Recenzja książki: Dziewczyny i chłopaki. Niepotrzebne skreślić

Recenzuje: Danuta Szelejewska

Bez dziewczynek życie w szkole byłoby nudne. Bez chłopców życie w szkole w ogóle straciłoby sens. Któż bowiem potrafi lepiej od nich wyprowadzić z równowagi napiętą do granic wytrzymałości nauczycielską cierpliwość? Na cóż zdałyby się umoralniające pogadanki i apele? Nudna byłaby również instytucja pedagoga szkolnego, spędzającego ogromną część drogocennego czasu w towarzystwie niesfornych uczniów. Tak więc Dziewczyny i chłopaki. Niepotrzebne skreślić jest lekturą uświadamiającą dobrodziejstwa współdziałania przedstawicieli obu płci, kiedy to ich zjednoczone wysiłki skutecznie ubarwiają szarą rzeczywistość.

Dzięki opowieści Sławomira Hanaka czytelnik znajdzie się w samym środku ciekawych wydarzeń. Bohaterami są uczniowie klasy trzeciej szkoły podstawowej, w której zwykła codzienność to ściśle z sobą związane radości i smutki, praca i zabawa, sytuacje łatwe oraz wymagające szczególnego nakładu energii i pomysłów. Stanowiska po jednej stronie „barykady” zajmują Martyna, Mariola i Julka. Naprzeciwko nich staje Smalec wraz z Dzióbkiem i Łysym. Wszyscy aktywnie uczestniczą w życiu szkoły i klasy. Odrabiają zadania domowe, plotkują i grają w piłkę, kłócą się i godzą. Nie da się opanować głośnego śmiechu, czytając o szukaniu projektora w komórce, o wróżbach andrzejkowych, próbach przed Jasełkami, o nieplanowanej kąpieli w stawie, niespodziankach urodzinowych czy pomysłach dotyczących zbudowania rakiety. Wszystkie opisane sytuacje nie tylko bawią, ale również przekonują o ogromnej wartości przyjaźni, pozwalającej przezwyciężyć nieuniknione w grupie rówieśniczej problemy.

Książka Dziewczyny i chłopaki. Niepotrzebne skreślić należy do tych, które czyta się jednym tchem. Szkolna rzeczywistość jest w niej interpretowana przez Martynę oraz Smalca. Oboje analizują dokładnie te same sprawy, a wyniki ich przemyśleń zamieszczono w tekście naprzemiennie (każde z nich przemawia w imieniu sobie przynależnej płci). Uroku dodają czarno-białe niewielkie rysunki, rozmieszczone w różnych miejscach poszczególnych stron, do złudzenia przypominających kartki zeszytu w szerokie linie (zaznaczono na nich nawet marginesy). Po dotarciu do końca, czytelnik (uczeń młodszych klas szkoły podstawowej) przekona się, że w układach dziewczęco-chłopięcych niczego nie trzeba skreślać.