Recenzja książki: Czuła trucizna
Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa
Intrygujący, wciągający i pochłaniający uwagę czytelnika kryminał, utrzymany w lekkim i zabawnym stylu to książka, która spodoba się zarówno miłośnikom powieści sensacyjnych, jak i obyczajowych. Czuła trucizna to bowiem publikacja, która - jak niewiele książek należących do tego gatunku - na długo zapadnie w pamięć czytelnika.
Do Warszawy przybywa dwóch zagranicznych gości. Nie byłoby w tym fakcie nic dziwnego, gdyby nie to, że obaj panowie ulegają urokowi pewnego obrazu. „Chata z malwami” zachwyca Petera Rzeszowskiego, Żyda, który do Polski przyjechał, by promować książkę swojego siostrzeńca. Obraz urzekł też Jerzego Krahelskiego, człowieka, którego zawierucha wojenna wygnała aż do Johanesburga. Obraz, który przyszło obejrzeć zagranicznym gościom, przywołuje żywe i barwne wspomnienia obu panów. Chęć posiadania malowidła staje się pragnieniem, które zaślepia mężczyzn. Zarówno Peter Rzeszowski, jak i Jerzy Krahelski, nie mając o sobie nawzajem bladego pojęcia, gotowi są podjąć wszelkie kroki, a także wejść na ścieżkę zbrodni, byle tylko wymarzony obraz trafił w ich ręce.
Czuła trucizna to książka, której akcja rozgrywa się w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Chociaż od tamtego czasu nie minęło wcale aż tak wiele lat, wprawny czytelnik dostrzeże typowe dla tego okresu symbole. Sposób wykonywania pracy, pojazdy, jakimi poruszają się bohaterowie czy światopogląd, jaki żywy jest w umysłach wielu z nich, ukazują ogromną przepaść, jaka dzieli współczesność od opisywanego okresu.
Książka Anny Manickiej to powieść wielowątkowa. Oprócz fascynującego wątku kryminalnego z panem Rzeszowskim i panem Krahelskim w rolach głównych, pojawiają się tu również nierozerwalnie związane z głównym nurtem także wątki obyczajowe. Czytelnik jest świadkiem zabawnych sytuacji oraz nietypowych perypetii pracowników Fundacji Jagiełły, finansiowanej ze środków Jerzego Krahelskiego oraz Muzeum Sztuki Nowoczesnej, którym zarządza dyretkor Kazimierz Ogranicki. Podkreślić należy, że w książce Anny Manickiej pojawia się bardzo wielu bohaterów. Z początku wprowadza to drobny zamęt, jednak wraz z wgłębianiem się w powieść, czytelnik bez trudu zaczyna rozpoznawać piastowane przez nich stanowiska, sytuacje rodzinne i mieszkaniowe poszczególnych bohaterów.
Chociaż Czuła trucizna jest powieścią kryminalną, lekkość oraz ogromna ilość żartów słownych i sytuacyjnych zbliża publikację Anny Manickiej do konwencji sensacji "z przymrużeniem oka". Opisywane przez narratora wydarzenia, pomimo swej złożoności, wydają się bardzo wiarygodne, co sprawia, że tym trudniej jest czytelnikowi oderwać się od lektury. Autorka doskonale balansuje na granicy absurdu oraz doskonale radzi sobie z ironią. Książkę czyta się zatem nie tylko z wielkim zainteresowaniem, ale też pozwala ona delektować się czytelnikowi wybornym językiem i nietuzinkowym stylem.
Tym, co jeszcze bardziej zachwyci czytelnika w publikacji Anny Manickiej, są pełne ekspresji ilustracje Daniela de Latour. Duże, czarno-białe rysunki z ogromną dbałością o szczegóły ukazują bohaterów w naróżniejszych sytuacjach. Z jednej strony są to portrety, by czytelnikowi malował się przed oczami wizerunek danej postaci, z drugiej - widzimy bohaterów podczas wykonywania codziennej pracy, zażywania chwil relaksu czy też realizowania swoich kryminalnych przedsięwzięć. Pomysł umieszczenia ilustracji w Czułej truciźnie zasługuje na najwyższe noty, powieści kryminalnej dodaje bowiem "smaczku" i pikanterii.
Po Czułą truciznę sięgnąć powinni wszystcy miłośnicy nietypowych sensacji, książek, które można zakwalifikowac do kilku kategorii jednocześnie. Lekki kryminał, zabawna obyczajówka czy nietypowa retrospekcja - to tylko najważniejsze elementy i konwencje, jakie czytelnik odnajdzie w powieści Anny Manickiej. Niezapomnianych wrażeń dostarczy solidna lektura książki, od deski do deski.
