i kolejnym tomem. Wydaje się, jakby w obrębie głównego wątku działo się po prostu nieco zbyt mało. Akcja jednak toczy się bardzo szybko, ale jest także bardzo zagmatwana, co chwilami irytuje.

Mimo wszystko jednak, "Kłamstwa" to lektura naprawdę warta polecenia. Młodzi czytelnicy z pewnością będą zastanawiać się, jak sami zachowaliby się w sytuacji, w jakiej autor postawił swoich bohaterów. A to już dobry punkt wyjścia do głębszej refleksji.