Recenzja książki: Diabeł: Autobiografia

Recenzuje: Justyna Gul

Podszepty Szatana

„Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami” (Biblia Tysiąclecia).

Jakie to uczucie zostać potępionym na wieki? Czy bycie upadłym aniołem jest podobne do bycia upadłym człowiekiem? Skoro ludzie mogą rozkoszować się łaską kochającego Boga uznając ją za pewnik to jaki stosunek mają do tego aniołowie? Te pytania pojawiają się w kontekście wydarzeń opisanych w Biblii, stworzenia świata, glinianych ludzi, a odpowiedzi, jakie się nam nasuwają, budzą grozę i drżenie serca.

Ten niepokój, zwątpienie w swoją wewnętrzną siłę i refleksja nad swoim marnym życiem pojawiają się po lekturze książki „Diabeł. Autobiografia”, będącej prawdziwym podszeptem Lucyfera. Autorka Tosca Lee, prowokuje nas i drażni, a wszystko po to, byśmy odpowiedzieli sobie na pytanie dotyczące grzechu. Grzechu zwątpienia, pychy i chciwości, bowiem to była przyczyna, dla której Zastępy czczące do tej pory Wszechmogącego Boga i Stwórcę Elohima zwróciły swą cześć ku bytowi największemu po Bogu. Ci z nich, którzy za nim poszli, mieli stać się czymś więcej. Oddali mu pokłon i w ten sposób los Legionu został przesądzony, a oni potępieni. Bóg zaś zastąpił zdrajców ludźmi, podarował im Eden, prawa własnych dzieci i władzę nad wszystkimi upadłymi stworzeniami jeśli tylko tego pragną. Władzę nad Szatanem.

Ten jednak czuwał, czerpiąc rozkosz z rozczarowania, owładnęła go mania udowadniania ludzkich słabości. Im bardziej ludzie byli przez Boga faworyzowani, tym bardziej stawali się oni kuszący dla Lucyfera. Niewierność ulubieńców Boga sprawiała mu wielką przyjemność, uwielbiał wytykać im błędy. Z tego to powodu zyskał sobie nowe imię - Szatan, czyli „oskarżyciel”.

Teraz przyszedł czas na nową ofiarę, na glinianego, marnego człowieka uwikłanego w swą samotność, ogarniętego wątpliwościami i przepełnionego zawiedzonymi nadziejami - Claya. Życie mężczyzny zmienia się diametralnie, gdy spotyka na swej drodze Luciana, a ten deklaruje „stworzę w tobie magazyn mojej opowieści- mojej autobiografii”, dodając „będziesz pamiętać i będziesz przeklinać lub błogosławić ten dzień”. Clay, redaktor "Brooks and Hanover", początkowo jest przekonany, że jakiś początkujący pisarzyna pragnie podrzucić mu swoją twórczość. Szybko jednak zmienia zdanie. Rozpoczynając książkę mężczyzna dochodzi do wniosku, że jego diabłem jest praca, wykonywana mechanicznie, nie wypływająca z potrzeby serca. Gdzieś w ciągu ostatnich lat poddał się, pogodził z tym, że jest lepszym redaktorem niż pisarzem. Dzięki opowieści Luciana znów zaczął żyć, odzyskał nadzieję, której jego codzienność była pozbawiona. Jednak zanim zorientował się, że napisał historię, której głównym bohaterem nie był Lucian, diabeł, tylko on sam, było już za późno. Został uwięziony w samym środku głównego nurtu powieści, pomiędzy dwoma walczącymi armiami. A wszystko to za sprawą jednej decyzji…

„Diabeł. Autobiografia” nie jest klasyczną powieścią o walce dobra ze złem, raczej historią o wielkiej samotności i tęsknocie za straconymi szansami. Tosca Lee perfekcyjnie buduje klimat grozy niczym Poe, napięcie narasta z każdą stroną, zmierzając nieuchronnie ku zakończeniu. Znakomite dialogi, oszczędne opisy tła i fascynująca opowieść o życiu aniołów przed upadkiem, oparta na Księdze Ezechiela. Wszystko to sprawia, iż książkę pochłania się łapczywie, choć nie bez lęku, a jej lektura to zaledwie bodziec do własnych poszukiwań prawdy. Prawdy o upadłych aniołach…